Kanker is geen scheldwoord....

Hoofdstuk 5

Ik kwam heigend en puffend op school aan. Het leek wel alsof ik met een marathon mee had gedaan! Ik liep wankelend naar binnen toe en zocht een plekje om even te gaan zitten. Ik plofte neer op een bankje en ritste snel mijn jas open. Ik was doorweekt van het zweet. Heb ik weer. Ik stond moeizaam op en liep naar mijn kluisje. Ik opende hem en propte mijn jas erin. Ik rook nogal smerig en zag er ook zo uit, dus besloot ik mijn gym shirtje maar aan te doen. Ik liep met het shirtje en mijn tas in mijn handen naar de wc's en trok het shirt aan. Ik liep de wc weer uit en ging voor de spiegel staan. Ik zette mijn haar weer in model en zette mijn kleren recht. Ik liep de wc's weer uit en ging weer op het bankje zitten. Ik voelde met mijn hand op mijn hoofd en voelde dat ik nogsteeds heel erg zweette. Ik voog het snel weg en droogde mijn hand. Daarna bleef ik wachten totdat ik Layla zag. Ze kwam enthousiast naar me toe gelopen en ging naast me zitten. "Haa..." zei ze, maar ze kon haar zin niet afmaken. "Ieuww, je stinkt!" Riep ze. "ja..ik weet het" zei ik. "Wacht.." Zei Layla. Ze pakte een parfum flesje uit haar tas en spoot me helemaal onder. Ik kuchte omdat het zoveel was en keek haar bedenkelijk aan. Ze stopte met spuiten en snoof aan me. "Oeehh, zo fris als een roosje" zei ze blij. "Nou...goeiemorgeeen!" Zei ze over enthousiast. "Goeiemorgen" zei ik terug. "Heb je je gym shirt nou aan?" Vroeg ze terwijl ze me vies aan keek. "ja..." zei ik zachtjes. "Getsie!" Riep ze hard. "Waarom?" Vroeg ze. "Mijn andere shirt was....doorweekt door zweet..." zei ik (het laatste zachtjes). "Ach Robin toch" zei ze. "Gewoon hard gefietst" zei ik snel terug. "Mhhh" zei ze bedenkelijk. Ik keek snel weg en zag Dave naar binnen komen lopen. "Ruik ik lekker nu???" Fluisterde ik. Ze snoof nog eens aan me en zei "heerlijk". "En zit mijn haar en kleding goed?" vroeg ik. "Prima" zei ze. "Dankjee" zei ik terug terwijl ik opstond. Ik liep naar Dave toe en gaf hem een kus op zijn wang. "Heey beauty" zei hij. "Haay" zei ik. Hij ging recht voor me staan en drukte zijn lippen op die van mij. Ik trok me daarna langzaam van hem af en lachte naar hem. "Lieverd" fluisterde ik. Hij glimlachte en pakte mijn hand. "Ga je mee?" Vroeg hij. "Jepp" zei ik. Ik liep samen met hem naar ons lokaal toe.

We gingen zitten en pakten onze boeken uit onze tassen. Ik had een hoger niveau kunnen doen, maar daar deed ik mijn best niet voor, dus doe ik nu TL. Ik pakte mijn pen en maakte wat aantekeningen. "Wat doe je?" Vroeg Dave verbaasd. "Aantekeningen maken" zei ik op een 'duuh' manier. "Dat doe je nooit" zei Dave. "Ik wil gewoon geen onvoldoende halen" zei ik. Hij knikte en hield gelukkig verder zijn mond.

