ဦးငယ္က သူ႔ကုမၼဏီနဲ႔နီးတဲ့ဒီတိုက္ခန္းမွာေနေနတာတစ္ႏွစ္ျပည့္လုနီးခဲ့ၿပီ။
Kit တို႔အထက္တန္းၿပီးကထဲကလို႔ေတာင္ေျပာလို႔ရသည္။
ဒါေပမယ့္ Kit တို႔သံုးေယာက္လံုး ဒီကိုလည္းအႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေရာက္ဖူးသည္ပဲျဖစ္သည္။
ဦးငယ္ရဲ႕အလုပ္ပိတ္ရက္တခ်ိဳ႕ေတြမွာဒီကိုလာၿပီး ေသာင္းက်န္းတတ္ၾကျမဲ..။
Min ကသူ႔ကိုဘယ္ေလာက္ပဲၾကည့္မရဘူးဆိုဆို
တတြဲတြဲသြားျဖစ္ၾကသည္ကေတာ့အမွန္ပင္။
တကယ္ေတာ့ Min သည္လည္းငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ Kit ကိုခ်စ္ခဲ့ပါသည္။
ေမေမ့ရဲ႕အသိုင္းအဝိုင္းက ေသြးခြဲမႈေတြေၾကာင့္သာသည္မွ်ထိဆိုးရြားသြားရခဲ့ရျခင္း..။
Sangpotirat မိသားစုကမ်ိဳး႐ိုးစဥ္ဆက္ခ်မ္းသာလာခဲ့ၾကသည္ဆိုတာ မသိသူ႐ွိလို႔လား။
ထိုပိုင္ဆိုင္မႈေတြကိုေသြးသားမေတာ္စပ္သည့္Kit ကိုခြဲေဝေပးရမွာအင္မတန္မွႏွေျမာေနခဲ့ၾကပံုပင္..။
Kit လည္းထိုအေမြေတြကိုလိုခ်င္တပ္မက္ခဲ့ျခင္းမ႐ွိဖူးပါ။
သူေမ်ာ္လင့္သည္က ေက်ာင္းၿပီးသြားလို႔ ဆရာဝန္ျဖစ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ဒီအိမ္နဲ႔ခြဲေနမည္။
ဘန္ေကာက္နဲ႔ေဝးသည့္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာတာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ေလွ်ာက္ထားမည္။
သို႔ဆိုလွ်င္ သူလည္းအိမ္ကိုမၾကာခဏျပန္စရာမလိုေတာ့ၿပီေလ...။
အိမ္နဲ႔ခြဲေနဖို႔ကဒီေလာက္ႀကီးေစာသြားလိမ့္မည္လို႔ေတာ့သူမထင္ခဲ့မိပါ။
တကယ္ေတာ့ဒါကလည္းတမ်ိဳးေကာင္းပါသည္။
အိမ္ရဲ႕အေထာက္အပံ့ေတြကိုသူဆက္ၿပီးယူေနစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။
အမ္....
ဦးငယ္ဆီကေျပာင္းယူလိုက္ရတာေလးေတာ့ကြာျခားသြားသည္ေပါ့ေလ...။
"ထမင္းစားရေအာင္....''
ေရခ်ိဳးၿပီးစဦးငယ္က သစ္လြင္လတ္ဆတ္ေနသည္။
ဦးငယ္လို႔ေခၚရေပမယ့္လည္း ဦးငယ္ကခုမွသံုးဆယ္ေက်ာ္လူခန္႔ေခ်ာႀကီးျဖစ္သည္။
" ေက်ာက္ပုဇြန္ Kit ႀကိဳက္တယ္မလား...''
အုန္းႏို႔ႏိုင္ႏိုင္နဲ႔ခ်က္ထားတဲ့ေက်ာက္ပုဇြန္ဟင္းက
Kit အႀကိဳက္ဆံုးဟင္းပြဲေတြထဲပါသည္။
အေကာင္ႀကီးေလပိုႀကိဳက္ေလဆိုသည္ကေတာ့ေျပာစရာေတာင္မလို..။
ဦးငယ္ခ်က္ထားတဲ့ေက်ာက္ပုဇြန္ေကာင္ႀကီးကေတာ့ၿပီးသည္ဆိုတာထက္ေတာင္ပိုေလာက္သည္။
ငါးဆယ္စင္တီမီတာပန္းကန္ျပားႀကီးနဲ႔ေတာင္မဆံ့ျဖစ္ေနသည့္အေကာင္ႀကီးက စားပြဲဝိုင္းအလည္တည့္တည့္ဝယ္ခံ့ခံ့ညားညား႐ွိေနခဲ့သည္။
