GÖRKEMSİZ

7. "Evine Gitmek ! "

Yeni bölüme merhaba deyin arkadaşlarım ;)
Uzun zamandır görüşemiyoruz biraz özlem giderilmeli ;))
~~~~~~~~~~~~

Beni çağır Görkem. Bana dokunma, beni öpme tamam ama beni yanına çağır. Gözlerimiz birbirine değsin. Bakışlarım uzaktan kucaklasın seni. Sana dokunmadan özlem gidermeye çalışayım. Nefesinin karıştığı havayı soluyayım. Sıcak çikolata rengi gözlerinin sıcaklığında eriyeyim. Beni çağır da sana olan sonsuz özlemimi bir parça gidereyim canım sevgilim.

Sensizim Görkem. Bana tereddütlü bir adımla, aşk dolu öpücüğüme zayıf titrek bir cevapla bana geldiğin günden beri sensizim. Günlerdir yarımım.

Sensiz günlerin nasıl hissettirdiğini biliyor musun?

Bana attığın bu minik adımdan sonra pişmanlıkla yandığını gözlerimle gördüm sevgilim. Bir daha bunu asla yaşamamak istemediğini gördüm. Vicdanın sızladı. Evli olduğun, karın aklına geldi. Onu çok sevdiğini düşünüyordun. Buna beni bile inandırdın ama hayır Görkem. Gerçek bir aşık sevgilisinden bir adım bile öteye gidemez. Bir başkasına gitmeye niyetlenemez. Bunu en iyi sana tapan ben biliyorum.

Gerçekleri görmeye başladın ama filmdeki ahlaksız adam olmak istemiyorsun. Kötü bir adam olmamak için yarım yamalak bir sevgiyle süren, seni doyurmayan evliliğinin konforundan uzaklaşmak istemiyorsun.
Ama ben çoktan bunları bir kenara bırakan o filmdeki cesur kadınım. Aşkımla seni yakacağım kül edeceğim sonrada o küllerden tekrar doğuracağım seni. Tıpkı senin bana yaptığın gibi.

Seni yakmak istemiyordum Görkem. Sana gelmiyecektim bir daha. Ama sen geldin. Bana adım atan senken nasıl kendime hakim olabilirim ki?

Üsküdarın yoğun kalabalığını, enfes denizin her bir duyu organını duyuran güzelliğiyle gülümsedim. Güneş tüm yakıcılığıyla tepede olsa da seni düşünmek ılık rüzgarlar gibi bir etki bırakıyor tenimde. Önümden geçen pamuk şeker satan adamdan bir pamuk şeker almış onu yiyormuşum gibi ağzım tatlanıyor. Gülümsüyorum.

Şuan ne yapıyorsun ki? Seni yanıma gelmekten men eden şey nedir? Karın mı? Onunla mısın? Onun koynunda mısın ki sevgilim? Onun teniyle kendini mi kandırıyorsun? Ne kadar süre bizden kaçabileceksin ki? Ne zamana kadar aşkımın ateşinin seni tutuşturmasından kaçabileceksin Görkem? Gerçek aşkın yakıcı gerçeğinden kaçamazsın. İlk başlarda ben nasıl aşkımdan kaçmayı başaramadıysam sende başaramayacaksın.

Sana gelmeyi çok istiyorum. Ama nasıl yapabilirim ki? Beni nasıl karşılaşırsın? İlk başta bana çok kızsan sonra beni anlamaya çalışsan bile olur. Bunu yapar mısın ki? Yoksa benden tamamen uzaklaşır mısın? Tüm kapılarını yüzüme mi çarparsın? Ne yaparsın bilmiyorum Görkem ama ben daha fazla sensizliğe dayanamıyorum. Ne yaparsın bilmiyorum ama sana geliyorum.

Üstüme siyah bir elbise giydim. Onun en sevdiği renk olan siyah elbiseli halimi görüp beni beğensin, hayranlıkla bana baksın istiyordum. Kırmızı topuklu ayakkabılarımıda ayağıma geçirip evden çıktım.

