《Έναν έμορφον χορόν 》

27ο- 1913 μέρος η'

              Λίγους μήνες πριν μπει το 1914, πριν δηλαδή τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, τα πράγματα στην Αμισσό είχαν γίνει πιο σκληρά. Η επιστροφή των Τούρκων αξιωματικών πάλι πίσω στο χωριό, δυσκόλευε την διαβίωση τους με τους Έλληνες του Πόντου και αυτό σήμαινε πως σταδιακά ξεκινούσαν οι εκδιώξεις των Ελλήνων από τις εστίες τους με βίαιο και απάνθρωπο τρόπο. Πριν από αυτό όμως, το σπίτι των Ιορδανίδιδων, ήταν σε κατάσταση εμπόλεμης ζώνης. 

            Ξημερώματα ήταν όταν η Ανδρονίκη μπήκε από το παράθυρο της κουζίνας σαν τον κλέφτη μέσα στο σπίτι για να δει τον Δήμο στον ύπνο του όπως έκανε τα τελευταία βράδια. Πατούσε σαν πούπουλο τις φτέρνες της στο ξύλινο πάτωμα και ανέβαινε τις σκάλες αργά για να μην ακουστεί τίποτε. Πρώτη φορά μετά από τόσες μέρες κάποιος στο σπίτι δεν κοιμόταν όπως υπολόγιζε η Ανδρονίκη. Άκουγε έντονους ψίθυρους από το δωμάτιο της Ελισσούς, η δόλια είχε μπει στον μήνα της και δεν κουνιόταν από το κρεβάτι εδώ και βδομάδες. Φαινόταν πως με κάποιον μάλωνε. 

" Χάθ' αβδά είπα σε! Κεν ηθέλω να ελέπω σε. Ντο κ' εγνάφτ'ς ατό; " έλεγε η Ελισσώ στον Ιεροκλή. Οι νυχτερινές του επισκέψεις στην κάμαρή της ήταν τόσο συχνές τελευταία, που και η ίδια είχε αγανακτήσει. Ο Ιεροκλής επιζητούσε απεγνωσμένα να της εξηγήσει και να βρει αποδείξεις πως δεν έγραψε εκείνος κανένα γράμμα, κάποιος άλλος ήταν που ήθελε να τους χωρίσει και γνώριζε για την παράνομη σχέση τους, η οποία είχε λήξει εν τέλει προ πολλού. 

" Άκσον με για λίον..." 

" Κ' με λυπάσαι καθόλου; Περίμενα τόσον καιρόν να ελέπω ντο θα εφτάγω με τον Σώκρατε, κεν ήρθε ποτέ. Αντ'αυτού ήρθες εσύ σην θέσην του. Στο ξεκαθάρισα από την αρχή. Άφησέ με να εφτάω τη ζωή που πάντα ήθελα και εσύ ήσουν το εμπόδιο σε αυτήν γιάντα πάντοτε κάτι τύγχαινε! " 

" Σσς! Μην φωνάσκεις. Θες να μας ακούσει κανένας βραδιάτικα; " 

" Θέλω να φύγεις! " 

" Να σου μιλήσω θέλω μόνον. " 

" Αν κ' εφύγεις θα φωνάξω τούτη τη στιγμή. Κ' αντέχω σε άλλο. Με έχεις κουράσει, εγνάφτ'ς ατό;" αποκρίθηκε φανερώς εξουθενωμένη από την επίμονη στάση του Ιεροκλή. 

" Καλά θα φύγω, εμείς όμως κ' ετελειώσαμεν ακόμα. " αποκρίθηκε ο Ιεροκλής και έφυγε από τη κάμαρη της Ελισσούς.

        Η κατάσταση αυτή είχε ξεκινήσει από τότε που ο Ιεροκλής κατάλαβε ποιος έγραψε το γράμμα με την υπογραφή του, όμως δεν ήταν ακόμα απολύτως σίγουρος. Ήθελε να το συζητήσει με την Ελισσώ και να δουν εάν πράγματι ίσχυαν όσα υποστήριζε ο Ιεροκλής. Η Ανδρονίκη εκείνη τη νύχτα, για πρώτη φορά, έπιασε στα "πράσα" τον Ιεροκλή με την Ελισσώ. Τόσο καιρό δεν γνώριζε τίποτε, ούτε το υποψιαζόταν. Τώρα τον είχε στο χέρι. Πραγματικά δεν την ενδιέφερε διόλου πως το μυστικό αυτό θα επηρέαζε και την ετοιμόγεννη αδερφή της. Βρήκε τον τρόπο να εκβιάζει τον κουνιάδο της και αυτό της έφτανε και της περίσσευε.