Bakugou X Reader

Ara Bölüm

Alışma.

[Y/N] Evden atılınca yanına gizlice aldığı tek şeyi kullanıyordu. Bir müzik çalar. İçindeki 12 şarkıyı sürekli tekrar tekrar dinliyor, bu da annesini hemen yanı başında hissetmesini sağlıyordu. Evet, bu müzik çalar annesinin değildi belki. Üstünde onun parmak izi yoktu. Fakat içindeki 12 şarkı tamamen ona aitti.

Annesinin bizzat çaldığı özel parçalar. Annesi bir zamanlar piyano çalardı [Y/N]'nin. Çaldığı her şarkı özgün ve bir o kadar da güzel parçalardı. Dokunduğu her notaya kendinden bir parça katmayı çok seviyordu belli ki.

[Y/N] bu şarkıları eski evini temizlerken bulmuştu. Gerçi eski evi demek pek uygun olmazdı. Orası asla onun evi olmamıştı. Hatta orayı bir işkence yeri olarak görüyordu. O gün, çekmecelerin birinde bir CD ve üzerinde annesinin piyano çalarken olan siyah beyaz bir fotoğrafı vardı.

Hemen televizyona takıp izlemeye başladı. Görüntü siyah beyazdı, kamerada bir süre annesinin yüzü gözüktü ve sonra sırayla çalmaya başladı bu 12 şarkıyı. Annesinin parmakları nazikçe okşuyordu tuşları. Adeta bir kuğu gibi yumuşaktı dokunuşları, dans ediyordu beyaz ve siyah tuşların üzerinde.

Küçük [Y/N] ilk defa annesini yanında hissetmişti..

Bu anısı aklına gelince hissettiği duyguyu hatırladı omega. Yüzünde bir tebessüm oluşmuştu nedensizce. O müziğe dalınca yanına gelen alfayı fark etmemişti tabii. "Oİ! Ne sırıtıyorsun salak salak!!" Neden sürekli bu kadar bağırıyordu ki zaten.

Omega sakindi, huzurluydu.. "Bu ses.. Annemin sesi.. çok güzel, sence de öyle değil mi ?" Alfa bir süre omegayı süzdü.. o gerçekten çok güzeldi. İnce şekilli bacakları, kıvrımlı beli, ince uzun parmakları, Kötü kesilmiş dağınık [H/c] rengi saçları, parlak [E/c] renkli gözleri, ve insana huzur veren tatlı kahve kokusu..

Alfa yavaşça omeganın yanına yaklaştı. Elini saçlarına götürüp okşadı ve nazik olmaya çalışarak "Hadi.. Sana bir şeyler almaya gidiyoruz.."

(...)

Eve gelmişlerdi merdivenleri çıkıp [Y/n]' nin uyuduğu odaya geldiler. Katsuki kapının önüne elindekileri bıraktı. Tam gidiyordu ki "*yutkunur* Ben teşekkür ederim.. Yani her şey için, bana sahip çıktın ve şimdi de bana bakıyorsun.." Kızarmıştı.. bu şekilde tatlı ve komik görünüyordu.

Alfa istemeden gülümsedi. Fakat fark ettiği gibi bunu kesti ve tekrar kaşlarını çattı. "Bir kahramanın yapması gerekeni yaptım!", omega bu cevaba üzülmüştü. Bu yaptığı şeyi onun için değil kahraman olmak istediği için yapmıştı.

Ona gösterdiği yakın davranışları başkalarına da gösteriyordu demek ki. Fakat omega onun kendine özel olmasını istiyordu.. ondan başkasına dokunmamasını, başkasını kollarının arasında rahatlatmamasını, o güzel karamel kokusunu kedisinden başka kimsenin içine çekmemesini istiyordu. Fakat yedirememişti işte bunu kendine.

O 16 yaşında liseye giden geleceğin kahramanlarından biriydi. Omega ise 14 yaşında bir çocuktu o kadar. Ona layık bile değildi. Sabah onu rahatlattığından beri bunu yapmak için cesaret topluyordu. "Başka biri olsaydı hızlıca yapıverirdim." diye geçirdi içinden.. fakat bütün cesaretinin içinde yitip gittiğini hissetmişti. "Hadi ama ya ! Sabahtan beri bunu yapmak için cesaret topluyordum!"

Alfa bunlara bir anlam veremiyordu. Ne için cesaret topluyordu ? Suikast ? Kundak ? Seks ? Sonuncusu olmadı gibi.. Bunu düşünürken omega aniden yanağından öptü ve boynuna sarıldı. "Bunu her akşam yapabileceğimizi söylemiştin değil mi ?".