Bugün günlerden cumartesiydi. Bu gün arkadaşlarıyla buluşacağını sanmıyordum. Görkem evde olmalıydı. Bir gün daha bekleyebilsem yarın arkadaşlarıyla yapacağı buluşmaya giderdim ama daha fazla beklemeye takaatim kalmamıştı.

Evine işine o neredeyse oraya gidicektim. Muhtemelen evde olmalıydı. Cumartesileri genelde çalışmıyor, evde oluyordu ama nerede olduğunun pek bir önemi yoktu. Eğer evdeyse hatta yanında karısı varsa bile gidicektim. Karısının beni görmesi beni korkutmuyordu. Umrumda olamıyordu. Tüm benliğimi saran özlemim canıma tak etmişti. Dayanamıyordum.

Evinin nerede olduğunu biliyordum. Onu sevdiğim ama itiraf etmediğim süre boyunca onu izlemiş, ona olan özlemimi böyle gidermeye çalıştım. İş yerinde, evinde, bir kafede, onu her özlediğimde onunla olmuştum. Hiç azalmayan bir aşk ve özlemle yine ona gidiyordum.

Dışarıya adım attığımda pasparlak güneşe bakıp gülümsedim. Güneşte ona gelmemi kutlar gibi. Sanki ikimizin bir araya gelmesine mutlu olmuş gibi. Benim gibi.

Arabama binip yola çıktım. Evine gidecektim. Neler olacağını umursamıyordum. Umursayamıyordum. Burnumda tütüyor, kalbim deli gibi onu arzuluyordu. Kendine engel olamıyor, olmakta istemiyordum. Çünkü sen benim varoluşumun sebebisin Görkem. Tüm yaşamımsın. Benden çok benliğimi kaplayansın sevgilim. Kalbimi attıransın. Her şeysin Görkem. Her şeyimsin.
Daima arzulanan güzel sevgilim geliyorum.

Ona gittiğimizi anlayan kalbim bir çocuk neşesiyle kıpırdanmaya, göğsümü dövmeye başlamıştı. Ona geliyor olmak, onu görecek olmak kan akışımı hızlandırıyordu. Aynaya baktım. Pembeleşen yanaklarım, gözlerim parıldıyordu. Yüzümdeki çabasız gülümsemeye bakıp iyice sırıttım.

Sitenin sokağına girmiştim. Oldukça güvenlikli lüks bir sitede oturuyordu. Öyle elimi kolumu sallayarak girmek bir yana burnumun ucunu bile sokamazdım içeri. Yapmam gereken belliydi içeri girmeye çalışmayacak, onu arayıp evin önüne gelmesini isteyecektim.

Görkemin telefon numarasına tıklayıp telefonu kulağıma götürdüm.

" Alo " dedi.

" Görkem ben Işıl. Su an evinin kapısının önündeyim. Dışarı gel. Seni bekliyorum. "

" Ne evimin önünde misin? Ne saçmalıyorsun sen ? " Telaşla bağırmıştı.
Bana öfke kusacağını bilmeme rağmen kırgınlıgıma engel olamadım.

" Gel Görkem. Bir yere ayrılmayacağım. Burada seni bekliyorum. "

" Hemen git buradan. Hemen!"

" Seni çok ozledim. O günden sonra resmen ortadan kayboldun. Pişman olmuş olmalısın beni öptügune ama optun! Bunu sende istedin Görkem. Beni istedin! Korkaklık yapma ve yanıma gel. Özleminden kafayı yemek üzereyim. Seni asla tehdit etmek istemem! Bana nolur bunu yaptırma!"

" Saçmalamayı kes! Nasıl beni tehdit etmeye cürret edersin? Nasıl cesaret edebilirsin buraya gelmeye! Korkak deyip durmayı da kes! Sadece senin gibi kafayı yemedim ben !Karım evde! "

" Ben geliyorum o zaman. " Deyip zile dogru hızlı adımlarla yürüdüm. Topuklularımın sesini duymus olacak ki aceleyle tedirgince bağırdı.

" Tamam geliyorum. Dur! Tamam! Lanet olsun. "