İlk aşkının mahalleden taşınacağını öğrenen İpek Deniz, büyük bir özgüven ve umut ile belki de Hakan'ı son kez göreceği gece karşısına geçip her şeyi açık açık söyler.
Hakan tarafından kesin bir şekilde reddedilen İpek Deniz büyük bir yıkıma uğrarke...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Anne, fırında ki kurabiyeler ne için?" Diye sordum elimdeki tabakları tezgaha bırakırken.
Yemeği bitirmiş hep birlikte masayı toplamıştık. Daha sonra abim işi olduğunu söyleyip çıkmıştı.
Biz de kızlarla çay demleyip bir şeyler izlemeyi planlıyorduk.
Tabii annem kurabiyelerin ne için olduğunu sorduğumda "Hakan için." Demeseydi.
"Ne?" Dedim şaşkınlıkla.
"Kızım sabah dedim ya işimiz var diye, Birsellere gideceğiz işte." Dedi ve yanıma gelip fırının kapağını açtı. "Hakan eskiden bunları çok seviyordu hatırlasana. O yüzden yaptım."
Annemin sabah gitmeden önce bahsettiği işin asla Hakan'lara gitmek olduğunu düşünmemiştim.
Yine evde bir şeyler yaparız, en fazla temizlik falan yaparız diye düşünmüştüm. Zaten gün içinde aklıma bile gelmemişti.
"Iı." Dedim uzatarak. "Sen mi gideceksin?"
"Hayır." Dedi. Kurabiyeleri fırından çıkarttı, dolaptan aldığı tabağa yerleştirmeye başladı. "Beraber gidiyoruz."
"Kızlar!" Dedim hızla. "Kızlar var."
Gitmek istemiyordum. Hakan'ı görmeye hazır değildim. Hazır olurmuydum onu da bilmiyorum. Tek bir bakışı bile bütün düzenimi bozmaya yetmişken yıllar sonra onunla konuşmaya hazır değildim.
Ben 7 yıl önceki Hakan'ı tanıyordum. Yeni Hakan ile tanışmak istemiyordum...
"Onlarda gelsin."
"Anne ben gelmek istemiyorum." Dedim sakince.
Annem son kurabiyeyi de tabağa bırakıp bana döndü. "O nedenmiş?"
Biraz düşündüm. Hakan'ı görmek istemiyorum diyemezdim. Dersem neden diye soracaktı, nedenini hiç daha diyemezdim.
"Abim!" Dedim. "Abim çok kızar."
"Gelsin bana kızsın abin bakalım kızabiliyor mu?"
"Anne gelmek istemiyorum işte, hem niye gidiyoruz ki?"
"Kızım yıllar sonra mahalleye geri dönmüşler. Hem hoşgeldin diyeceğiz, hem hasret gidereceğiz işte."
Annem ve Birsel teyze hep çok iyi anlaşmışlardı. Mahalleden taşındıktan sonra konuşmayı da hiç bırakmamışlardı.
Mahalleye geri döneceklerinden neden haberimiz olmamıştı bilmiyorum. Belki de annemin haberi vardı ama bize söylememişti.
"Sen git, ben yorgunum."
"İpek Deniz!" Dedi hızla. "Kızım Birsel teyzenler nasıl özlemiştir seni. Hem ne kadar ayıp, gidip hoşgeldiniz diyeceğiz işte."
