I Love You Doc. De Vega

Chapter 6:

Baste

Nandito na ako sa shower doing my things. I already see her whole body last night I even touch her private part. Pero walang dating siguro dahil ginagawa ko Ang trabaho ko bilang Isang doctor. Siguro mas inisip ko Yung pangangailangan niya kaysa sa sarili Kong pangangailangan as a man. Pero Yung Nakita ko kanina iba.

Shit,shit,shit,shit

I need to erase that dirty thoughts of mine.

After taking a bath I left the bathroom with only a towel covering my private part.

Nagulat ako ng Nakita ko si ano. Basta  siya yun.

" Anong kailangan mo?" Tanong ko.

" Anim." Sagot niya.

" Anong anim?" Tanong ko.

" Ay hindi, Walo pala." Sabi niya.

" Walo? Ang alin?" Tanong ko.

" Yung pandesal mo." Sabi niya.

" Pandesal? Wala akong pandesal dito sa kwarto ko." Sagot ko.

Lumapit siya sa akin at sinundot Ang abs ko.

" Iyan oh." Sabi niya. Sabay kurot dito.

" Ang tigas." Nakangiting sabi niya.

" You silly! Ano nga palang ginagawa mo dito?" Tanong ko.

" Ano gusto ko lang magpasalamat sayo." nahihiyang sabi nito.

Hindi ko napigilan ang pagngiti, ang cute niya pag nahihiya.

" It's okay, kahit sino naman tutulong kapag nakita niya ang kapwa niya na sinasaktan at inaabuso." sagot ko. Nakita ko siyang ngumiti, shit ang ganda niya pag nakangiti. " Ahmm, if you don't mind pwede bang lumabas ka muna magbibihis lang ako."

Kitang kita ko ang pagpula ng kaniyang mga pisnge. " Ah... Eh... sige lalabas muna ako."

Tama ang desisyon mong lumabas dahil kung mananatili ka dito sa loob ng kwarto ko baka iba pa ang magawa ko sayo. Agad akong nagbihis. Lumabas ako at hinanap siya, nakita ko siya na nakaupo sa upuan. Lumapit ako sa kanya. Kanina hindi ko napansin ang suot niya pero ngayon ay hindi ko maalis ang tingin ko sa dilaw na dress na suot niya. She looks like a goddess in that dress. Hakab na hakab sa kaniya ang kaniyang suot. Tumingin siya sa akin at ngumiti.

Damn, my heart beat faster. I'm a doctor at hindi ako tanga sa nangyayari sa akin ngayon. This thing cannot be explain by science. Masyadong mahiwaga. Pero alam kong sa sarili ko na hindi ito pwede dahil bata pa siya at hindi siya katulad ng mga naging babae ko. Masyado na siyang maraming pinagdaanan para dumagdag pa ako. Hangga't kaya ko ay ititigil ko itong nararamdaman ko.

Tumikhim ako, " Ahmm, kanina pa tayo nag-uusap pero hanggang ngayon hindi ko alam ang pangalan mo."

" Katharina Almazan." pakilala niya.

Katharina

Hala,, oo nga noh. Kanina pa ako dito pero hindi ko pa nasasabi pangalan ko. Ngayon lang naman kasi siya nagtanong, alangan naman sabihin ko  yung pangalan ko eh di inisip niya na bida-bida ako.

Tumikhim ako.

"Katharina Almazan." pagpapakilala ko. "Ilang taon ka na?" tanong niya.
" 17 yrs. Old na ako." sagot ko.

Shit, Bata pa nga! Bulong niya na hindi ko naman naintindihan at hindi ko na rin inintindi. Ang gusto ko lang gawin ngayon ay titigan ang nangungusap niyang mga mata. Nagkatitigan kami, at sa bawat minutong pagtitig ko sa kanya ay isa lang ang masasabi ko. Pabilis ng pabilis ang tibok ng puso ko. Ako ang unang nagbaba ng tingin dahil baka ano mang oras ay sumabog na ang puso ko.

"Ano -----"
"Ano------" sabay naming sabi.

" Ikaw na ang mauna." sabi niya.

" Alam kong nakapagpasalamat na ako sayo kanina, pero nais ko ulit  magpasalamat dahil kung hindi dahil sayo ay baka wala na ako sa mundong ito at baka wala na rin ang bagay na iniingatan ko." sabi ko.

Ngumiti ito sa akin.

" Nasabi ko na Rin ito kanina pero uulitin ko. It's okay at kung ibabalik man tayo sa panahong na nangyari yun ay ililigtas pa rin kita. You deserve to be save. You deserve to be happy." he said. " And I thought about this kanina pa, you said na sa ilalim ng tulay ka lang nakatira, right?" tumango ako. " So I think, na dito ka na lang tumira tutal mag-isa lang naman ako dito."

Biglang nanlaki Ang mata ko. Ito na ba? Ito na ba ang matagal kong dasal na sana ay may mabuting loob na tumulong sa akin?

" Talaga?" Tanong ko. Tumango siya na naging dahilan ng paglawak ng ngiti sa mga labi ko pati na rin ang puso ko. Hulog siya ng langit. Sa sobrang tuwa ko hindi ko na napigilan ang pag yakap sa kanya. Niyakap niya ako pabalik. " Maraming salamat! Maraming maraming salamat." Halos paiyak na sambit ko. Marahan niyang hinaplos ang likod ko at hinimas iyon na para bang pinapatahan ako. " Shhh, it's okay. Don't cry. Sige ka papangit ka niyan." sabi niya na nagpatawa sa akin.

Bilang pasasalamat sa pagpapatira niya sa akin sa bahay niya ay nagpresinta ako na ako na ang gagawa ng gawaing bahay. Nung una ay tumutol siya pero kalaunan ay napapayag ko rin siya.