One More Try

Chapter 9

Chapter 9

Nagising si Carson kinabukasan dahil sa liwanag na tumama sa mukha nya.

She squinted and tried to block the light with her hands. Rinig na rinig na rin ang sabay sabay na huni ng ibat ibang ibon mula sa labas. Doon naalala ng dalaga na nasiraan nga pala sila at walang ibang choice kundi magpalipas ng gabi sa gitna ng gubat.

She moved and felt that she was lying on something hard. Naramdaman nya rin ang bahagyang pagtama ng mainit na buga ng hangin sa ibabaw ng kanyang ulo.

Napakunot ng noo ang dalaga at napatingala.

She was greeted by Theo's handsome face. He was sleeping peacefully while his arms were wrapped around her. And apparently, she was lying on top of him!

Does that mean nasa ganoong pwesto sila magdamag? And how did they end up cuddling? Malinaw sa utak nya ang naging ending ng pag-uusap nila kagabi. It was supposed to at least clear up some of their issues. Pero nauwi lang din sa iyakan iyon dahil sa naungkat na nakaraan.

Bumangon na sya at kumawala sa pagkakayakap ni Theo na naging dahilan din para magising na ito.

He squinted when he was greeted by the morning sunrise. Maganda na ang sikat ng araw na parang walang nangyaring malakas na pag-ulan kagabi.

"What time is it?" he asked, getting up.

"I don't know." Sagot nya. "We need to go and ask some help."

Tumango ang binata pagkatapos ay tumitig sa kanya na parang may gustong sabihin. But he didn't say a thing. Napabuntong hininga na lang ito at nagsimula nang ligpitin ang gamit.

Ganoon din ang ginawa ni Carson.

Sa tulong ng kakaunting tubig na natitira sa water bottle nya, nagawa nyang maghilamos at magsipilyo. Wala silang imikan ni Theo habang inaayos ang kani-kanilang mga sarili.

Nang maayos na ang lahat ay lumabas na sila sa sasakyan at sinigurong nakalock ang mga pintuan noon.

They decided to walk on their way back to the entrance of the rainforest. Naroon kasi ang main road at mas madali silang makakahingi ng tulong doon dahil mas malaki ang chance na makakita sila ng ibang tao. Sana lang ay may makasalubong o makita silang pwedeng hingian ng tulong habang naglalakad pabalik. They weren't sure if someone's living in the area, but they are still hoping they can get some help.

Nakalayo na sila sa sasakyan at nakalipas na rin ang higit trenta minutos, ganoon na sila katagal naglalakad. Tinakbo ng sasakyan ang distansya na iyon ng higit isang oras kahapon. Hindi na magtataka si Carson kung aabutin sila ng dalawang oras sa paglalakad, depende pa sa bilis nila.

Nararamdaman na ng dalaga ang bahagyang pagkahapo dahil sa layo ng nilakad at napansin iyon ni Theo.

"Give me your bag." Sabi nito.

"Huwag na. May dala ka rin."

Besides, kaya pa naman nya. Hindi nga lang maiiwasan na hindi sya hingalin dahil kanina pa sila naglalakad.

Hindi na nagpumilit si Theo. Sa tingin nya ay tinatantiya din nito ang mga sasabihin sa kanya. And good thing, he decides to do that. Ayaw nyang makipagtalo muna, napapagod pa ang utak nya mula sa nangyaring pag-uusap nila kagabi.

They continued walking and they don't see anything except for the endless terrain of coconut trees. Not to mention that they were walking on a rough muddy road. It becomes muddy because of the nonstop rain last night.

"Come on, give me your bag." Muling sabi ni Theo nang tumagal pa sila ng bente minutos sa paglalakad. "You can have it back kapag gusto mo na ulit dalhin."