Eve

7. kaal

Al een paar chemo's heb ik gehad. Het is nu ochtend en gister heb ik weer chemo gehad. Ik spring uit bed en ga douchen, maar als ik mijn haar wil kammen trek ik er hele plukken uit. Ik schrik me dood.
'Gaat het' ergens in de verte hoor ik een stem een bewegend beeld met zwarte strepen als een oude tv. Ik probeer scherp te stellen, maar het wil niet zo goed lukken ik zak weer een beetje weg.
Gaat het, wat is er gebeurt, zal ik het alarmnummer bellen, wat is hier aan de hand. Ergens op een andere planeet die steeds meer de mijne wordt hoor ik mensen praten langzaam komt het besef, ik ben flauwgevallen van de schrik.
'Ik hen gewoon flauwgevallen' zeg ik tegen moeder.
'Rustig blijf maar liggen de ambulance is onder weg' zegt moeder.
'Maar ik ben alleen maar flauwgevallen'
'Nee Eve, heb je het nou niet door je bent veelste ver gegaan eerst dat feest een paar dagen geleden, je heb je lichaam gewoon overbelast schat. Het komt echt wel goed.'
'Er is niks' zeg ik en ik wil opstaan. Dat had ik dus inderdaad beter niet kunnen doen. Ik voel me langzaam weer weg zakken.
'Eveee' hoor ik nog voor ik weer in een zwart gat weg zak.
Ik word opnieuw wakker als de ambulance de oprijlaan op rijd.
'We houden je een nachtje hier je bloeddruk is veelste laag' stil hoor ik mijn oordeel aan.
'Heyy lig je hier nou zo zielig alleen, of zijn er knappe broeders? Ik ben wel jaloers op je hoor. We hadden een proefwerk wiskunde nou ik zal je vertellen ik heb hem helemaal verkloot! Ik zag net een lekkerding hij had bruine ogen en donker haar hij was zoo knap en k denk dat ik hem leuk vind en..' Sarah en Lisa zijn gekomen. Sarah is de gene die zo druk praat. Het is zn druk kind en altijd vind ze wel weer iemand anders leuk. Ze valt op de jongens waar ze nou echt de minste kans op maakt. Wel is het waar dat ze altijd vrolijk en blij is.
'Hij had zulke blauwe ogen. ' zwijmelt ze verder.
'En hij had een vriendin' valt Lisa ineens in de rede
'Ja nou en dat boeit me dus echt niet dat kan uit gaan en ... ik weet eigenlijk niet wat' zegt ze en Lisa en ik liggen helemaal in een deuk, dit is nou echt 100% Sarah.
Het is avond vader en moeder komen binnen, ik heb een vraag aan ze en ik weet dat ze het moeilijk gaan vinden, toch ga ik het vragen.
'Mama, ik heb net mijn haar in een vlecht gedaan, wilt u het afknippen' vroeg ik. En nu zit ik met tranen in mijn ogen in mijn spiegelbeeld te kijken. We hadden van een staart een vlecht gemaakt met aan weerszijden een elastiek. Ma heeft mijn superlange vlecht afgeknipt. Mijn haar was mijn grote trots waar ik jaren op had gespaard. Ik kijk in de spiegel. Ik zie een meisje, ze is kaal. Bij het knippen vlogen er nog meer haren uit en toen hebben we aan de zuster gevraagd of we het met de tondeuse weg konden halen. Toen mijn ouders er nog waren hebben we gelachen en kon ik me nog sterk houden. Nu lig ik hier alleen als een echt kankermeisje, kaal met een muts op. Iedereen op straat zal zeggen, kijk dat meisje heeft kanker. Ik huil de rest van de avond, misschien stel ik me aan, maar ik kan niet meer ik ben moe en ik ben kaal.
'Dag schoonheid' zegt Daan terwijl hij binnenkomt:'wat heb jij nou gedaan? Je ben kaal!'
Ik leg het uit.
'Eve je bent nog steeds zo mooi.'
Dat meent hij niet hoor, wie is er nou mooi als hij kaal is.
'Wees eerlijk Daan ik wil niet dat je tegen me liegt'
'Ik meen het schat, ik hou van je'
Steeds verder weg hoor ik de stem van Daan, wat hij zegt dringt eigenlijk niet meer tot mij door. Langzaam wordt ook mijn beeld wazig en dan neem ik niks meer waar.
Wat vinden jullie er van??? Wat moet ik anders doen??? Hoe moet het verhaal verder??? Help me plzz♥♥ comment hoe het verder moet.