Pain & Pleasure 2: Nial Lial (COMPLETED)

Chapter 29

Yza POV

I was in my office and still can't forget what zyd did last night. He begged me to go back to him. 

"What should I do for you to come back to me?" He said desperately. Nakatayo lamang ako sa kanyang harap habang ito'y nakaluhod.

"How many times do i have to tell you we are done! We're over!" Sabi ko rito. Kailangan kong i-minimize ang boses dahil baka magising ko si mama.

"I will never give up on us" he stated.

"Could you just leave? Ayoko nang bumalik sa kung anong meron tayo. And please... Can you respect that I already have a boyfriend"

"Tell me you love me" he stood and walks towards me. He held my arm tightly so I moved away from him cause i feel he might do something bad again... but he still kept coming to me

"I don't love you-" i said and we reached the edge of the wall to lean it.

"I know you still loved me!!" Pagpupumilit niya.

"Let me go! It hurts" and i slapped his face. The surroundings became quiet and my tears falling down in my face. "I-im sorry.. i-i didn't mean to slapped yo-"

"Hurt me" he whispered

"What? I can't"

"Hurt me so you can make up for all the mistakes I made"

"But that's a mistakes, i-i can still forgive you"

"IF YOU WANT TO VENT THE ANGER YOU FEEL FOR ME, HURT ME!" He shouted and punch the wall.

"Do you see what you are doing? That's why I left you" and face him crying.

I feel so drained, hindi naman mabibigya ng solusyon ang sakitan. Bakit kailangan nya pa maging ganun? Moreover, hindi naman nya dapat maramdaman yun.

Ilang months lang kami nagtagal ni zyd, ngunit wala pa ako masyadong alam sa mga nilalaman ng puso nya. Hindi ko sya maitindihan, pinipilit kong intidihan ngunit hindi nagiging sapat. Ano bang kulang bakit ganun?

After a long rough day. I went home and i saw mama sitting in the table.

"Tara kain anak" The food was ready on the table and he was just waiting for me to come home from work.

She is the sweetest mom i ever had.

Ngumiti ako papalapit sakanya at naramdaman kong napawi ang pagod ko.

Naupo ako sa harap nito at makikita rito na mainit pa ang mga pagkaing nakahain sa harap ng lamesa.

"Thank you for the food mama" i sincerely.

"Ano ka ba nak, ako'y dapat nag papasalamat at may masarap na pagkain tayo sa ating harapan. At syaka alam kong pagod sa trabaho kaya pinag luto ko ang anak ng paborito nya" at inilapit saakin ang pagkain.

"Adoboooo" tuwang ani ko.

"Ohsya tayo na't kumain, hindi pwedeng pinaghihintay ang pagkain. Buti nalang at sakto ang dating mo" masaya akong nagsandok ng makakain nang biglang nag ring ang phone ni mama.

Sinilip nya ito and requested video call ang asawa nya.

"Sandali lang anak ha" pagpasensya nito

"Sige po ma" sagot ko.

Nang maisagot nya ito isang batang lalaki ang tumawag sakanya.

"MAMAAAA" Tawag nito. Natuwa si mama. I just looked at them intently and just continued to spoon the food.

"Kumusta ka na anak?" Tuwang kumusta ni mama sa bata.

"Mama asan ka na?" Tanong nya

"Ayy nandito ako sa maynila anak" sagot nitong may ngiti sa kanyang labi kahit alam kong malungkot ito.

"Namimiss na kita mama. Kailan ka babalik?" Hindi siya nakapag salita at nag hanap na lamang ito ng palusot para mapagaan ang loob ng bata

"Hindi ko pa alam nak, pero kung babalik man ako sisiguraduhin kong may pasalubong ako sayo nak" ngiti nya ulit.

"Ayoko ng ganun mama, gusto ko ikaw"

Hindi na ako kumibo at napatingin na lamang ako sa hapagkainan. Napahinto rin sa mama dahil sa sinabi ng bata.

"Anak?" Pabulong tawag niya saakin at agad ko naman naputol ang kibo.

"D-don't worry ma, im fine" palusot ko kahit naramdaman kong nadurog ako.

Nailipat ang camera mula kay papa at nagpaalam na ito. Nang mai-end ang call, agad na tinawag ni mama ang pangalan ko ng kalmado.

"No ma, im totally fine. Kain na tayo, lumalamig na po ang pagkain" pang baling ko.

Mga ilang sandali pang nakalipas at heto ako ngayon.. nakaupo sa sofa and im thinking too much of things right now.

Alam kong tapos na ang nakaraan tungkol saaming pamilya pero hindi ko lubos maisip na napamahal na ang bata sa aking ina.

He needs nothing more than my mother. He knows how to be content with what he has.

Pero hindi ko pa rin sya matatanggap dahil sakanya nag hirap kami noon.

Hindi...

Walang kasalanan ang bata. I hate my father, i hate them both tama lang na iniwan ko sila kaya bagay lang sila na mag sama.

Sa ngayon, i should focus my goal for my mom. Dahil wala naman akong ibang hiniling kundi maging maayos kami ng aking ina. Yun lang sapat na.

Ako naman ang pagbigyan nyo, kailangan ko rin ang mama ko.