Jimin ညကလည္း ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္သလို အလုပ္ေရာက္ေတာ့လည္း လူနာေတြမ်ားေနတာမလို႔ ေန႔လည္စာကို သံုးနာရီေလာက္မွစားရေလသည္။
ေဆးရံုကကန္တင္းမွာ မစားခ်င္တာမလို႔ ရံုးခန္းထဲမွာသာ အနားယူရင္း စားရန္ မုန္႔တခ်ိဳ႕မွာထားလိုက္သည္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဗိုက္ဆာတာထက္ပင္ ပင္ပန္းတာက ပိုေနတာေၾကာင့္ ထိုင္ခံုေပၚထိုင္ကာ ေနာက္မွီကိုမွီရင္း ခနမ်က္လံုးေတြကို မွိတ္ထားလိုက္သည္။
တံခါးေခါက္သံၾကားမွ Jimin လန္႔နိုးလာသည္။ နာရီၾကည့္မိေတာ့ သူရံုးခန္းထဲေရာက္ေနတာ ဆယ့္ငါးမိနစ္ရွိၿပီျဖစ္သည္။ သူ႔အတြက္ မ်က္စိေလးမွိတ္လိုက္ရံုေပမဲ့ အခ်ိန္က ဆယ့္ငါးမိနွစ္ရွိသြားသည္။
ရံုးခန္းတံခါးက ေလာ့ခ္ခ်မထားတာမလို႔ အျပင္ကလူက တံခါးေခါက္ၿပီးတာနဲ႔ ဖြင့္ဝင္လာသည္။ ဝင္လာသူက Yoongiျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ Jimin မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။
"ေဆးရံုအုပ္..ဘာခိုင္းစရာရွိလို႔ပါလဲ"
ယြန္ဂီက ဂ်ီမင္ရဲ႕ ခံုေပၚကေပါင္မုန္႔ထုတ္နဲ႔ နို႔ဗူးကိုၾကည့္ကာ သက္ျပင္းခ်ရင္း လက္ထဲက အထုပ္ကို ခ်ေပးလိုက္သည္။
"မင္း အခုထိ ေန႔လည္စာ မစားရေသးဘူးဆို"
Jimin , Yoongi စားပြဲေပၚတင္ေပးလိုက္တဲ့ အထုပ္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူကန္တင္းမွာသြားမစားတာမလို႔ Yoongiသိသြားျခင္းျဖစ္မည္။
"အခုပဲစားေတာ့မလို႔ပါ "
"အင္း...Hyungေန႔လည္စာမွာရင္း ပိုမွာမိသြားလို႔ ေတာ့ပိုကီနဲ႔ အသားျပားေၾကာ္...မင္းစားလိုက္"
Jimin သိသည္။ စည္းစနစ္ႀကီးတဲ့ ယြန္ဂီက ပိုမွာစရာအေၾကာင္းမရွိ။ ဘာေၾကာင့္ သူ႔ကိုထြက္သြားလို႔မရေအာင္လုပ္ေနသည္ကို Jiminေတြးမရ။ သူ႔ကိုစိတ္ထဲမွာ ရွိေနရက္နဲ႔ ဘာလို႔ မရွိတဲပံုစံ ဟန္ေဆာင္ေနသနည္း။ ဘာလို႔ မရွိဘူးေျပာၿပီး ဂရုစိုက္ေနသနည္း။ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ Jimin ေခါင္းရႈပ္လာသည္။
"ကြၽန္ေတာ္က မုန္႔ဝယ္ထားၿပီးေနၿပီ တျခားသူကို ေပးလိုက္ပါလား"
