beni benden // texting

22

Selaam.
İlham geliyor ama ders çalışmam gerekiyor. Dersler bitiyor, ilham gidiyor. Günlerdir bu döngünün içinden çıkamıyorum.
Yine de sonunda yazdım.
Bu soruna belki yorumlarınız işe yarar.
Yorum yapııın ve keyifle okuyun. ♡

Hayatım değişiyor.

Hatırlıyorum. Liseye yeni başladığım zamanlar sürekli bir yerlerim ağrıyormuş gibi yapardım. Okula gitmeyeyim diye kendimi hasta etmeye çalışırdım. Uyandığımda tek istediğim şey o günün bitmesiydi. Okul yolunda kendimi tutamazdım, ağlardım. Tek isteğim vardı. Bir mesaj. "Nasılsın Asya?" Halimi hatırımı soran tek bir mesaj. Çok yalnızdım. Okula gittiğimde biri bana "Günaydın." desin istiyordum mesela. Biri bana selam versin, gülümsesin. Çok yalnızdım. Aylarca aynı sınıfta olduğum insanlar ses tonumu bilmezdi mesela. Konuşamazdım. Utanırdım. Derste aklımdan saçma sapan düşünceler geçtiğinde dinleniyormuş gibi hissederdim. Hayal kurarken sanki biri beni dinliyor gibi gelirdi. İçimden geçirirdim. "Şuan biri iç sesimi duyuyorsa bana baksın." diye düşünüp sınıfta göz gezdirirdim. Çok saçma değil mi? Değildi. İnsanlar hakkımda kötü düşünür diye korkuyordum. Oysa neden kötü düşünsünler? Değil mi?

Ben güzel bir kız değilim. Öne çıkmam için hep daha'sı gerek. Daha komik olmalıyım, daha sevimli olmalıyım, daha çalışkan olmalıyım. Komik olamadım, sevimli de değilim. Elimde olan tek şey çalışkan olmaktı. Okul ortalamam 100 olursa belki birileri benimle arkadaş olmak isterdi. Çok çalıştım, çok çalışıyorum. Düşündüğüm gibi de oldu. Dikkat çektim. Birileri benimle konuşmaya başladı. "Asya sınav için not çıkardın mı?" dediler. "Matematik ödevini yaptın mı?" dediler. "Kopya verir misin?" dediler. Kullandılar, kendimi de kullandırdım. Tek isteğim arkadaşım olmasıydı. Onlar arkadaşım değillerdi.

Bir gün instagram'da mesajlaşma kutuma girdim. Mesaj atan bir adam vardı. Onunla konuştum. Sadece sohbet ettim. Sonra başka adamlar oldu. Onlarla da sadece sohbet ettim. Başka hiçbir şey yapmadım. Yemin ederim, konuşmaya ihtiyacım vardı. Benimle konuştular ve gittiler. Bir süre devam ettikten sonra okula geldim. Herkes bana bakıyordu. Hayatımda ilk defa herkesin gözlerinin üstümde olduğunu hissettim. Okuldakilerin fısıldaştığını gördüm. Meğerse ben kendimden büyük erkeklerle takılıyormuşum, onlarla yatıyormuşum ve paralarını alıyormuşum. En korktuğum şey insanların benim hakkımda kötü şeyler düşünmeleriydi. Öyle de oldu. Kim yaydı bunu diye düşündüm. Bulamadım. Sonradan öğrendim. Yağız. Okulun popüler çocuğu anlatmış.

Tekrardan hayatımın iğrenç dönemine girdim. O iğrenç dönem bitmedi. Babam öldü. Benim babam öldü. Ölü bedenini kollarımda gördüm. Kurtulamadım. Kendimi öldürmek istedim. Babam kadar cesaretli değildim. Yapamadım. Yaşayan bir ölüye dönüştüm. Aylar sonra biri mesaj attı. Beni Benden... Beni Benden çok seven o çocuk. Ona da güvenemedim. Zaman geçti. Onu sevmeye başladım. Onu sevdikçe mutlu oldum. Sanırım mutlu olunca da enerjim biraz olsun düzeldi ve Batuhan'la yazışmaya başladık. Arkadaş olduk. Arkadaşlarıyla arkadaş oldum. Mete, Gözde, Batuhan. Okulun, hatta şehrin en tanınan liselileriydiler. Kendilerinden başka kimseyle konuşmazlardı. Benim gözümde hep zengin züppelerdi. Burunları havadaydı. Yürüyüşleri bile küçümseyici gibiydi. Öyle değilmiş. Bana yapılmamasını istediğim şeyi yapmışım onlara ve ön yargılı davranmışım.

Şuan hayatımın güzel bir dönemindeyim. Okuldan çıktım. Gözde'yle okuldan sonra biraz kafede oturduk ve şuan eve dönüyoruz. Gülüyoruz. Gözde'nin dediği bir şeye gülerken birden durdum. "İyi ki tanımışım seni." dedim Gözde'nin gözlerinin içine bakarak. Gözde gülümsedi. "Her tanıyan öyle der." deyip güldü ve bir kolunu omzuma attı "Cidden lise hayatımın en büyük hatası seninle son sene arkadaş olmaktı." diye ekledi. Evin önüne gelmiştik. "Geldik." dedim gülümseyerek ve cebimden anahtarımı çıkardım. Gözde buradan kendi evine gidecekti. Anahtarla kapımı açarken yürümeye devam edip bana el sallıyordu ve ben de ona bakıyordum. "Hadi görüşürüz." diye seslendi. Kapıyı açtım. "Görüşürüz." dedim ve önüme baktım. Annem. İşte diye bildiğim annem karşımda duruyordu, her zamanki kızgın bakışlarıyla bana bakıyordu. Bütün mutluluğum birden söndü. Ayakkabılarımı çıkartıp eve girdim ve kapıyı kapadım. Okul çantamı yere bıraktım. Neden evde olduğunu söylememişti?