Na school liep ik naar mijn kluisje toe en haalde mijn jas eruit. Ik wou even de tijd checken maar mijn telefoon zat niet in mijn zak! Ik zocht in paniek in mijn tas, maar daar zat hij ookal niet in. Nee he! Opeens bedacht ik me dat ik hem in het lokaal had kunnen laten liggen. Ik was alleen veel te lui om zelf naar boven te lopen dus zocht ik de eerste de beste brugklasser voor me uit. "He jij!" Riep ik naar een klein jongetje. Hij keek me met grote ogen aan en kwam voorzichtig naar me toe gelopen. "Haal mijn telefoon even uit lokaal 136" zei ik. "Ik kan niet..." stamelde het jochie. "Hoezo kan je niet?!" Vroeg ik arrogant. "Ik moet naar voetbal training.." zei het jongetje zachtjes. "Pech dan snotjong! Ga hem nu halen!" Commandeerde ik hem. "Ik kan echt niet..." zei het jongetje. Hij wou weglopen maar ik pakte hem aan zijn arm vast en duwde hem ruw tegen de kluisjes aan. "Nu!" Schreeuwde ik. Ik zag hem in elkaar krimpen en hij keek me bang aan. "m...m...maar..." stamelde hij. "Geen gemaar k***** kind" riep ik. "O...o..oke.." stotterde hij. "Goedzo" zei ik kalm. Ik liet zijn arm los en duwde hem naar voren toe. "Nu dan!!!" Riep ik. "Ja mevrouw..." zei hij zacht. Ik ben eigenlijk best wel sterk en intimiderend....! Ik zag hem struikelend en bang naar de trap rennen. Dat zal hem wel leren. Na een minuut kwam hij weer heigend aangerend met de telefoon in zijn handen. "Alstublieft" zei hij terwijl hij me mijn telefoon gaf. Ik pakte hem ruw aan en keek of hij niet beschadigd was. Daarna stopte in hem in mijn zak en keek hem dreigend aan. "Nog een keer he...." fluisterde ik, "Nog een keer zo'n gedrag....en je gaat eraan...!". Hij keek me angstig aan en verkleumde helemaal. "Weg!" Siste ik. Hij knikte beduusd en rende zo snel als hij kon weg. Ach wat hou ik hier toch van. Ik pakte mijn tas van de grond af en liep ook de school uit.

Ik stapte op mijn fiets en fietste van het schoolplein af. Opeens hoorde ik mijn naam geschreeuwd achter me. Ik fietste wat langzamer en zag dat een irritant meisje uit mijn klas naast me kwam fietsen. "haaaay" zei ze. "Wat moet je" bromde ik terug. "Ik moest je wat doorgeven van Dave" zei ze. "Waarom doet hij dat zelf niet?" Vroeg ik arrogant. "Weet ik veel" zei ze, "maar hij wou je dus zeggen dat hij je morgen
Ochtend om 8 uur in het parkje wil zien". "Hoezo?" Vroeg ik. "Dat moet jd maar aan hem vragen want ik heb geen flauw idee" zei ze. "Oke" zei ik. "Ik moet hierin" zei ze. Ze fietste de hoek om en schreeuwde nog doei naar me. Ik fietste door en bedacht me, waarom zou hij dat zelf niet zeggen? ik schudde de gedachtes maar even van me af en fietste door naar huis.

