" ဟန်းထယ်ရေ....ဟန်းထယ်ရေ..."
အိမ်ရှေ့ဆီမှဆူညံသံကြောင့် တီဗွီ ကြည့်နေရင်းမှဖျတ်ခနဲ သွက်လက်စွာဖြင့် ဂျင်းနီ ပြေးထွက်လာခဲ့ လိုက်သည်..
"ဘယ်သူလဲ .....ဘာဖြစ်လို့ပါလဲ" ...
ကလေးသံချိုချိုစာစာလေးကြောင့် စက်ဘီးရပ်ပီး နောက်ထိုင်ခုံပေါ် တင်ပလွှဲထိုင်ရင်း အိမ်ဘက်ကိုကျောခိုင်းထားရာမှ လီဆာ မသိမသာခေါင်း ကို အတန်ငယ် စောင်းပီး လှည့်ကြည့်မိသွားသည်...
ဆံပင်ဂုတ်ဝဲလေးကသူမ လှုပ်ရှားဟန်အတိုင်း လွင့်ခါနေသလို ဝတ်ထားသော ဂါဝန်လေးမှာလဲ တလွင့်လွင့်နှင့် ပြေးထွက်လာသော သူတို့ထက် ငယ်နုပုံရသောချစ်စရာ ကလေးမလေး ...
လက်ထဲမှကိုင်ထားသော အချဥ်ထုပ်ပေါင်း အရောင်ကြောင့်လားမသိ သူမနှုတ်ခမ်း လေးမှာ နီရဲစိုအိနေသည်.နှင်းဆီဖူးလေး ပမာ ..မျက်တောင်ကော့ လေးများတဖျတ်ဖျတ်ခတ်ကာ သဘာဝအတိုင်း ပန်းနုရောင်ပြေးနေသော ပါးဖောင်းဖောင်းလေးများနှင့် သူမရဲ့ မျက်ဝန်း ကြည်ကြည် တောက်တောက်လေးများက အပစ်ကင်းစင်သောအပြုံးလေးတပွင့်ကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်
"ချစ်စရာ ကလေးမလေး " သူ့ရင်ထဲသူတောင်မသိလိုက်သော မှတ်ချက်တခုဖြစ်တည်သွားသည်.....
"သြော်.... ကိုကိုဆန်းဝူးပါလား ..ကိုကို ဟန်းထယ်အိပ်နေတယ်ထင်တယ် ..နီနီ နှိုးပေးမယ်နော် ခဏလေးစောင့် " ....
" ကိုကိုရေ ...ကိုကို ...ကိုကို ဆန်းဝူးတို့လာခေါ်နေတယ် ..ကိုကို.."
သူတို့ကို တချက်မျှဝေ့ကြည့်ကာ ဖြူစင်သောအပြုံး သွက်လက်သောဟန်ပန်လေးနှင့် အိမ်ဘက်ဆီသို့ လှည့်ပြေးသွားသော ကလေးမလေး၏ဆံပင်ဂုတ်ဝဲလေးလှုပ်ခါသွားသလို လီဆာ ရင်ထဲအမည်မသိ ခံစားချက်တခုလှုပ်ခတ်သွားသည်ကို ကာယကံရှင် လီဆာပင်မသိလိုက်.....
"အဲ့ဒါဟန်းထယ် ညီမလေ ဂျင်းနီတဲ့ သူက ဒီနှစ် မှ ၇ တန်းတက်မှာ တို့ထက် ၂ နှစ်ငယ်တယ် .....အာ ဒီဟန်းထယ်ကတော့ကွာ ဘောကန်ဖို့ ချိန်း တိုင်းအမြဲမေ့တယ် "....
