Ms. CEO and Her past

Part 25

Dahyun POV

"Still the PAST"

Tinignan ko lang siya habang parehas kaming ummiyak, hindi ako makapaniwalang kaya niyang gawin sakin to pakatapos ng lahat. Hindi nagtagal ay lumabas na ko ng kwarto niya ng umiiyak at dumiretso sa kwarto ko para kunin ang cellphone ko at susi ng sasakyan. Hindi ko alam kung kaya ko siyang makita habang nasasaktan kaya mas pinili ko na lang umalis.

After I got my phone and key agad na ko tumakbo pababa nakita nila akong nagmamadali at tinanong pa ko saan pupunta pero hindi na ko sumagot at patuloy na umalis kaso hinarang naman ako ni jeongyeon unnie.

"Dahyun ano ba nangyayari saan ka pupunta?", Jeongyeon unnie worriedly ask kaya tumingin ako sa kanya kaya naman nakita niya ang pagkapula ng aking mga mata sa kakaiyak.

"Please unnie let me go hindi ko na kaya", sabi ko habang umiiyak habang nakatingin lang silang lahat sakin.

"Anong hindi mo na kaya?", nagtatakang tanong nito.

"Unnie go to her please and just let me be ikakalma ko lang yung sarili ko", pagmamakaawa ko sa kanila pagkalingon ko sa kanilang lahat. nakita ko naman na tumakbo na si Jihyo unnie at si momo unnie sa taas para pumunta sa kanya.

"papayagan lang kita umalis pagsinabi mo sakin kung anong nangyari", Jeongyeon unnie said kaya naman lumingon ulit ako sa kanya.

"S-she broke up with me unnie, kaya please let me go mag-iisip lang ako", I said begging. nagulat naman sila sa sinabi ko lalo na si Jeongyeon unnie. nakita ko na nakipagtinginan muna siya sa iba bago ako payagan na umalis.

kalabas ko ay agad naman ako pumunta sa sasakyan ko at sumakay habang umiiyak pa rin. nagdrive lang ako ng drive kahit hindi ko alam yung pupuntahan ko hinayaan ko na lang yung sarili ko kung san man ako mapunta.

Habang nagdadrive ako ay tumatawag din sila sakin ng paulit-ulit pero hindi ko sinasagot ang mga tawag nila at nagdecide na lang na iturn off yung cellphone ko para hindi na nila ako matawagan.

after ng ilang oras ng pagdadrive ay itinabi ko na lang sa gilid ang sasakyan at tsaka muna nagpahinga gusto ko lang muna talaga ngayon ay lumayo sa kanila. Sa sobrang sakit at gulo ng ng isip ko ngayon ultimo gutom hindi ko maramdaman puro sakit lang talaga. Nasa loob lang ako ng sasakyan habang umiyak. matapos ang ilang oras ay I decide na buksan na ulit ang cellphone ko.

Kabukas ng cellphone ko message at missed calls agad nila ang nakita ko pero hindi ko na to pinansin. binuksan ko lamang ang call log ko at agad hinanap ang pangalan ni mom para tumawag. pagkapindot ko sa pangalan niya ay ilang ring lang at agad naman ito sumagot.

"Hello dahyunie", sabi nito kaya pinigilan ko ang pag-iyak kahit obvious naman sa boses ko.

"Mom book me a flight pupunta na ko dyan", diretso kung sinabi.

"oh Why so sudden naman kala ko ba ayaw mo?", nagtatakang tanong nito kaya hindi ko na napigilan ang iyak ko.

"Why are you crying sweetie, is there any problem?", tanong nito pero umiiyak lang ako at hindi nagsasalita.

"Just tell me if you book it already mom, and please do it as soon as possible", sinabi ko agad at binaba na yung tawag hindi ko na rin hinintay na sumagot pa siya.

Katapos ko kausapin ang mom ko ay tinurn off ko na ulit ang cellphone ko at pinagpatuloy na magdrive. Hindi na ko bumalik sa apartment, hindi ko pa kasi kayang bumalik dun habang alam kung nasasaktan ako ng ganto. Pinili ko na lang na pumunta sa mansion ng pamilya ko at dun na muna tumuloy.

Kadating ko ay sinalubong ako agad ng mga maids pero hindi ko na sila pinansin pa at dumiretso na lamang sa kwarto ko. umiyak lang ako ng umiyak dun ni hindi na rin ako kumain. kinulong ko na lang ang sarili ko sa kwarto dahil sa hindi pa rin ako makapaniwala sa nangyari.

Hindi ko alam na kaya niyang gawin yun. Parang nasayang lang lahat ng ginawa ko para sa kanya. kahit alam kung binigay ko na lahat sa kanya piling ko hindi pa rin sapat sa kanya lahat yun. lahat na lang ng pwedeng gawin para sa kanya ginawa ko na. Sinuway ko yung mga magulang ko para sa kanya, hindi ako pumunta ng state kahit ilang beses na ko pinilit ng family ko para lang hindi siya iwan. Binabalak ko na nga rin magpropose sa kanya katapos ng graduation pero dahil sa nangyari hindi ko na magagawa yun.

I loved her so much that I'm willing to sacrifice everything but I didn't know that I will end up like this and now I think It's time to go. I'll already decide to go in state para hindi ko siya makita ulit.

........"END OF FLASHBACK"........

I open my eyes, I didn't notice na nakatulog na pala ako kakaisip ng dahil dun sa past na nangyari. But when I open my eyes I got shock because someone is looking at me so I stood up quickly and ask her.

"Nayeon what are you doing here?", I ask her when I  stood up from lying down.

"Ahh ehh where gonna have lunch na kasi they told me to call you. kumakatok ako kaso wala naman sumasagot kaya pumasok na ko, kaso nakita naman kitang natutulog kaya gigising na sana kita kaso nakita ko tumutulo yung luha mo", Nayeon said so I quickly touch my face to see kung lumuha nga ako. When I felt na medyo basa nga ay pinunasan ko na lang agad.

"May problema ba dahyunie?", she ask so I just shook my head for a no.

"Wala medyo masakit lang yung mata ko kanina kaya siguro naluluha ako", I lied hoping na maniwala siya. dahil siguro sa naisip ko kanina kaya ako naluha.

"Ganon ba? I have eye drop sa room ko gusto mo kunin ko para malagay mo sa mata mo?", She said kaya naman naalala ko tuloy ulit yung dati na siya yung naglalagay ng gamot sa mata tuwing sumasakit ito dati.

"Hindi na nayeonie ok naman na ako nakatulog na rin naman ako", I said hoping na she would stop talking.

She nodded after a said that kaya naman parehas na kaming bumaba para maglunch. Ka dating namin sa dining area ay tumabi na lang ako agad kay Momo unnie total ay may bakanti naman na chair sa tabi niya kaya dun na lang ako umupo kahit may dalawang bakanti na upuan naman sa tabi ni Jeongyeon unnie. hindi pa rin kasi nakaupo si Jihyo unnie. Hinayaan ko na lang sila magtabi ni Nayeon kasi baka pag tumabi ako kay nayeon bumalik na naman yung iniisip ko kanina.

We all just eat peacefully when all of us are already sitting in our place. while eating and enjoying the food we are just talking to each other and telling story so it won't be so boring. After that we just let our day pass by doing different kind of stuff,  nag-aya kasi sila uminom ng kaunti at maglaro para daw hindi boring.