Your Name Is... What?

One: Angelica Moore

Angelica's POV

Finally, makaka'uwi na rin sa Philippines. I was right. Transferring here at London doesn't help. I'm still a bullied student. Asian county daw kasi ang pinanggalingan ko kaya ang baba ng tingin nila sakin.

Ilang schools and academies na rin ang nalipatan ko rito but still not working for me not to be bullied. Kaya nag'decide sina mom and dad na ibalik ako sa Philippines.

Anyway, I'm here at mall. Bibili lang ako ng mga clothes ko. Halos puro sweater kasi ang clothes ko rito. Eh, di ba, mainit dun. Baka kapag nagsuot ako ng sweater dun eh, mag mukha akong baliw. Bullied na nga, paninindingan ko pang masyado? Wag ganun.

"Oh~~~" ang tanging nasabi ko nung nakita ko ang color gray na jogger pants.

Papunta na ako dun sa jogger pants at kukunin ito. Waaaaaaah~ Daebak-yah~ Gustong'gusto ko talaga ang mga pants na ganito. Hindi ko na sinukat at agad ko na itong binayaran cause I know it fits on me very well. ^·^ May confident naman ako kahit papaano.

Habang nagbabayad ako ng mga jogger pants na napili ko biglang may nag'salita.

"Look who's here." narinig kong sabi ng isang babae. Her voice sounds familiar kaya di ko na ito nilingon para malaman kung sino iyon. I already know who is her, she's Von Moppet. The Queen of Bulliers in University Of The England. "Well, I heard that the b*tch is finally leaving in our university. Good idea but you know what? I'll miss your silly acts." duktong nito at binigyan ako ng evil grinned nya.

Huminga ako ng malalim at ibinigay ang bayad ko. Iniwan ko sya dun at magta'tangka nang umalis, tuluyan na sana akong aalis ng biglang...

"Hey! I'm still talking, you b*tch!" sigaw nito sakin at sabay higit sa braso ko na naging dahilan para maging center of attraction kami.

"Huh? Talking to whom? Talking to the clothes? Well, go ahead, talk to them. No one will stop you." sabi ko sa kanya ng naka'ngiti at iniwan ko na sya doon. Pero akala ko tapos na. Ang akala ko talaga pero pati ata ang words may galit sakin eh. Si akala ipinahamak na naman ako.

Habang palabas ako ng Vans, binato nya ako ng isang sapatos na sa pagkakaalam ko'y display iyon at bagong model nila. But expurgate that thing! It hurts badly. Halos masubsob ako sa pagkakahagis nya nung sapatos at saktong'sakto talagang sa ulo ako natamaan.

See? That's how they make fun of me. Well, that's not the worst one. Let's just say, it's only on that level one. Tch. -,-

Buti na lang talaga at babalik na ako ng Pilipinas but still not safe for those bully students. I'll always expect that. That's the everyday of my life.

I'm on my way home. Nairita na kasi ako pero syempre hindi ko pinalagpas si nachos, chocolate shake, french fries and pizza. They're my best friends here. And whenever I'm depressed or stressed, I'll just eat them and it makes me feel better.

~~~~~~~

Finally, makaawala na ako sa lugar na ito at matitikman ko na ulit ang isa sa mga pinakama'mahal ko. Ang quack'quack. Yep, quack'quack ang tawag ko sa queck'queck. Baka nga ang dahilan kung bakit ako pinapunta dito nila mommy ay para ma'miss ko ang quack'quack of my life.

Bukas na nga pala ang flight ko papuntang Philippines. Yiiieee~ Can't wait~ ^·^

"Oh, sweetie. Are you done fixing your things up? Tomorrow's your flight." my mom aforementioned.

"Ah! Yes po mommy." nakangiti kong sabi sa kanya.

"Good. Sana, sweetie mas maging okay ka dun."

Napabuntong hininga ako. "I hope so, mom." sabi ko at binigyan ko sya ng fake smile.

"Sige, sweetie. Iwanan ka muna namin dito sa bahay, may pupuntahan lang kami ng daddy mo."

"Okay po, mommy. Take care. Love you po."

"I love you too, sweetie."

At tuluyan na ngang umalis sila mommy. Hays, ano bang matinong magawa ngayon? Hmmm... mag'order na lang kaya ako? Mas okay sigurong kumain na lang muna ngayon.

Pero t'teka, san ko ba nailagay yung phone ko? Habang hinahanap ko kung nasan ang phone ko ay biglang may tumunog.

*Beep*

Halos malaglag ako sa kama ko ng marinig ko iyon. Nasa pinakasulok pala ng kama ko sa bandang ulunan yung phone ko. Aish~~~ Tinignan ko kung sino ang nag'text.

From: Poopoo

"Hi, Dada! :) I miss you so much. Excited na ako na uuwi ka na ulit dito. Pag nandito ka na marami tayong gagawin ha? Kakain tayo, kakain tayo, kakain tayo at marami pang iba. Miss na miss na talaga kita, Dada~ Anyway, baka hindi kita masusundo bukas pag'uwi mo dito, may aasikasuhin kasi ako bukas eh. Pero kapag nagkita tayo, promise babawi ako sayo for all those days na I'm not at your side. I miss you, Dada~ :)))"

Hahaha. Sya pa talaga ang mas excited kaysa sakin. Miss ko na rin tong si Poopoo.

To: Poopoo

"Hi, Poopoo! :) Miss na rin kita. Na'miss ko yung pang'aasar mo sakin. :3 Pero, teka, hindi ka makakapunta sa airport para sunduin ako? Pero nag'promise ka, di ba? :3 Ang daya mo talaga! Well, see you soon, Poopoo. :)"

*Beep*

From: Poopoo

"Hahaha. Sorry na Dada. Pero ang dami kasing gagawin eh. Sorry talaga."

To: Poopoo

"Okay lang basta next time ha? Ah, osige na nandyan na ata sila mommy, kakain na ata kami . Bye~ Ingat~~~ I miss you Poopoo~ ^·^"

*Knock'knock*

"Sweetie, kakain na tayo."

"Okay po, mommy." I retorted.

Tinabi ko na yung phone ko sa right side ng bed ko, dun sa maliit na table ko. Para pag naghanap ako, di na ulit ako mahihirapan maghanap. Bumaba na rin ako para kumain.

"Oh, baby. Are you excited?" tanong ni daddy.

"Opo, daddy. Nami'miss ko na rin po si Poopoo eh." I retorted.

"Hahaha. Kayo talaga. Medyo matagal na rin kayong di nagkikita ah. Susunduin ka ba raw niya bukas sa airport?" tanong ni mommy.

"Ah, hindi raw po eh. Marami raw po syang inaasikaso ngayon eh." I retorted.

"Ah, ganun ba sweetie? Osya, bilisan mo na dyan para makapagpahinga ka na. Maaga ka pa bukas."

"Okay po, mommy."