Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Evanescence - My immortal
Evanescence - Hello
Ya da dinlediğinizde ruhunuzdan bir şeyler eksilten herhangi bir parçayla okuyun.
"Bazı hikayeler kalbini kırar, ağızlardan çıkan ilahiler vardır, içimizi kahreden. Resmin duvarımda, unutulmadı. Bu beni yıkabilir ve beni en çok acı çektiği yere götürebilir. Elveda, canım arkadaşım, elveda, değerli arkadaşım."
Çok fazla üzüldüğüm, çok fazla gözyaşı döktüğüm ve çok fazla öfkelendiğin anlar olmuştu. Bunların her birini bir şekilde aşmıştım. Beni bu zamana kadar en fazla etkileyen annemin babam yüzünde yalnız kalarak kurdunun depresyona girerek ölmesiydi. O zamandan sonra birçok üzüntümü öfkeye sığdırmış, bu duyguyla atlatmıştım. Benim için bir şeylerden nefret etmek, kendimden uzak tutmak çok kolaydı. En azından arkama baktığımda tüm bunlar kolay görünüyordu, ben kolay biri olmasam da. Ama şu an tam karşımda durmuş dışarıdaki alfanın kızgınlık feromonlarından korkmuş gözlerle bana bakan omegama bakarken hissettiğim tek şey kırgınlıktan başka bir şey değildi. Evet, öfkemi asla arka plana atamazdım ama karşımdaki varlığı, tenimde birbirimize ait olduğumuzun ispatı çiçeklerimizle dururken ondan nefret etmek, kendimden uzak tutmak imkansızdı. Zorluyordum, biliyordum ama kurdumun, ruhumun o kırıklıklar üzerinde dolanırken kalbimin de ezilmesine katlanamıyordum işte. İşte tam bu noktada yapabildiğim şey, ondan nefret edememekten nefret etmekti ve bu ona karşı olan sert tutumumu oldukça açıklıyordu.
Kapattığım kapının kolunu hala öfkeyle sıkı sıkıya tutarken Jimin'in solgun teni, korkudan açılmış ama bana bakarken tereddütlü olan gözleriyle dağılmış siyah saçlarında kısa bir gezinti yaptım. Ve aslında kuruldayken göründüğünün aksine dağılmış oluşunu fark ettim. O güçlü adamın arkasına sakladığı acı içindeki insanı görebiliyordum ve aslında Jimin'in bana kafa tutarken hırçın tavırlarının arkasında aslında tam şu an gördüğüm o bitik insan olduğunu fark etmiştim. Fakat, bu bir şeyi değiştirmiyordu, sadece beraberinden daha yoğum bir kırıklık getirmişti.
Benim için her zaman yoğun gelen, ve tek soluğumda ciğerlerimi doldurmaya yeten kokusu bugün silik silikti. Kesikçe geliyordu burnuma ve feromonları da düzensizce sıkıntı içinde dağılıyordu. Ben kurdumla içten içe çekişip problem yaşıyordum, hatta arada sırada onun kurdunun acısını da hissediyordum, ki zaten bir de bu yüzden öfke ve acı doluydum, ama o kurdunu hissedemiyor gibiydi.
Onu içeri almama oldukça şaşırmış olmalı ki korkudan büyüttüğü gözleri usulca, birkaç kez kapanıp açıldı. Gerçi onu bir anlık iç güdüyle içeri almıştım, bir başkasının ona zorla dokunma düşüncesi bile deliye döndürmüştü beni.
