《Έναν έμορφον χορόν 》

16ο - 1912 μέρος β'

          Τα νέα για τις επιστρατεύσεις δεν ήταν καλά. Για να γίνονται οι πρώτες επιστρατεύσεις στη Τραπεζούντα, τότε θα γίνονταν σύντομα και στην Αμισσό. Πλέον δεν μπορούσαν να μην ξέρουν οι γυναίκες του σπιτιού για τις επικίνδυνες αποφάσεις που είχαν πάρει οι υπόλοιποι. Υπήρξαν σαφώς έντονες αντιδράσεις. 

- Είσαστε με τα καλά σας; Θα πέσετε σον στόμαν του λύκου! Ποίος το νουνίστηκε τούντο το πράμα; Με ποία λογική!; Αναρωτήθηκε η Καρτερή που είχε πέσει στα σύννεφα με αυτή την ανακάλυψη που έγινε. Δε περίμενε οι υιοί της να ήταν τόσο αφελείς και αλαζόνες για να σκεφτούν κάτι τέτοιο και να το πράξουν μάλιστα.

- Μάννα ηρέμησε και άκσε ντο έχομεν να σε λαλήσομεν. Αποκρίθηκε ο Νικηφόρος.  
- Κεν εν για το κακό μας βρε μάννα. Για το καλό ούλων μας εν. Κεν ηθέλτ'ς να μεν φοβούσαι να βγεις ατού-έξω με την ραχάτα σ'; Κεν... Πρόλαβε να πει ο Ιεροκλής ώσπου η Καρτερή τον ξαναδιέκοψε μη θέλωντας να ακούσει τίποτα παραπάνω.

- Όχι! Όχι! Φώναζε. 

- Άισε τον να σε πει ντο θέλει μάννα. Μεν γινίσκεσαι παράκουη. Αντέδρασε ο Σωκράτης σα να μάλωνε μωρό παιδί. Εδώ που τα λέμε η κυρά Καρτερή είχε γίνει πολύ επίμονη και αρκετά ανυπόμονη όσο ο Καλλικράτης έλειπε από το σπίτι. Ίσως αυτό της μείωνε την ανασφάλεια που είχε όσο εκείνος ήταν μακριά της και της έδινε ελπίδα πως όπου να 'ναι θα γύριζε. 

- Θα καταφέρομεν να κάμωμεν μιαν παράδοση πραγματικότητα. Νουνίζεσαι πόσο έχει αρτουρεύσ' το δόσιμον για τε με τους Πόντιους που τότε που οι Νεότουρκοι έχουν κάμει δικιά τους την οικουμένη; Την ρώτησε ευθέως περιμένοντας άμεσα την απάντηση της. Εκείνη δεν ήθελε να ομολογήσει ότι είχε δίκιο ο Ιεροκλής.

- Έχουν καζανεύ'ς πολλά μαΐδια είναι η τογρία... Απάντησε η Ελισσώ για να κεντρίσει το ενδιαφέρον του Ιεροκλή ξανά. Αν και δεν έπρεπε αλλά παρατήρησε πως εδώ και ώρα δεν της είχε ρίξει ούτε μισό βλέμμα εκείνος. Ίσως ήταν σωστό αυτό που έκανε εκείνος αλλά δεν το άντεχε ακόμα η Ελισσώ. Δεν μπορούσε να σβήσει η φλόγα που είχε μέσα της για εκείνον. Το ίδιο συνέβαινε και με αυτόν βέβαια, αλλά το διαχειριζόταν πιο ομαλά και ώριμα. Πλέον είχε καταφέρει να φαίρεται σαν άνθρωπος της ηλικίας του, με λογική και υπευθυνότητα. 

- Εσύ συφωνείς με αυτό; Κεν έχ'ς κάτι να λαλήσεις; Ρίχνει το μπαλάκι στον Καλλικράτη η Καρτερή ,ευελπιστώντας πως εκείνος θα μπορέσει να τους αλλάξει μυαλά.