Sır Açığa Çıkıyor

19- Pişmanlıklar

Afra "Belki korkuyordur. Yani senin sıkılmandan falan?" Bunun düşüncesi bile olanaksızdı!

"Saçma sapan konuşma! Ben kim ondan sıkılmak kim? Sonsuz hayatımı onla geçirmeyi düşünüyorum ben, nasıl sıkılayım?" Eğer böyle düşünüyorsa onu tekme tokat dövebilirdim.

Afra "Bilmiyorum ama belki bunu düşünüyordur." Umarım dedim içimden. Umarım böyle düşünmüyordur.

Bakışlarımı tavana götürdüm, sıkıntılı bir nefes verdim. Bir şeyler diyeceğim sırada aşağıdan Selda annemin, "Kim kan ister?" diye bağırması ile diyemedim.

Kan kelimesini duymam ile gözlerim anında kırmızıya dönüşürken, boğazımın sızladığını hissettim. Önüme yemek getirseniz yiyemezdim ama kan bir istek değil, ihtiyaçtı. Vampir tarafım doymayan bir tarafımdı, elimden bir şey gelmiyordu. Uzun zamandır hep yemek yiyordum ve kanı geride bırakıyordum. Şimdi ise dibine vurmanın vakti gelmişti de geçiyordu bile.

🌕🌖🌗🌘🌑🌒🌓🌔🌕

Bacağımı kaldırıp önümdeki kişiye sert bir şekilde tekmemi savurduğumda, içimdeki enerjiyi atıyor olmanın mutluluğunu yaşadım. Stresliydim ve hıncımı bu şekilde çıkarıyordum. 

Karşımdaki kişi Selda annemdi ama dövüş dersi çalıştığımız için düşmanım varmış gibi hayal ediyordum. İlk başlarda bu duruma alışamasam da canının çok yanmadığını bildiğim için sıkıntı etmiyordum. 

"Hadi, durma." Anlık duraksadığımı fark etmiş ve devam etmem gerektiğini söylüyordu. Dikkatim tekrardan ona yönlendirip hızla bir yumruk savurdum. Onun kaçması ile havaya savrulan yumruğum ile içimdeki kurdun kızdığını fark ettim. 

Murat babam "Kim yeniyor?" Buraya doğru adımlıyor, bir yandan gözlerini bizim üstümüzde gezdiriyordu. 

Selda annem "Dolunay bugün aşırı yavaş." Aklım başka yerde olduğundan yaptığım hamleleri bile hatırlamıyordum. "Bir şey mi oldu tatlım?" Soruyu bana yönelttiğini anladığım an başımı iki yana salladım. Buna pek inanmış gibi görünmese de şuan üstüme gelmek istemediğinden sanırım sorgulamadı. 

Buradaki 5. günümdü ve ben hiç kendimde değildim. Aklım sürekli döndüğümde neolacağındaydı. Annem ve babamla sadece bir kere telefonda konuşmuştuk ve sesleri oldukça soğuktu. Karanla ise en son kavga etmiştik ve hala bir adım yoktu. Zihnim öylesine doluydu ki hiçbir şeye odaklanamıyordum. 

Selda annem "Dolunay, burada mısın?" Bakışlarımı ona çıkardım. Kafamı olumlu anlamda salladım ve yerimde dövüş pozisyonumu aldım. Bu sefer odaklanacaktım ve bugünlük eğitimin sonunu getirecektim. 

Peşimde bir sürü düşman ve önümde bir savaş olduğundan bir gün bile durmadan antrenman yapmam gerekti. Spor yapmayı sevsem de bu psikoloji beni günden güne yormaya başlamıştı. Gözlerimi sıkıca kapatıp açtım. Derin bir nefes aldım ve verdim. Başımı iki yana sallayıp düşüncelerimden kurtuldum ve bütün dikkatimi karşıya verdim. Annemin de hazır olduğunu anladığım ilk an hamlemi yaparak başladım. 

Kısa süreliğine düşmanım olan annemin dizine tekme atıp, yüzüne yumruğumu geçirdim. Dikkati dağıldığında tek hamle ile bacağından tutup çektim ve yere yığılmasını sağladım. Üstüne çıkıp bir kaç yumruk atsam da bu çok sürmemişti. O kendini toparlayıp beni tek hamle ile yana savurduğunda ikimizde hızla ayağa kalktık. 

İlk hamle yapan o oldu ve üstüme doğru geldi. İkimizin de vampir yüzleri ortadaydı ama ben de bir sorun vardı. Kurt tarafım çok ani bir şekilde şahlanıp kontrolü eline alması kısa sürdü. Dersin yarısından beri sürekli vampir tarafımı bastırmaya çalışıyordu ama bir türlü üstün çıkamıyordu. Şimdi ise kurt tarafım kontrolü ele almaya o kadar yakındı ki anlık korkmama sebep olmuştu.