For hire: Baby maker

Epilogue

Third Person's POV

"You're my heaven in this hell.
The short story I always tell.
My wish in every wishing well.
The daffodil's sweet smell.
You're my rhymes in my poems.
Kindness and beauty's epitome.
The sense of fulfillment every gloom.
My rest, my peace, my home" he sweetly uttered those words looking straight into her eyes, reaching into her soul as he confess his love for her. A once in a lifetime moment that could full fill all those scattered memories with her.

Thinking it would be their last but destiny don't want it to just pass.

"I guess I failed, I failed making your life miserable" I whispered looking them from a far "hanggang sa muli aking nag-iisang kaibigan" bulong kong muli bago pinahid ang mga luhang kanina pa tumutulo saking pisngi. Aaminin kong masaya ako para sa kanya pero hindi mawala yung inggit ko at gusto ko nalang na mamatay siya.

Pero tama na, titigil na ako at lalabanan ko na ang galit ko. Dahil kahit hindi ko aminin, masakit man para sakin ngunit masaya ako para sa kanya.

"Thank god i met someone like you, you're the greatest gift that i ever received sha.. my greatest memory to keep and most valued treasure" naka ngiting sambit ko habang pinapakinggan siyang sabihin ang nararamdamn niya sa asawa.

"You changed my late night thoughts
from "ending my self" thoughts, to
"I hope I see him in my dreams" thoughts. You found me and love me despite being hugged by the dark, I Shakainah Marie will love you, till death to us part" she said with tears falling like a water fall from her eyes.

I'm happy for her. And I'm sorry for doing all those things. I'm saying my goodbyes from a far cause i know you'll only beg me to stay if magpapakita ako sayo. Sa sobrang bait mo parang hindi mo kayang magalit sa tao, kahit pa malaki ang naging kasalanan sayo. Kaya mas mabuti nato, nasa malayo ako pinagmamasdan kang gampanan ang isa sa mga pinapangarap mo. Ang maging isang asawa at maka bou ng magandang pamilya.

Unti-unti akong naglakad papalayo sa simbahan.

Papalayo sa kanya.

Papalayo sa taong mahal ko.

Papalayo sa taong pinapangarap ko.

Papalayo sa nag iisang panaginip ko.

Papalayo sa inpirasyon ko.

Shakainah's POV

Dahil sa naging panaginip ko natakot akong ituloy ang kasal. At nagpapasalamat akong panaginip lang yon at ang ebidensya na panaginip lang yon at naka tayo ngayon sa harap ko. Nakangiti habang kinakantahan ako.

"A hundred and five is the number that comes to my head.....
When I think of all the years I wanna be with you......
Wake up every morning with you in my bed
That's precisely what I plan to do....." naka ngiti siya habang kumakanta at sa mga mata ko kumikinang siya, tumingin siya ng diretso sa mga mata ko at kinindatan ako kaya natawa ako pati narin ang mga taong nakakita nito.

"And you know one of these days when I get my money right......
Buy you everything and show you all the finer things in life.....
We'll forever be in love, so there ain't no need to rush...." kinanta niya yon habang nag lalakad papunta sa kinauupuan ko.

Napuno ng sigawan ang lahat ng kumembot pa siya habang naglalakd. Hay nako itong doctor nato

"But one day, I won't be able to ask you loud enough"

Inilahad niya ang kanang kamay sakin kaya natatawa kong inabot ang kamay ko saka niya ako ginaya patayo.

"I'll say, "will you marry me?" I swear that i will mean it I'll say will you marry me...." naka pikit na kanta niya at eksaktong pag dilat ng mga mata niya ay tumama sakin ang paningain niya

"Will you marry me?" Paburong tanong siya nagkunwari naman akong nagulat at tumango "yes! I will marry you, my handsome doctor!" Excited na sigaw ko kaya natawa lahat ng tao dahil sa kalokohan naming dalawa.

"Let us all clap for our newlyweds! Mr and Mrs. Velasquez!" Sigaw Ng emcee na agad namang ginaya ng mga tao, tsaka sumigaw ng kiss!

"Kiss daw babe" naka-ngiting sabi ni Nico tumango naman ako at inilapit ang mukha ko sa mukha niya. Hindi na siya nag sayang pa ng panahon at bigla akong hinalikan.

Halik na puno na pagmamahal, pag-aalaga, at pag-iingat. Halik na kailan man hindi ko pagsasawaan. Halik na patuloy kong gugustuhing matikman.

"I love you Mrs. Velasquez" bulong niya habang magkalapit parin ang aming mga noo at dahan-dahan na sumayaw.

"I love you too my Mr. Velasquez" sagot ko at mahigpit siyang niyakap.

Nakita ko naman si mommy na bitbit si quisha habang umiiyak na naka tingin sakin. I know she's happy for me, silang dalawa ni daddy. Nakangiti akong lumayo kay Nico at nagtungo sa lamesa nila Mommy para kunin si Quisha.

Agad namang naka sunod sakin si Nico kaya siya na ang may karga kay Quisha. Bumalik kami sa harapan tska pinagpatuloy ang kasihayan.

Maraming ganap dahil maraming palaro. Minsan sumasali si mommy at daddy pero si tita mommy wala ni isang larong pinalampas! Dahil lahat sinalihan niya.

Napuno ng tawanan, iyakan at masasayang pangyayari ang araw na iyon. Matapos ang program ang agad nag picture picture ang lahat.

I guess this is where it ends. Nakakatakot man ang naging panaginip ko natuloy naman ang kasalang pinapangarap ko.

Hindi naging mabuti sakin ang mundo pero binigay nito lahat ng kasiyahan ko. Binigyan ako ng mundo ng isa pang pagkakataon upang patuyan ang sarili ko.

Wala ni isa sa mga naging desisyon ko ang pinag-sisihan ko. Mahirap man o madali nakaya ko ito at patuloy kong kakayanin.

Dahil ngayon sa lahat ng oras may rason ako upang maging masaya at ipagpatuloy ang buhay.

Hindi man dito nagtatapos ang aking kwento pero dito ko na puputulin ang pagke-kwento ko dahil kailangan na ako ng anak ko.

————————————————————
Next chapter is Nico's POV?
Special chapter!