《Έναν έμορφον χορόν 》

7ο - Έτος 1901

          Έναν χρόνο αργότερα  από την βαναυσότητα του Μεχμέτ Τεμέρογλου και τα παντρολογήματα του Ομπολένσκαγια και του Ιορδανίδη με τα παιδιά τους, η ατμόσφαιρα δεν ήταν η ίδια. Ο φόνος του Καλλιφατίδη είχε σπείρει τον τρόμο στους Πόντιους. Οι Τούρκοι έδειχναν την δύναμη τους με κάθε τρόπο και έφερναν σε δύσκολη θέση όποιο Πόντιο έβρισκαν μπροστά τους. Τα εμπόδια που τους δημιουργούσαν ήταν απερίγραπτα όσο και ο φόβος τους. Η καθημερινότητα δεν ήταν η ίδια. Όσο υπάρχει μόνο Τούρκος πρόεδρος για να υπερασπίζεται τα συμφέροντα, φυσικά και μόνο, Τούρκων, η Ελληνική κοινότητα δεν λειτουργεί και μένει άπραγη, αδρανής σε ο,τι προσπαθεί να κάνει και να δημιουργήσει. Τα πράγματα ήταν δύσκολα ανάμεσα στους Πόντιους εξίσου. Δημιουργούνταν διάφορες παρεξηγήσεις και διαφωνίες μεταξύ τους, ενώ έπρεπε να μένουν ενωμένοι και δυνατοί για να μπορέσουν να συμμαχήσουν εναντίον των Τούρκων, αν τυχόν συμβεί κάτι. Ο Καλλικράτης στήριζε όσο τίποτε άλλο την οικογένειά του, τον Δημοσθένη Ομπολένσκαγια, την οικογένεια Παταχουρίδη αλλά και όλο το χωριό. Τον συμπαθούσαν ιδιαίτερα και ήταν αγαπητός σε όλους. Όταν του έγινε πρόταση από την Τραπεζούντα να γίνει ο πρόεδρος της ελληνικής κοινότητας των Ποντίων στην περιοχή, αισθάνθηκε πως η λύτρωση ερχόταν με σκοπό να βοηθήσει τους συμπολίτες του. Πίστευε πως αν είχε την εξουσία πάνω στα χέρια του, θα μπορούσε να ελέγξει τους Τούρκους αλλά και οποιονδήποτε άλλο που προσπαθούσε να τους βλάψει. Η Καρτερή όμως είχε ακριβώς την αντίθετη άποψη. 

- Ντο λες με Καλλικράτη;! Ντο πας να κάμεις; Που θα μπλέξεις βρε; Τον επέπληξε. Εκείνος σηκώθηκε από τη καρέκλα του και την πλησίασε περισσότερο

- Άκσε με βρε Καρτερή. Εν καλή ευκαιρία για τε με. Κεν εβγάζ'με πέρα με τον μισθό μου μόνο. Τόσα στόματα να θρέψουμε. Θα δεις πως θα μας βοηθήσ' . Της είπε. Εκείνη ήταν δύσπιστη ξανά. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως ο Καλλικράτης συνεχίζει και σκέφτεται το ενδεχόμενο να γίνει πρόεδρος της κοινότητας μετά από όσα συνέβησαν. 

- Δεν ακούω κουβέντα Καλλικράτη. Αμα εβρούμε σε σε κανένα χαντάκι, σε κανένα δεντρίτζι κρεμασμένο ντο θα κάμω με λες; Εκείνοι εν αδίστακτοι Καλλικράτη. Του είπε με πικρία στα λόγια της. Καημό το είχε καμιά φορά να κάνει κάτι ακίνδυνο ο Καλλικράτης. Αυτό ήταν ένα σοβαρό μειονέκτημα κάποιες φορές. Σκεφτόταν το κοινό καλό και όχι της οικογένειάς του. 

- Αν γίνω εγώ πρόεδρος αυτά θα κοφτούν. Θα δουν πως έχουν να κάμουν με άνθρωπο και όχι με ζώο. Με ψυχή και όχι με καμιάν αδυνατιά. Θα δώσω αρμοδιότητες, θα μοιράσω τη γη για να επαρκεί για όλους. Ντο σο καλόν, κεν θα συμμορφωθούν για; Αναρωτήθηκε.