İlk aşkının mahalleden taşınacağını öğrenen İpek Deniz, büyük bir özgüven ve umut ile belki de Hakan'ı son kez göreceği gece karşısına geçip her şeyi açık açık söyler.
Hakan tarafından kesin bir şekilde reddedilen İpek Deniz büyük bir yıkıma uğrarke...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
bölüm yorumları çok düşük, bir kaç tane yorum yaparsanız çok sevinirim! iyi okumalar :)
İpek Deniz çantasını almak için bizim masanın yanında ayrılıp kendi oturduğu masaya gitti. Çantasını aldıktan sonra kısa bir an bana baktı ve çıkışa yöneldi.
O önde ben arkada dışarıya çıktık. Yüzüme çarpan rüzgar rahatlamama sebep olmuştu. İçerisi öyle kalabalık ve gürültülüydü ki 1 saat bile zor dayanmıştım.
Fakat yüzüme çarpan rüzgar beni uçuracak kadar sert esse bile içimde durdurmaya çalıştırdığım heyecanı geçirmeye sebep olmazdı. Keşke olsaydı.
"Sana da zahmet oldu." Dedi İpek Deniz sakince.
"Ben de gidecektim zaten, sorun yok."
Bir şey söylemeden önüne döndü ve yürümeye devam etti. Bende yürümeye başladım. Bu sefer arkasında değil yanında yürüyordum.
Ben Hakan Konyalı. 27 yaşındayım. 20 yaşında, doğduğum günden beri yaşadığım mahalleden taşınana kadar hayatımda her şey çok güzeldi.
Aslında kötü şeyler taşınmadan 1 sene önce başlamıştı.
En yakın arkadaşım, neredeyse doğduğumuzdan beri yanyana olduğumuz insanla, İskender ile küsmüştük. Hem de büyük bir yanlış anlaşılma yüzünden.
Bu yanlış anlaşılmanın doğrusunu anlatmayı çok kez denemiştim ama İskender hiç bir zaman dinlememişti.
İskender ile küs kalmak bu hayatta isteyeceğim son şey bile değildi. Fakat İskender aynı şeyleri düşünmüyordu ki ne zaman konuşmaya çalışsam dinlememiş, anlatmama asla izin vermemişti. Ve her seferinde konuşmanın sonu kavga ile bitmişti. Ki bu aramızın daha çok bozulmasına sebep olmuştu.
İskender şu hayatta tanıdığım en inatçı ve sinirli insandı.
Aynı zamanda bu yaşımda eksikliğini en çok hissettiğim insandı.
1 sene içinde çok konuşmayı, doğrusunu anlatmayı denemiştim ama İskender dinlememişti.
Sonra mahalleden taşınmıştık. Başlarda her şeyin güzel olacağını düşünmüştüm.
Bursada ki hayatımdan çok daha iyi bir hayatım olacaktı Ankarada. Arkadaşlarım olacaktı. İskender gibi kavga da etmeyecektik onlarla. Sonra aşık olacaktım. Kendime yepyeni bir hayat kurup gerekirse hayatımın ilk 20 yılını unutacaktım.
Ama tabii ki böyle olmadı. Arkadaşlarım tabii ki oldu ama hiç biri İskenderin yerini doldurmadı, eksikliğini geçiremedi. Aşık oldum sandım ama hiç bir zaman ciddi bir şeyler olmadı.
Kısaca bir düzen kurayım derken koca bir boşluğun ortasında yapayalnız kaldım...
Bunu hiç bir zaman kabul etmedim. Hayatımda her şeyin gayet güzel olduğunu düşündüm. 1 hafta önce Bursaya, mahalleye geri dönene kadar.
