Medyada Koray vaar.
Ben korkudan gerçekten ne yapacağımı bilemiyordum. Hemen telefonumu aradım ama sınıfta sıranın altında bıraktığımı hatırlayıp aceleyle sınıfa koştum. Hızla merdivenden çıkarken birden birine ya da bir şeye çarptım ve dengemi kaybedip yere düştüm. Gözlerimi açtığımda-bayılmamıştım sadece düşmenin etkisiyle gözlerim kapanmıştı-karşımda gözlüklü uzun saçlı ve çok tatlı birini gördüm. Bana elini uzattı elini tutup kalktım ve konuşmasına fırsat vermeden sınıfa gidip annemi aradım. Olayları anlatınca çok telaşlandı ve hemen pastaneyi kapatıp okula geldi.
**
-Berkay-
Dışardaki silah seslerini duyduğumda endişelenmiştim. Hemen hızla sınıftan çıktım. Koşar adımlarla merdivenden iniyordum. O sırada bir kızın bana çarpıp yere düştüğünü gördüm. Acrlesi var gibiydi. Acaba dışardaki olayla bir alakası var mıydı? Kendi kendime düşünürken bir çift yeşil gözün bana baktığını gördüm. Gerçekten çok güzel biriydi. Kalkması için elimi uzattım. O da kalkmak için elimi tuttuğun da çok değişik olmuştum. Konuşmama fırsat vermeden yanımdan uzaklaştı. Keşke gitmeseydi yanımda kalsaydı. Bari adını söyleseydi..
**
-Sude-
Ben çok korkuyordum ya o hasta İrem'e bişey yaparsa.. Ben buna dayanamazdım ASLA. Olanları düşünürken etrafa bakınıyordum herkes telaş içindeydi polisler birileriyle konuşuyorlardı. Ardından bir polisin bana doğru geldiğini farkedip yanağımdaki ıslaklığı sildim. Bana İrem ve Koray hakkında sorular sorup gitti.
Omuzuma dokunan elle kendime geldim. Bu merdivendeki çocuktu. Bana hafif bir gülümsemeyle bakıyordu elini uzattı.
"Hiç sırası değil biliyorum ama benim adım Berkay." diyerek elini uzattı. Bende karşılık olarak elini uzattım.
"Bende Sude memnun oldum. Hoşgeldin yeni çocuk" deyip hafifce gülümsedim. O sırada annemin bana seslendiğini duydum ve Berkay'a görüşmek üzere diyip annemin yanına gittim.
Tam annemle arabaya binip eve gidecektik ki bir taksi geldi ve içinden İrem çıkınca nası bağırdığımı hatırlamıyorum bile koşarak boynuna sarıldım. O da bana karşılık verdi ve o da bana sarıldı. Annemler ve polislerde geldi peşimden. İrem'in yüzüne baktım ama hiç bir duygu yoktu ne hissettiğini o da bilmiyor gibiydi.
Polisler İrem'in ifadesini aldılar ve hemen eve gitmek için yola koyulduk.
**
-İrem-
Koray'ı tanıyordum. Bana bişey yapmayacağını biliyordum. Arabasına binip bir sahil kenarına geldik. Sessizliği Koray bozdu ve konuya girdi.
"Bak İrem seni kaç yıldır sevdiğimi biliyosun. Hatta aşık olduğumu. Sen beni bir takıntılı hasta olarak görüyosun haklısın da. Bazen ben bile ne yaptığımı, yapacağımı bilemiyorum. Bugün amacım seninle konuşmaktı. Ama güvenlik izin vermedi ve bende bu yola başvurdum. Üzgünüm. Lütfen bana bir şans ver. İnan bana seni hiç üzmeyeceğim. Sadece bir kere. Senin güvenini boşa çıkarmayacağım söz veriyorum. Eğer bana git dersen giderim ve birdaha seni rahatsız etmem lütfen. "
Ne diyeceğimi bilemiyordum. Gerçekten o kadar masum konuşuyordu ki dayanamayıp istediği şansı ona verdim ve ekledim
"Bak Koray lütfen güvenimi boşa çıkarma. Bu şansı vermemde ki tek amaç sana inanmak istemem. " diyip sözlerimi bitirdim. O sırada Koray'ın yüzünde ki mutluluğu görebiliyordum beni gerçekten seviyordu buna eminim ama inşallah güvenimi boşa çıkarmaz. Yoksa olacaklardan ben sorumlu değilim Koray bey...
