The chronicles of Narnia: The dark prince

33. A new home

Maggie's POV.

Ik heb zo'n hoofdpijn. Als ik mijn ogen open doe schijnt het zonlicht in mijn ogen. Ik kijk omhoog en ik zie de mandelaar boven me die bij mijn kamer op het plafond zit. Ik schrik overeind. Ik lig in mijn eigen bed! Ik hoor hier niet. De laatste keer dat ik wakker was. Werd Pair Caravel aangevallen. Was het half afgebrand en alles was vernielt. Toen lag ik in De Tombe van Aslan. Hoe kom ik hier? Ik glip zachtjes uit bed. Ik heb mijn normale nachtjapon aan. Als ik naar buiten kijk ziet alles er mooi en vredig uit. Het kasteel ziet er zo gloed als nieuw uit. Ik snap het niet meer. Is dit een droom of nachtmerrie. Ik ren naar buiten. Het strand op. Ik voel het zachte zand langs mijn voeten glijden. De wind langs mijn nek en de zon op mijn gezicht. Het voelt heerlijk. Alsof alles wat de laatste tijd gebeurt is, gewoon een nachtmerrie is geweest. Alsof de pijn en verdriet de laatste tijd gewoon een illusie was geweest. Maar diep van binnen weet ik dat het niet zo is. Ik voel zachte langs mijn nek. Ik herken hem. Peter. Hij geeft kleine kusjes in mijn nek. Ik draai me om. "Wat is er gebeurt?" vraag ik. "Toen jij aan het slapen was ging Aslan naar Cair Paravel," zegt hij. "Zoals gewoonlijk brulde hij maar gewoon en iedere vijand van Narnia viel flauw. Hij heeft Hades gedood en de rest heeft zich over gegeven. Aslan heeft voor de tweede keer Cair Paravel opgebouwd met één brul. Je was zo schattig en eindelijk sliep je zo rustig dus heb ik je op bed gelegd." "Dus Hades is weg. Alles is voorbij," zeg ik. "Alles is voorbij," zegt hij. Hij geeft me een knuffel. Ik kan niet geloven dat het allemaal voorbij is. Na al die tijd. Gewoon in één klap over. Ik zou blij moeten zijn en dat ben ik ook. Maar het leek gisteren gewoon nog zo onmogelijk en nu is het zo. "En nu alles voorbij is denk ik dat het tijd is voor iets belangrijks," zegt hij. Ik kijk hem vragend aan. "Onze trouwdag," zegt hij.