Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nereden nasıl başlayacağım hiçbir fikrim yok. Bugün, zamanının en iyi erkek müzik grubu olan One Direction'un 11. yıldönümü.
Dile kolay, 11 yıl.
Henüz 10 yaşında küçük bir çocukken tanıdım onları. Çarpık ingilizcemle "Video Diaries" serisini izliyor, onlar hakkında edinebildiğim kadar bilgi edinmeye çalışıyordum. Onları biraz daha yakından tanıyabilmek için, ufacık aklımla her türlü yolu deniyordum. Konser videolarını izliyor, bir gün o atmosferde bulunabilmek için sabah akşam dualar ediyordum.
Odamın dört duvarını posterleriyle süslemiş, dolaplarıma stickerlarını yapıştırmıştım.
Kapağında 1D olan bütün gençlik dergilerini topluyor, cd'lerini alıyor, onların içinde bulunduğu ne varsa sahip olmak istiyordum.
Her sene doğum günü pastama 1D fotoğrafı bastırıyor, onların doğum günlerinde pankartlar hazırlayıp sosyal medyada paylaşıyordum.
Yanlarında görünen kızlara nefret saçıyordum. Perrie'ye benziyor diye bir barbie bebeğin kolunu ve bacağını kopartıp camdan atmışlığım var :')
Little Mix grubunun facebook hesabındaki gönderilerin altına #IHateYouPerrie tagıyla Perrie'yi kendimce linçliyordum.
Posterlerine sarılıp ağlıyor, bir gün onları görebilmek adına kendime sözler veriyordum.
Çıkarttıkları parfümü almış, kullanmaya kıyamamıştım. Hala dopdolu duruyor :')
Her hafta anneme ve babama, "Nolur Taksimde ki köstebek mağazasına gidelim." diye yalvarıyor her gittiğimde One Direction üzerine ne kadar şey varsa alıyordum.
Sokakta bir kuş gördüğümde, "Kevin!" diye bağırarak koşuyor, kaşık gördüğümde aklıma Liam geliyordu.
Henüz Wattpad'i keşfetmemişken, facebookta 1D fanfictionları yazan sayfaları takip ediyor, hiçbir hikayeyi kaçırmadan okuyordum. (Favorim One Direction Tadında Hikayeler'di)
