"""""""""""""""
Min ရဲ႕ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာဆူပူမႈေတြေအာက္ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေနခဲ့ရၿပီးမွာေတာ့သူတို႔ရဲ႕အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြေရာက္လာခဲ့သည္။
သူ႔အက်ၤ ီအတြင္းအိတ္ထဲမွာေတာ့
Min တစ္ေယာက္သူ႔ကိုယ့္သူအမြန္းတင္ၿပီးသကာလွေပးခဲ့တဲ့ ဟိုအထုပ္ေတြ....။
Kit သူ႔ႏူတ္ခမ္းေတြကိုမိုးထိေတာ့မတတ္ဆူေထာ္ထားလိုက္ၿပီး ဦးငယ္ကိုဥေပကၡာျပဳထားလိုက္သည္။
ဒါေတြအားလံုးကဦးငယ္ေၾကာင့္ပဲ...။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးဦးငယ္ကသူ႔မ်က္ႏွာကိုအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္လုပ္ေနခဲ့တာသူ႔မ်က္လံုးေထာင့္ကေနျမင္ေနရတာေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ကေလးေပ်ာ့ခ်င္လာေပမယ့္လည္းျပန္တင္းထားလိုက္တယ္...။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဦးငယ္က သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သည့္အလားသူ႔လက္တစ္ဖက္ကိုအသာအယာဆြဲယူလာေတာ့ရဲ႕...။
"Kit.... တစ္ခုခုျဖစ္လာတာလား...ဘယ္သူဘာေျပာခဲ့လို႔လဲ..ဟမ္...''
ဦးငယ္ကိုလံုးဝကိုစကားမေျပာခ်င္တဲ့ပံုနဲ႔တစ္ျခားတစ္ဖက္ကိုမွက္ႏွာလွည့္လိုက္ေပမယ့္ဦးငယ္လက္ထဲေရာက္ေနတဲ့သူ႔လက္ကိုေတာ့႐ုန္းမဖယ္မိခဲ့ဘူး...။
ဦးငယ္ရဲ႕လက္ဖဝါးျပင္ကေႏြးတယ္..။
သူ႔ကိုလံုျခံဳသြားသလိုခံစားရေစတယ္။
"Kit....Kit မေျပာရင္ကိုယ္ကသိရမွာမဟုတ္ဘူးေလ..
ကိုယ့္ကိုစိတ္ဆိုးတာလား..မဂၤလာ ပြဲမွာပစ္ထားမိလို႔လား...ကိုယ္က ကေလးကိုသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လြတ္လြတ္လပ္လပ္စကားေျပာရေအာင္ထားခဲ့မိတာပါကြာ...ေနာ္...''
".........''
"Kit........''
"ဦးငယ္ကိုမုန္းတယ္....ဒီညအျပင္မွာပဲအိပ္...''
"ေဟာဗ်ာ....ဘယ္လိုျဖစ္လို႔......''
ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ။
စိတ္ရဲ႕ေစစားရာအတိုင္း အက်ၤ ီအိတ္ထဲကဗူးကိုဆြဲထုတ္ၿပီးဦးငယ္ရဲ႕ရင္ဘတ္ကိုပစ္ေပါက္ထားခဲ့လိုက္တယ္..။
အိပ္ခန္းတံခါးကိုအၾကမ္းပတမ္းနဲ႔ပိတ္ပစ္လိုက္ဖို႔လည္းမေမ့ဘူး။
ဦးငယ္ကသူ႔ကိုခပ္ျမန္ျမန္ပဲလာေခ်ာ့လိမ့္မယ္လို႔ထင္မိခဲ့ေပမယ့္
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ဦးငယ္ကိုပိုစိတ္ဆိုးမိျပန္ေရာ...။
