𝐓𝐡𝐞 𝐌𝐨𝐦𝐞𝐧𝐭 𝐖𝐞 𝐌𝐞𝐭 [𝐲𝐞𝐨𝐧𝐠𝐲𝐮]

အခန္း ( ၈ )

အခ်စ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း

သစ္႐ြက္မ်ားေႂကြေလေတာ့ လူလည္းေဆြးလာ၏။ အေဆြးေနာက္၌ အလြမ္းလိုက္လာသည္။ လြမ္းရင္းႏွင့္ ေငးၾကည့္မိသည္။ ေငးၾကည့္ရင္းႏွင့္ တြယ္ၿငိလာ၏။ တြယ္ၿငိရင္း စြဲလမ္းမိသည္။ စြဲလမ္းရင္း အင္း ... သည္လိုႏွင့္ ဆုံးရႉံးမႈ ႏြံထဲ၌ နစ္ရင္း နစ္ရင္းျဖင့္ေနသားက်ပုံေပၚပါသည္။ အမွန္က ေနသားက်သည္ဆိုသည္ကား မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္ၾကာသည့္တိုင္ ခံစားခ်က္မ်ား မတည္ၿငိမ္ခဲ့ပါက မထိန္းခ်ဳပ္တတ္ေသာလူရဲ႕ အျပစ္မ်ားလို႔ေတာ့ မဆိုေစခ်င္။ အို ... အခ်စ္ကို ဘယ္သူေတြကမ်ား ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တာ မွတ္လို႔ ။

。。。

"ဟိုေကာင္ေရ ထေတာ့ဟ"

ေဘာမ္ဂယူရဲ႕ မနက္ခင္းတစ္ခုက အစ္ကိုႀကီး အီခ်န္းဆြန္း၏ ေျခေထာက္စာႏွင့္ အစျပဳေလသည္။

အီခ်န္းဆြန္းဆိုသည္မွာ သူတို႔အခန္းေဖာ္ ငါးေယာက္အနက္ အသက္အႀကီးဆုံးႏွင့္ အခန္းတာဝန္ခံျဖစ္၏။ ပုံစံက မ်က္မွန္ထူထူ၊ ဝတ္ပုံစားပုံ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းႏွင့္ စကားလက္ဆုံက်လွ်င္ စကားလုံးအႀကီးႀကီးမ်ား ဆိုတတ္သည့္ ႏိုင္ငံေရးေက်ာင္းသားဂိုက္ျဖစ္သည္။ အီခ်န္းဆြန္းက ေဘာမ္ဂယူတို႔ထက္ သုံးႏွစ္ႀကီးကာ ဘြဲ႕လြန္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ၿပီး အခန္းတစ္ခုလုံးတြင္ စာအလုပ္ဆုံးဟုေျပာ၍လည္း ရသည္။

"အား ... ေခါင္း ေခါင္း ေခါင္းကိုက္တယ္ !!"

အိပ္ယာထဲမွ မထြက္ဘဲ ေခါင္းကိုကိုင္ကာ လူးလြန္႔ေနေသာ ေဘာမ္ဂယူ႔အမူအရာေၾကာင့္ ခ်န္းဆြန္းက စုပ္တစ္ခ်က္သပ္ကာ ေခါင္းခါလိုက္သည္။