ROOMMATE 101

CHAPTER 38

TITLE: ROOMMATE 101

●CHAPTER 38●
   [HE LEFT ME]

《VHIE POV》

"HOYYYYY!" anu ba yan?? Bat ka na naman nakatulala jan!!!!" Inis na singhal sakin ni Mama habang nag hihiwa siya ng sibuyas at bawang sa aming munting restaurant.

"Huh? Ako? Ako ma? Nakatulala?" Tanong ko sakanya habang tinuturo ko pa ang aking sarili.

"Aba oo!!' Ikaw nga! Sinu pa ba ang ksama ko dito?" Mataray na balik tanong sakin ng akinh ina.

Its been four years simula nang umalis si Harvin.

Yes! Harvin left that night!! Na akala ko makikinig siya sa aking pag mamakaawa.

That night halos lahat ng oras buong mag damag ay pinag saluhan namin. Until the time of his flight. Pag gising ko wala na siya.

Ano pa ba ang magagawa ko nung araw na un? Wala! Kundi ang umiyak sa isang sulok at tanggapin na wala na ang lalaking pinaka mamahal ko. Hindi man lang umalis dahil sobrang lasing ako nuon at uhaw sa pag mag aking ni Harvin sakin.

"Ma, hindi ako nakatulala." Iniisip ko lang panu kung sa Canada nalang kaya ako mag apply nh trabaho?" Tanong ko kay Mama na ikinakunot naman ng kanyang noo.

"At  bakit???" May kinalaman na naman ba sa plano mo si Harvin?" Tanong nito na nakataas kilay pa.

"Ma, naman!" Wala swempre pero parang meron nga!" Nahihiya kong saad habang mag kakamot ng aking batok.

"Oh siya!!!" Bat hindi ang Papa mo ang kausapin mo sa  ganyang bagay!" Alam ko kasi hanggang ngayung taon na lang siya sa kompanya ng mga Zamora mag tatrabaho." Sabi ni mama ni ikinamulagat ko ng aking mga mata.

"Why ma?" Tanong ko.

"Uuwi at babalik na si Harvin." Handa na daw un sa pag papatakbo ng negosyo nila ahh." Sabi ni Mama sabay tingin sakin na may halong pang asar.

"Luhhh, si Mama!" Bat ganyan ka man makatingin??" Tanong ko pa.

"Ehh ikaw? Handa ka na bang makita mo siya? Handa ka na bang harapin ang lalaking araw araw mong pina pangarap na makita muli?" Seryosong saad ni Mama sakin.

Napapikit ako ng mariin. Wala na! Now i know alam ni Mama ang tunay kong nararamdaman. Sabi nga nila Mother instinct. Nalalaman ng isang nanay ang tunay na nararamadaman ng kanilang anak kahit hindi ito mag salita.

"Ma, i know na maling pangarapin ko siya!" But im still inlove with him!" Pag amin ko sa Mama ko.

Napatango naman ito at ngumiti.

"Yeahhh, i know!" And im sure ganun din si Harvin sayo." Sabi naman nito na ikinangiti ko rin naman.

Apat na taong halos hindi kami nag uusap ni Harvin. Oo nakikipag chat siya samin, sakin o di kaya kay Papa pero hindi kasing dalas. Minsan isang beses lang sa isang linggo. Ang masama pa don hindi man lang nabanggit o tinatanung ni Harvin kung anu ba ang status namin simula nang gabing may mangyari sa bago siya umalis.

"Vhie anak!" Tawag sakin ni Papa nang makapasok ito sa kusina ng aming munting restaurant.

Dahil sa pangarap ni Mama ang ganitong kainan ay pinatayauan siya ng aking Papa.

Nag papanggap pa rin si Papa bilang si Vic Zamora. Nag the-therapy pa kasi ang totoong Vic pero ayun kay Papa at sa doktor na gumagamot dito ay makakalakad na rin ito sa lalong madaling panahon. Kaya baka isang taon nalang ang itagal ni Papa sa company ng mga Zamora at babalik na rin naman si Harvin.

"Why pa?" Bungad na tanong ko.

"Kung gusto mo mag apply kan Secretary ko!" Saad ni Papa na ikinalaki ng aking mga mata.