🥀💔
📍
"Ben gidiyorum Berfan. Bir daha dönmemek üzere gidiyorum." Dediğinde kalbinin çarpıntısı nefes almasına müsade etmiyordu. "Tek başıma."
Sonda vurguladığı bir nefeslik cümle bıçak olup kesti her bir yerini.
"Biz!" Dediğinde gururunun param...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
. . . .
Çok sevmenin bile bir sınırı var. Gün geliyor on bin adım attığın yolda, bir adım dahi atmayı kendine yediremeyip geri dönüyorsun. Her şey bir yere kadar... "Sevmek" bile!
Yusuf Karahan o gece verdiği sözü tutup, sabahına da gelmek istemeyen kızına küçük bir yalan söyleyip getirmiş bırakmıştı evlerine. Her ne kadar Berra'dan kopmak istemese de Berfan ile daha fazla yüz göz olmak istemiyordu. Eve gelmişti ki fitil olan kardeşlerini de zor zapt etmişti Berfan. Sonrasında da böylesi bir karar almışlardı. Berfan ile kızını bu şehirden hatta gerekirse bu ülkeden göndereceklerdi. Ne Berfan'ı verirlerdi bir daha o aileye ne de Berra'yı.
Rojat'ın da odaya girmesiyle Belşan Hanım oğluna çevirdi bakışlarını.
"Kimse görmedi değil mi seni?" Diye sordu telaşını bastıramadığı tınısıyla.
Hayır dercesine kaşlarını kaldırdı Rojat. "Rahat ol ana, kimse görmedi. Laz İdris'in adamları yardım ettiler sağ olsun." Berfan ile Kuzey'e döndü. "Kalabalık dağıldığı gibi siz de konvoy ile birlikte çıkacaksınız, adam her şeyi ayarladığını söyledi az önce. "İnşallah bir maraz çıkarmazlar." Dediğinde onun da içi çok rahat değil gibiydi. En nihayetinde bilmediği adamın evine gönderiyordu bacısını. Tamam annesi de yanında olacaktı ama in midir cin midir tam olarak neyin nesidir çok tanıyıp etmezlerdi Laz İdris'i.
Kuzey'in yıllardır övüp övüp bitiremediği kendilerinin de birkaç kez iş ihalesinde ortak oldukları bir adamdı. Ama sadece iş ilişkileri vardı aralarında böyle namus teslim edecek kadar ileri gitmemişlerdi. Allah vere de yağmurdan kaçarken doluya tutulmasınlar.
"İdris abi sağlam adamdır Rojat. Bize yamuk yapmaz, Karahanlardan da pek haz etmez zaten."
Karahanları sevmez dediği adam iki tane Karahan'a kapısını açıyordu.
Berfan seyrek bir nefes verdi. "Yusuf duyarsa kan döker. Adamın başını da belaya sokmasak iyi." Dedi umutsuzca bir tınıyla. Durumları vasatın da vasatıydı farkındaydı ama inatla da zorluyordu şansını. Yusuf Karahan, Kuzey ile aynı çatı altında kaldığını öğrendiği vakit yıkar dökerdi ortalığı.
"O adam bir bok yiyemez Berfe! Millete duyurmuşlar zaten şu dini nikah meselesini... Dua etsinler de kapılarına dayanmıyoruz. İki itibarları var diye öyle her istediklerini yapamazlar."
"Rojat!" Dedi uyarıcı bir bakışla. "Allah adı veriyorum bak!" Kararlılıkla tek kaşı yükseldi. "Birinizden birinin onlara sataştığını duyarsam, bak Hakk Teala şahit olsun ki ne benim ne de kızımın yüzünü bir daha göremezsiniz. Kendi ayaklarımla giderim kapılarına." Böyle dedikçe hem annesi hem Rojat hem de Kuzey sinirden köpürüyordu.
