შენ ამას შეძლებ

თავი 7

მეგობრის დაკარგვასთან ერთად ცხოვრების ხალისის დავკარგე. მოსიარულე ზომბს ვგავდი, თვალებ ჩაშავებული დავდიოდი სულ. სულ მიწევდა ნოას გვერდით ვყოფილიყავი რადგან ერთად ვიჯექით სკოლაში, და მეცადინეობაზეს ერთად დავდივართ. ყურადღებას არ მაქცევდა არც მიყურებდა, მეც ეს დღეები განადგურებული და გატეხილი დავდიოდი და არმქონდა შერიგების იმედი. მეგონა ბოდიშს მაინც მომიხდიდა, მაგრამ არა მას ბოდიშის არ მოუხადია არც პატიება უთხოვია პირიქით იმაზე ცივი და მკაცრი გახდა ვიდრე ვიცნობდი. ძალიან შეიცვალა იმ კითხვის მერე, მკაცრი გამომეტყველებით უყურებს ყველას და სერიოზული ადამიანივით იქცევა. ჩემთან რომ მეგობრობა ასე არ იყო, სულ იღიმოდა, იცინოდა, მეცადინეობაზე მასწავლებელს უღიმოდა და ხანდახან გაიხუმრებოდა. ახლა ისიც სრულიად შეიცვალა, ჩემსავით მოღრუბლული დადის. წესით მე მას არუნდა ვპატიობდე რადგან მან მაგრად მატკინა გული, მაგრამ მაინც მინდა პატიება მთხოვოს და ისევ მეგობრები ვიყოთ. ძალიან მივეჩვიე მას ამ ერთ კვირაში, ვერც ვივიწყებ ვერც ვწყვეტ მასზე ფიქრს ისევ მინდა ყველაფერი ძველებურად იყოს. დროს უკან დაბრუნება რომ შემეძლოს დავაბრუნებდი და ამ შეცდომას არ დავუშვებდი. მე დამნაშავე შეიძლება ვარ იმიტომრომ მისთვის მძიმე კითხვას შევეხე, ისიც არის დამნაშავე ძალიან ცუდი სიტყვები მითხრა რომელიც მისგან არმოველოდი. მას მე ნამდვილი მეგობარი ვუწოდე და ვენდე, მან კი ერთი სიტყვით განადგურა ჩვენი ურთიერთობა.
მენატრება!
მეგობარი დავკარგე და მგონი დაბრუნების შანსი არარის!.
ეს დღეები ნორმალურად არაფერი მიჭამია, ჩემი მშობლების ამჩნევდნენ ჩემ ხასიათის ცვალებადობას მაგრამ მათ კითხვას თავს ვარიდებდი. ჩემ სხეულსაც ვეღარ ვგრძნობ ისე ვარ დასუსტებული და განადგურებული.

ნოა:
ნიაკოს ვხედავ როგორი განადგურებული და გატეხილია ჩემს გამო, თავს დამნაშავედ ვგრძნობ რადგან პირველად მეყოლა მეგობარი და მასაც ვატკინე.
არვიმსახურებ მე ასეთ კარგ მეგობრებს!
ის ჩემი ღირსი არა, ჩემს გამოა ახლა ასე გატეხილი, მთელი დღე მოსიარულე სულივით დადის თვალები ჩაშავებული აქვს ეტყობა რომ ღაამები ტირილში გაუთენებია. გული მწყდება მას ასეთ მდგომარეობაში რომ ვხედავ, არც სკოლაში არც მეცადინეობაში აღარ არის ლაღი და მხიარული, ცხოვრების ხალისი დაეკარგა ჩემს გამო. თავს საშინლად დამნაშავედ ვგრძნობ, ამიტომაც ვარ მთელი დღე ცუდ ხასიათზე, მეც ნიაკოსავით მოწყენილი დავდივარ და აღარ ვარ ხალისიანი. ჯანდაბა! ის ძალიან მენატრება ვნანობ რომ დავკარგე, საუკეთესო მეგობარი იყო ჩემი ყველაზე კარგად ესმოდა. ეს საშინელი ტრაგედის გამო, რომელიც გახსენება არმინდა, ამის გამო მეგობარის დავკარგე. რავქნა როგორ დავიბრუნო ის ძალიან მენატრება, არვიცი მაქვს თუ არა იმის შანსი რომ შევურიგდე ნიას?. იქნებ ის არც იმეგობროს ჩემთან, რადგან იმ საშინელი სიტყვები რაც ვუთხარი სრულიად განადგურა ის და ნდობა დაკარგა ჩემს მიმართ, ვისაც ნამდვილ მეგობარს უწოდებდა მან ატკინა და იმედი გაუცრუვა.