His Private Nurse

21 - Maybe

Prince Earth

"And who's this Peter Elcid Anillo-Savino?" I asked right he answered my call.

[W-who? What?] He asked me confusingly. I smirked. You're too naïve, Dad. Tsk.

"Is he your son with the other woman?" I asked him desperately. Desperate to know what is the truth.

I heard him sighed. [Don't start this argument, Prince Earth..] he warned me.

"Why? Are you that affected? Or afraid? Afraid because I met your other son and what's worst? Is that you betrayed Mom! Did she knew about this?" I yelled to him. Good thing sa cellphone ko lang siya nakakausap ngayon dahil kung hindi, baka may pasa na ako sa mukha ko ngayon.

[RESPECT ME! I'M STILL YOUR FATHER!] He shouted. But I ignored him.

"Where's Mom? I want to talk to her." Narinig ko ang pagbuntong hininga niya at saka ibinigay kay Mom ang cellphone para makausap ako.

[A-Ana--]

"You know about this?" I asked directly. She remained silent. "You know this Peter Elcid?"

I heard her sighed. [Y-Ye--]

"And yet you did hid it from me?!" I shouted in anger. Napaupo na lamang ako sa kama. I suddenly felt the pang in my chest. Huminga ako ng malalim para humugot ng lakas. Baka atakihin pa ako sa sitwasyon ngayon.

"W-what about.. Erylle?" I asked.

[S-she didn't k-know yet..] napabuga ako sa hangin. Bago pa siya magsalita ay binabaan ko na ang tawag.

Hindi na nga maayos-ayos ang gusot sa pamilyang ito, may dadagdag pang tao na konektado sa buhay ng tatay ko.

At tanggap pa ni Mom na may anak sa labas si Dad? So ganun? Kailan pa nila nalaman? Bakit tinago sa akin ng nanay ko? Bakit hindi namin alam ni Erylle? Hindi ba kami sapat at nag-anak pa sa iba ang tatay namin? Ganun?

Frustated kong sinabunutan ang buhok ko. Ano na bang nangyayari sa buhay ko?

---*

Xyrielle Blurr

"Anong gusto mong kainin?" Tanong ko sa batang talon ng talon sa kama ko. Tumalon siya paupo at saka yumakap sa akin. Nagulat ako sa biglaan niyang pagyakap.

"Buti pa ikaw mabait." Bulong niya at kumalas sa yakap. "You have the same attitude with Tita Ericka." He said. Napakunot noo ko.

Alam ni Mrs. Savino?

"Kilala mo siya?" I asked curiously. He nodded.

"Yes. I met her in the burial of my Mom. She was crying for me and she said that she will take care of me like my mother does." He said.

I can't remember any that Mrs. Savino went back here. I thought she's with Mr. Savino in a business trip?

Later on, I heard his talking tummy. I laughed and he covered himself with a comforter in embarrassment. He's probably hungry.

I tapped his shoulder and went down the stairs to get him food.

Aaminin ko na nagulat ako na natakot na din at the same time nang makita ko ang itsura niya. Kamukhang kamukha niya ang kuya niya, at hindi ko maiwasan na matakot at.. naisip ko na.. b-baka anak siya ni P-Prince.

You can't blame me! He had the same face with Prince! Good thing, that little one lighten up my mind and said that they had the same father.

Napabuntong hininga ako. Hindi ko muna pwedeng istorbuhin ngayon si Prince dahil baka masama pa loob niya. I need to provide him his private space. Hindi naman pwede na lagi akong nakabuntot sa kaniya.

Nang makuha ko na ang kailangan ko ay lumabas na ako ng kusina.

Paakyat na sana ako ng hagdanan nang may marinig akong pamilyar na boses.

"Long time no see,"

Bumilis ang tibok ng puso ko. Namamawis na din ang mga palad ko at nanginginig na ang kamay ko at tuhod.

Dahan dahan akong lumingon sa kinatatayuan ng babaeng nagsalita.

Nanlaki mga mata ko at nabitawan ko ang tray na hawak ko. N-no..

"Oww, sayang naman ang food, dear." Ngisi niya.

Tinignan ko siyang mabuti. Malayong malayo sa dating siya. Ang simple at walang kaarte arte niyang mukha dati ay may mga kulay na. Ang maikli niyang buhok ay mahaba na. Ang payat niyang katawan ay medyo nagkalaman at naging slender na. Para siyang modelo.

"Wala ka man lang welcome hug?" She opened her arms wide. I slowly went to her.

Nang makalapit na ako sa kaniya ay niyakap ko siya pero mas mahigpit siyang yumakap sa leeg ko.

"I.. I m-missed you.." napaiyak na lamang ako. "..Ate."

---

Nagpunta kami sa kwarto ko. Nakatulog na si Elcid sa kama ko kaya hindi na nakakain. Nakaupo ngayon si Ate sa may harap ng coffee table. Hinandaan ko siya ng pagkain.

"Who's that boy?" She asked me. Galak akong sumagot.

"Kapatid ng alaga ko." Sagot ko. Napa-ahh siya.

"Ate kamusta na? A-after kasi n-ng aksidente.. h-hindi na kita n-nakita ulit.." utal kong usal. Nagsimula nanamang manlabo ang paningin ko dulot ng konsensya at ng alaala.

"Ate.. s-sorry. Sorry. Sorry. Sorry. Sorry dahil sa nangyari. Sorry dahil kung hindi sana ako nagpumilit, sana ... s-sana may pamilya pa tayo. Sorry, Ate Xyrene. Sorry." Iyak ko at lumuhod na sa harapan niya. "I tried to find you but I can't see you." Usal kong umiiyak.

I felt her tapped my shoulders and lifted me up. She hugged me tight. "No. It's okay. It's okay. No one's fault. That was an accident. Don't blame yourself." She assured me.

Sa kabila ng pinagbago niya physically, hindi din pala nagbago ang ugali niya.

Siguro?