🥀💔
📍
"Ben gidiyorum Berfan. Bir daha dönmemek üzere gidiyorum." Dediğinde kalbinin çarpıntısı nefes almasına müsade etmiyordu. "Tek başıma."
Sonda vurguladığı bir nefeslik cümle bıçak olup kesti her bir yerini.
"Biz!" Dediğinde gururunun param...
Oylar çok düşük ya, yani şu ⭐️ (yıldıza) dokunmak çok mu zor?
Vallaha yazmaya hevesim kalmıyor, minnoş kalbim üzülüyor haberiniz olsun...
Aman ufff ben yine de sizi çok seviyorum bu da aklınızda dursun. ♥️🦥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
.
Anlat : Bu bir Yusuf masalıdır de Bunu söyle ve fakat Şunu da sor Yusuf'un masalı neden Yusuf'la başlamıyor? -İsmet Özel-
Ailesiyle vedalaştıktan sonra hastaneden çıktı Yusuf Karahan. Azad'ın durumu iyi değil demişlerdi fakat gördüğü kadarıyla şımarıklıktan başka bir şey de değildi. Berfan da Berfan diye tutturmuş hasta yatağında elinde kalmaması için kendini dizginlemişti. Berfan artık olmayacaktı hayatlarında. Berfan bir tek ona aitti. Berfan her zerresiyle onundu. İzin vermemişti ya dokunmamasına, bu evliliği bir kağıt üzerinde sürdürmüştü ya, Berfan kendini bir ona saklamıştı ya... içindeki yıkılmış ve harabe şehir birdenbire yeniden inşa edilmişti. Şimdi adımları hevesle ve büyük bir istekle yuvasına gidiyordu.
Evet kardeşiydi, evet baba yerindeydi ve sorumluluğu büyüktü ama artık yeterdi... Berfan'ın konağa farklı bir konumda geldiği gündendir kendinde değildi zaten. Cahildi belki de toydu belki de babasının üzerine verdiği sorumluluğu boynunun borcu bilmişti ama buraya kadardı. Kendi benliğini kaybetmiş geri dönüşü olmayan yola girmişti. Nitekim o yolun sonunda da yine önüne gelmişti Berfan.
Azad'dan boşanacaktı. İstediği kadar pürüz çıkarsa da tek celsede boşanmaları için gerekeni yaptıracaktı Karahan.
Zihni dün geceyi anımsattı yine. Teni, nefesi, saçları... Her bir zerresi, zerresine karışmıştı. Sabaha kadar soluklanmıştı teninde. Sabaha kadar uyumamış ezberlemişti tenindeki her noktayı. Ezberlemişti kirpiklerinin tanesini... Gülüşü, dokunuşu, saçlarının göğsüne dağılması...
Kalbi rayından çıkmış tren gibi savruldu yine bir o tarafa bir diğer tarafa. Bir an önce eve gidip Berfan'ı almalı ve bu şehri terketmeliydiler. Kendilerine yeni bir sayfa açacak Dubai'de kendi hallerince bir düzen kuracaklardı. Düşündükçe coştu duyguları.
Belki de en başından beri bunu yapmalıydı ama toydu,bilemezdi kardeşinden böyle bir darbe yiyeceğini... Babasının ölümünden sonra ailesini toparlamış amcalarıyla bütün ilişkilerini bitirmişti. Haliyle işlerini anca yoluna sokmuştu. Ama amcalarının bir açıklarını yakalamak için pusuda beklediğini de biliyordu. İhalelerine soktukları fesatlar, ayağına çelme takmaları, aile içine nifak sokmaları... Hepsinden haberdardı. Azad'ı kışkırtıp kışkırtıp üzerine salmalarını da biliyordu ki Azad'da yediği dayakla kalıyordu. Buna rağmen kendisinden korktuğu halde yine de yapıyordu Azad. Arsız üstelik hasta bir adamdı. Kuş kadar canıyla elinde can vermesinden korkuyordu... Babası öldüğü gün onunla ilgili bir şeyler mırıldanmıştı fakat tam olarak ne dediğini anlamamıştı Yusuf. Muhtemelen o da biliyordu başlarını ağrıtacağını bundan mütevellit de elini ayağını çekme üzerinden diye uyarmıştı.
