ရက္ေတြတစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ကုန္သြားတယ္...
ုကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ကြၽန္ေတာတို့ရဲ႕အိမ္မွာပဲေနၿပီးအစ္ကို႔ကိုေစာင့္ေနဆဲပဲ....
ေမေမနဲ့အစ္မကေတာ့ကြၽန္ေတာ့ကိုတစ္ေယာက္ထဲထားလို႔မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီးအလွည့္က်လာေစာင့္ေနေပးၾကတယ္ ..
ကြၽန္ေတာ္ကအတန္တန္ေမာင္းထုတ္ေနတာေတာင္မွျပန္မသြားၾကဘူးေလ..
ဘယ္လိုလုပ္မလဲ..
သူတို႔႐ွိေနရင္အစ္ကိုလာမွာမဟုတ္ဘူးေလ..
အရိပ္အေယာင္ ေလးေတာင္ေပၚမလာေတာ့တဲ့အစ္ကိုကေတာ့ေနရက္လိုက္တာ
ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ျခစ္ေျမာက္ျခစ္လုပ္ထားတဲ့အစ္ကို႔ရဲ႕ပန္းခ်ီပံုေလးသာမ႐ွိရင္ ေမေမေျပာသလိုပဲ ကြၽန္ေတာ့ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္႐ူးေနတယ္လို္ထင္မိေလာက္တယ္....
အစ္ကိုကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူ႐ွိခဲ့တယ္..
အစ္ကိုကကြၽန္ေတာ္ဖန္တီးထားတဲ့ဇာတ္ေကာင္မဟုတ္ဘူး...
အစ္ကိုရဲ႕အနမ္းေတြကပံုရိပ္ေယာင္မဟုတ္ဘူး..
ကြၽန္ေတာ့ကိုထိေတြ႔တတ္တဲ့အစ္ကို႔ရဲ႕လက္ေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြက
ကြၽန္ေတာ္စိတ္ထင္ေနတာမဟုတ္ဘူး...
အစ္ကို႔ရဲ႕ပါးခ်ိဳင့္ေလးေပၚသည္အထိျပံဳးရယ္တတ္တာက
ကြၽန္ေတာ့ရဲ႕စိတ္ကူးယဥ္မႈမဟုတ္ဘူး ဆိုတာကို ေမေမတို႔ယံုေအာင္ဘယ္လိုမ်ား႐ွင္းျပရမလဲ....
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ကြၽန္ေတာ္အ႐ွဴံးေပးလိုက္ရပါတယ္..
အစ္ကိုေရာက္လာတတ္တဲ့ဒီအိမ္ကိုပစ္ထားခဲ့ၿပီး ကြၽန္ေတာ့မိသားစုေတြ႐ွိတဲ့အိမ္ကိုေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့ရပါတယ္..
ကြၽန္ေတာ့ကို႐ူးေနတယ္ထင္ေနတဲ့ေမေမစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္စိတ္က်န္းမာေရးဆရာဝန္တခ်ိဳ႕နဲ႔လည္းစကားေျပာေပးခဲ့တယ္..
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အိမ္....
အင္း...အစ္ကိုနဲ႔ကြၽန္ေတာ့ရဲ႕အိမ္ျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ပဲထားပါေတာ့..
အဲ့ဒီအိမ္ကိုေတာ့ ေယာင္လို႔ေတာင္ေျခဦးမလွည့္ရေတာ့ဘူး....
ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္းအျပင္သိပ္မထြက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး..
အိမ္မွာပဲေနၿပီးစိတ္က်န္းမာေရးကုသမႈခံယူေနလိုက္တယ္..
ကြၽန္ေတာ့စိတ္က အေကာင္းတိုင္း႐ွိေနေပမယ့္လည္းေပါ့...
အခ်ိန္ေတြကိုေက်ာ္ျဖတ္ရတာေႏွးေကြးလြန္းတယ္...
အစ္ကို႔ကိုလြမ္းရင္း..
အစ္ကို႔ကိုတမ္းတရင္း...
အစ္ကို္႔ကိုနားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ရရင္းနဲ႔...
အစ္ကိုကြၽန္ေတာ့ကိုဘာလို႔ထားခဲ့တာလဲ...
ႏူတ္ေတာင္မဆက္ပဲနဲ႔႐ုတ္တရက္ႀကီးေပ်ာက္သြားရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းကဘာမ်ားလဲ...
