My True Love ( yizhan FF✔️🔚)sinhala

07- දිගහැරුම ( අනපේක්ෂිත හමුවීම.)

My True LoVe❤️
.
.
.
.

" සියන්...??
" සියන්...??
"බනී....??
ඇස් අරින්න... මගේ ඇගම පන නැති වෙනවා වගේ මට දැනෙන්න ගත්තා..
මගේ යටි හිතට තල්ලු කරලා අගුළු දාලා තිබුණු සේරම හැගීම් මගේ හදවතට ඇවිත් ඒක උතුරලා යන්න ඒ කටහඩට පුළුවන් වුනා...

මම ඇස් වහගෙන හිටියත් මගේ කදුළු පිරෙන්න ගත්තේ එක නිමේෂයයි..
ඒත් එක්කම මම මගේ ඇස් අමාරුවෙන් ඇරියා...
මම හිතුවා හරි.. මම බය වුනු දේ හරි මාව හිරිවැටුනු දේ හරි මට එයා වගේ හෙවනැල්ලක්වත් බලන්න බැරුව හිටියේ..
ඒත් දැන් හැබෑවටම අවුරුදු ගානකට පස්සේ එයා මගේ ඇස් දෙක ඉස්සරහා...
මට කිසිදෙයක් හිතාගන්න බැරි වුනා..
මම ඒ අත උරහිසෙන් අයින් කරන්න යනකොට මගේ පපුව ආපහු සැරයක් හිරවෙනවා වගේ මට දැනුනේ.. මම ආපහු මගේ පපුව අල්ලගත්තා...

ඔව් මගේ උරහිස අල්ලගෙන හිටපු අතේ තිබුණෙ Ring එකක්.. ඒකත් නිකන් Ring එකක් නෙවෙයි.. wedding Ring එකක්...
තවත් මම කොහොමද දරාගන්නේ දෙවියනේ.. මට හිතුනේ මගේ පපුව පැලිලා මාව එතනම මැරෙයි කියලා...

එක පාරටම මගේ ඇගට පන නැති වුනා... ඒත් සේරම අතරින් මගේ සාක්කුවේ ඉන්න සුදුපුංචා කෑ ගහන්න ගත්තා.. එයාටත් මගේ වේදනව දැනිලා වගෙයි.. මුළු ඔලුවම එලියට දාගෙන කෑස් කෑස් ගෑවා..

මම හිමීට ඒ අත් අතෑරලා පල්ලියේ බංකුවක් උඩින් වාඩි වුනා..

"ඇයි ඔයා ආවේ යීබෝ...???
" ඇයි මගේ සැනසීම නැති කරන්නේ...??
" කරුණාකරල මම වදින්නම්....
මට මගේ පාඩුවේ ඉන්න දෙන්න... ප්ලීස්....

යීබෝ ඇවිත් මගේ ළඟින් වාඩි වුනා.. දේව පිළිමය පැත්තට එයා හිස් බැල්මක් හෙළුවා..

"බනී.... ඔයා දන්නව ද මම ඔයාව හොයපු තරම....
ඔයා වෙනුවෙන් තරම් මම මගේ ජීවිතේ කෙනෙක් වෙනුවෙන් හති වැටුනේ නෑ..
ඇයි ඔයා එහෙම යන්න ගියේ...
මම ඔයාගෙ නැන්දලා හොයාගෙනත් ගියා..
ඒත් මට කිසි දෙයක් දැනගන්න බැරි වුනා...
එදා Train එකට මම ඔයාව ඇරලුවා තමයි...
ඒත් ඒක... ඒක මම කරේ මගේ..... අසරණකමට....

" මොකක්ද ඔයාගේ අසරණකම... කියන්න මට.. මට වඩා ඔයා අසරණ ද... බලනවා හලෝ මම දිහා...
මම වසර ගානක් මගේ හිත තුළ කැකෑරෙන වේදනාව කදුළුත් එක්ක වචනවලට හැරෙව්වා...