İlk aşkının mahalleden taşınacağını öğrenen İpek Deniz, büyük bir özgüven ve umut ile belki de Hakan'ı son kez göreceği gece karşısına geçip her şeyi açık açık söyler.
Hakan tarafından kesin bir şekilde reddedilen İpek Deniz büyük bir yıkıma uğrarke...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Koşar adım eve girdikten sonra çelik kapıyı hızla kapatıp arkasına yaslandım. Elim ister istemez kalbime gitmişti ve kalp atışlarımı düzene sokmak için derin derin nefesler almaya başlamıştım.
Bir kaç dakika öyle durduktan sonra yaslandığım kapıdan uzaklaşıp odama girdim. Kapıyı usulca kapattıktan sonra yatağıma oturup birazda yatağımda dinlendim.
Nefeslerim ve kalp atışlarım normale döndükten sonra yataktan kalkıp elimde sıkı sıkı tuttuğum çantayı yere bıraktım.
Ağır adımlarla dolabımın önüne geçip üzerinde bir sürü küçük tek boynuzlu atların olduğu pijamalarımı alıp dolabın kapağını kapattım.
Üzerimde ki elbiseden kurtulup pijamalarımı giydikten sonra aynanın önünde geçip saçımın sol tarafında kafa derim ile bir bütün olan süslü tel tokayı çıkarttım. Sanırım tel tokayı saçımdan değil kafamın en ücra kısmından çekip çıkartmıştım. Öyle bir acı.
Yaklaşık yarım saatte bütün işlerimi bitirip, pijamalarım ile özüme dönmüştüm.
Kendimi odamda ki balkona atıp, küçük açık mor koltuğa oturdum. Temiz hava biraz daha iyi hissetmemi sağlarken, kulaklarıma dolan uzaktan gelen müzik sesi aynı anı tekrardan yaşamama sebep oluyordu.
Ben İpek Deniz Çağlarsu. Bakın altını çizerek söylüyorum ki İpek ya da Deniz değil, İpek Deniz.
Yaklaşık 1 saat önce, alt sokakta çokta samimi olmadığım ama sevdiğim Hazal'ın kınasındaydım. Hatta bütün mahalle oradaydı hatta ve hatta 7 yıl önce mahalleden taşınan bir daha yüzünü görmediğim ilk aşkım bile oradaydı.
Mahalleden kızlar ile, kına yerinden biraz uzakta insanların oturması için özenle dizilen sandalyelerin arkasında keyifle konuşuyorduk. Kimi Hazal'ın ne kadar güzel olduğunu söylerken kimi de keyifle çok farklı bir şey anlatıyordu. Keyifli, güzel bir ortamdı anlayacağınız.
Ben de gayet keyfim yerinde, hatta gülerek kızları dinlerken tam karşımda duran Kübra'nın pür dikkat arkama odaklanması dikkatimi çekmiş ve yüzümde büyük bir gülümsemeyle arkamı dönmüştüm.
Tabii ki karşımda dikkatle bana bakan Hakan'ı görmeyi beklemiyordum, mesele bana bakması değildi ben Hakan'ı görmeyi beklemiyordum.
Hakan... İlk aşkım, ilk aşk acım, ilk hayal kırıklığım.
Hakan bizim evin tam karşısında ki binada yaşıyordu, yani eskiden. Bildim bileli odamda ki balkon Hakan'ın odasına bakardı. 15 yaşında bir ergenken fark etmiştim Hakan'dan hoşlandığımı. Daha sonrasında bu hoşlantı aşka dönüşmüştü, en sonunda ise kocaman bir boşluğa.
Hakan, abim İskender'in yakın arkadaşıydı, aralarından su sızmazdı. O yüzden sıklıkla görürdüm Hakan'ı, Hakan abiyi. Neredeyse her gün bizde olurdu. Bizde olmasa bile abim ile kendi odasının balkona oturur ben kendi balkonumdan onlara bakarken bana göz kırpardı.
