"""""""""""""""
အဲ့ဒီေန႔ကစၿပီး ကြၽန္ေတာ့ရဲ႕အေျခအေနဟာေတာ္ေတာ္ေလးကိုဆိုးဆိုးရြားရြားပဲ...
ဗိုက္ဆာတိုင္းေရာက္လာတတ္တဲ့ႂကြက္တစ္ေကာင္ဟာ ကြၽန္ေတာ့ရဲ႕စာေရးခ်ိန္ေတြကိုေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးတတ္လာတယ္...
ကြၽန္ေတာ့အိမ္ရဲ႕လံုျခံေရးတင္းက်ပ္ေကာင္းမြန္တဲ့တံခါးကို အလြယ္တကူျဖတ္ေက်ာ္ဝင္လာၿပီး
ကြၽန္ေတာ့ဆီမွာအစာလာေတာင္းတတ္တဲ့ ႂကြက္ျဖဴႀကီး...
လူမမာနဲ႔တူတဲ့ လူတစ္ေယာက္....
ေခါက္ဆြဲသံုးထုပ္ေလာက္ကိုအသာေလးၿမိဳခ်ႏိုင္တဲ့ လူ...
အစားမစားရတာၾကာၿပီဆိုတဲ့ အဲ့ဒီႂကြက္ရဲ႕စကားေအာက္မွာ ကြၽန္ေတာ့လက္နဲ႔ျပဳတ္ေကြၽးခဲ့ရတဲ့ေခါက္ဆြဲေတြ....
ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕တစ္လစာေခါက္ဆြဲထုပ္ေတြဟာ ဆယ္ရက္နဲ႔ကုန္သြားခဲ့တယ္...
သူ႔ဟာသူေရာက္လာ
သူ႔ဟာသူထြက္သြားတတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို မၿငိဳမျငင္ လက္သင့္ခံေပးေနခဲ့မိတယ္...
မထူးဆန္းဘူးလား...
တခါတေလေတာ့လည္း အဲ့ဒီႂကြက္ပ်င္းဆီကထူးဆန္းတဲ့စကားတခ်ိဳ႕နားေထာင္ရေလ့႐ွိတယ္...
"မင္း နဲ႔ ကိုယ္နဲ႔က ထူးျခားတဲ့ေရစက္႐ွိပံုပဲ...''
ဆိုတဲ့စကားမ်ိဳးေတြ...
"ကိုယ့္ ကိုေတြ႔တဲ့မင္းကို သိပ္ေက်းဇူးတင္တာပဲ...''
ဆိုတာမ်ိဳးေတြ
ေဩာ....
ေမ့သြားလို႔...
သူ႔မွာ Aoon ဆိုတဲ့ထူးဆန္းတဲ့နာမည္႐ွိတယ္ ...
ၿပီးေတာ့
အဲ့ႂကြက္ပ်င္းကကြၽန္ေတာ့ထက္ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ႀကီးေနေသးတယ္...
သူ႔ကိုယ္သူ သံုးေတာ့ ကိုယ္တဲ့...
ကြၽန္ေတာ့ကိုလည္း သူ႔ကိုအစ္ကိုလို႔ေခၚဖို႔မဲဆြယ္တတ္ေသးတယ္...
ကြၽန္ေတာ္ပဲေလ...
အစ္ကိုႂကြက္ပ်င္း လို႔ေခၚေပးလိုက္တယ္..
ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ...
ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ခ်လိုက္တဲ့ အစ္ကိုႂကြက္ပ်င္းရဲ႕ ပါးျပင္ေပၚကပါးခ်ိဳင့္ဟာ ကြၽန္ေတာ့ကိုမွင္သက္ေစခဲ့တယ္...