Een uur later zat ik op de bank tv te kijken. Opeens ging de bel. Ik stond op en liep naar de deur toe. Ik pulkte de deur open en zag een oude vrouw voor me staan. "Robin?" Vroeg ze verbaasd. "ja...?" Zei ik bedenkelijk. "Oh schatje toch, je bent het echt!" Zei ze. Ze kwam naar me toe en duwde me in haar afmen. Ik wringde me los en keek haar verbaasd aan. "Wie bent u?" Veoeg ik. "Ik?" Vroeg ze, "Ik ben je oma schat!" Zei ze. Ze kon zich waarschijnlijk niet inhouden en gaf me weer een knuffel. Ik stond er maar...verstijfd en vol gedachten en twijfels. Mijn oms was al jaren dood! Op mijn 10e was ze al overleden! Ik keek haar maar raar aan en begreep het niet meer. "D..dat...kan niet.." stamelde ik. "Tuurlijk wel" zei ze vrolijk. "H..hoe dan?" Vroeg ik. "Jouw opa en ik waren al vroeg gescheiden en toen verhuisde ik naar Spanje!" Zei ze, "jouw opa kreeg een nieuwe vrouw en die overleed na een tijdje al weer". "Huh?" Kon ik alleen maar uitbrengen. "Ze was jouw echte oma niet schat....dat ben ik!....alleen wist ik todn nog niet dat ik een kleindochter had" Zei ze. "Waarom bent u dan terug?" Vroeg ik. "Ik was Spanje een beetje zat, en ik wou graag terug naar Nederland!" Zei ze. In elke zin die ze uitbracht zat enthousiasme in haar stem. "En....hoe vond u ons dan?" Vroeg ik. "ik belde je vader op omdat ik wat geld van hem wou lenen en toen floepte hij eruit dat hij niet kon omdat hij jouw broodjes zo moest maken!" Zei ze. "Echt?" Vroeg ik. "Ja!" Zei ze. "Weet mij vader al dat u hier bent?!" Vroeg ik. "Niet echt..." zei ze, "maar zo meteen wel!". "Hij is nu niet thuis" zei ik. "Kan ik dan naar binnen komen en wachten?" Vroeg ze. "Tuurlijk" zei ik. Ik liet haar binnen en sloot de deur. Ik liep naar de woonkamer en ging samen met haar op de bank zitten. "Wilt u wat thee?" Vroeg ik. "ja graag schat" zei ze. Ik maakte wat thee voor ons en gaf een grote warme mok aan haar. "Dankje lieverd" zei ze. "Alstublieft" zei ik. "Ik ben zo blij dat ik je gevonden heb" zei ze. "Ja..." Zei ik. "Ik snap dat ik je over donder maar het is toch echt zo!" Zei ze. "Nou...ik ben niet uw enige kleindochter..." zei ik. "Echtt?!!" Vroeg ze enthousiast. "mhh" knikte ik. "Wie dan nog meer?" Vroeg ze. "Ik heb nog een zusje genaamd Kiara" zei ik. "oehhh" riep ze blij. "Ze is nog op school" zei ik, "Mijn vader en Kiara komen zometeen tegelijkertijd thuis". "Oh spannend!" zei ze. We praatte nov wat verder totdat ik mijn vader hoorde thuis komen. "Waarom mag ik nou geen ijsje?" Hoorde ik Kiara zeuren. "Daarom niet" zei mijn vader. "pffff" hoorde ik Kiara zuchten. Ze maakten de deur open en liepen de huiskamer binnen. "Hay scha...." hoorde ik mijn vader stamelen. "mam?" Vroeg hij. "Jaaaah?!" Vroeg de vrouw (mijn oma) over enthousiast (ik wist niet dat dat kon). "Wat doe je in godsnaam hier?!" Riep hij. "Ik kom mijn kleinkinderen bezoeken" zei ze. "Pap? Wie is dit?" Vroeg Kiara wijzend naar de vrouw (ik vind het gewoon raar om haar oma te noemen). "Dit?!.." Vroeg mijn vader, "dit is mijn moeder....je oma..." zei hij zacht. "Maar ze was toch dood?" Vroeg ze verbaasd. "Dat was niet je echte oma..." zei hij. "Echt???" Vroeg ze. Mijn vader legde het hele verhaal aan haar uit totdat ze het begreep (dus het moest wel een miljoen keer uitgelegd worden...) zucht. "Woww" riep ze uit, "omaaaaaaa" gilde ze. Ze rende op de vrouw af en knuffelde haar helemaal fijn. "Hallo lieverd" zei de vrouw. "Ik hou van uuu" gilde Kiara. Wat kan dat kind overdrijven zeg....ze kent haar amper...net ontmoet zelfs!! "Ach ik hou ook van jou!" Zei ze, "Sorry dat ik jullie zo overrompel". "Ik bedacht me geen moment en gaf haar ook een sterke knuffel. Ik had nog nooit mijn echte oma geknuffeld terwijl ze nog leefde. Hoe kan dat nou?! Ik voelde zo de drang ernaar dat ik mezelf niet kon tegdn houden. Na een tijdje kwam ik uit haar armen en zag ik dat ze me glunderend aan keek. "Ik heb jullie echt gemist in mijn leven" zei ze. "Wij u ook" zeiden Kiara en ik.