𝐓𝐡𝐞 𝐌𝐨𝐦𝐞𝐧𝐭 𝐖𝐞 𝐌𝐞𝐭 [𝐲𝐞𝐨𝐧𝐠𝐲𝐮]

အခန္း ( ၂ )

တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ေႏြးေထြးမႈႏွင့္ ေအးခ်မ္းျခင္း

အခ်ိန္အားျဖင့္ ယေန႔အတြက္ သစ္ရြက္တုိ႔ကုိ ေနာက္ဆုံးေလႏွင္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဝတ္ထားေသာ အက်ႌတုိ႔ပင္ မုတ္သုန္ေလ ခပ္ျမဴးျမဴးေၾကာင့္ တလူလူလြင့္လ်က္ရွိ၏။ စိတ္ရႈပ္ဖြယ္ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံျခင္းက မုိးညမ်ား၏ အမွတ္တရတစ္ခုစတင္ လာျခင္းလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္သည္။ အုံ႔မႈိင္းမႈိင္းရာသီဥတုက လြမ္းေမာဖြယ္ေတးသြားတုိ႔ ဖန္တီးရန္ လူႏွစ္ေယာက္အား အမွတ္မထင္ ဆုံစည္းေစျခင္းမွာ အျမဲပင္ ျဖစ္၏။

"မုိးေတြရြာေနၿပီ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဒီမွာပဲ ထုိင္ေနလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ေနာက္ရက္က်လည္း ပစၥည္းလုိက္ယူရအုံးမွာ"

"ပစၥည္း၊ ဘာလုိ႔လုိက္ယူမွာလဲ"

"ကြ်န္ေတာ့္ပစၥည္းေတြ ရထားေပၚပါသြားၿပီေလ။ ရထားလြတ္သြားတာနဲ႔အတူတူ ခုဏကပဲ ရုံပုိင္ကေနတစ္ဆင့္ ဖုန္းဆက္ၿပီးေျပာခုိင္းလုိက္တာ။ ကြ်န္ေတာ့္အထုတ္ေတြကုိ ဒယ္ေျမာင္ေရွ႕က ဘူတာမွာ ခ်ခုိင္းထားလုိက္ၿပီ"

"ဒါဆုိလည္း ယူတာေပါ့" ဆုိသည့္သေဘာျဖင့္ ေယာန္ဂြ်န္းက ေခါင္းၿငိမ့္ကာ အေျဖေပး၏။

"အခု ဘယ္မွာေနၾကမလဲ။ တစ္ညေလာက္ အိပ္ဖုိ႔ေနရာကုိေျပာတာ။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ဘူတာခုံမွာ မအိပ္ႏုိင္ဘူးေနာ္။ မုိးပက္တယ္။ ေလတုိက္လုိ႔ ခ်မ္းတ့ဲအျပင္ ျခင္ကလည္း ကုိက္ေသး"

အလုိမက်မႈတုိ႔ျဖင့္ မႈတ္ထုတ္လုိက္ေသာ သက္ျပင္းတုိ႔သည္ မုိးစက္တင္ေလႏွင့္အတူ ေရာပါေမၽွာလႊင့္သြားၾကသည္။ ယင္းမွာ ေယာန္ဂြ်န္းအတြက္ ဒီေန႔အဖုိ႔ ၁၁ ႀကိမ္ေျမာက္ သက္ျပင္းခ်မိျခင္းျဖစ္ေလသည္။