Kanker is geen scheldwoord....

hoofdstuk 16

"Veel plezier liefje!" riep mijn moeder me nog na. Ik bedankte haar en pakte mijn tas. "Doegg" riep ze. "Doei".
Ik gooide de autodeur dicht en liep het schoolplein op. In de eerste instantie herkende de leerlingen mij niet echt, maar nadat ze even beter hadden gekeken rolden hun ogen bijna uit hun kassen. Iedereen staarde me aan terwijl ik stug doorliep naar de hoofdingang. Sommige leerlingen begonnen te fluisteren, maar de meesten hielden hun adem in. "Kijk! Dat is Robin. Zij kreeg kanker" hoorde ik een meisje fluisteren tegen haar vriendin. Ik zendde haar een vernietigende blik en liep de school binnen. Iedereen wist wie ik was, en iedereen wist dat ik kanker had. Ik. Robin Keessen. Had kanker. Haast niet voor te stellen gewoon. Toen ik de school binnenkwam, waar het overigens nog drukker was dan buiten, viel direct alles stil. Mensen keken me na, gingen fluisteren, wezen naar me. Gewoon om gek van te worden! "Kunnen jullie niet naar iets anders dom gaan staren dan naar mij?!" riep ik geïrriteerd naar ze. Ontzettend snel, begon iedereen weer in beweging te komen en gingen ze door met hun gesprekken. Eindelijk. Ik keek de hal rond, en liep naar het plekje waar mijn vriendengroepje meestal stond. Met een nerveus lachje kwam ik aangelopen en ging ik verlegen bij ze staan. Ze merkten me niet eens op..."Uhm, hallo?" zei ik aarselend. Ineens keek iedereen naar me en waren ze gestopt met praten. "Ik mocht weer eventjes naar school" zei ik, vriemelend aan mijn truitje. "Wat doe jij hier" hoorde ik na een lange stilte. Ik keek naar waar het geluid vandaan kwam en zag Dave staan. "Ik hang gewoon wat rond met mijn vrienden" zei ik nonchalant. Hij trok een wenkbrauw op en keek me geïrriteerd aan. "Jij hóórt hier niet meer Robin. Jouw tijd is voorbij bij ons groepje. Je bent eruit getrapt" zei hij. Ik beet op mijn lip om niet in huilen uit te barsten, terwijl ik zijn woorden tot me liet bezinken. Hoor ik er niet meer bij? Ben ik voorbij? What the fack? "Hoe bedoel je?" probeerde ik nog. "Oprotten!" riep hij kwaad. Ik schrok van zijn actie en deinsde angstig achteruit. Wat nu? Waar moest ik heen? "Maar-". "Ga je zelf weg of moet ik het voor je regelen?" onderbrak hij me agressief. Ik keek nog hulpeloos naar de anderen, maar tevergeefs. Ze stonden allemaal aan zijn kant. Mijn ex-vriendje's kant. Ik kon mijn tranen niet meer onderdrukken en rende naar de wc's toe. Ik sloot me op in een hokje, en huilde alles eruit. Hoe konden ze mij nu zo opzij zetten? Nu ik ze het hardste nodig had? Beroerd pakte ik een stuk wc-papier en snoot mijn neus. Plotseling hoorde ik ook ander gesnuit en gesnik. Ik hield mijn adem in en luisterde aandachtig naar de persoon in het hokje naast me. "Hallo?" wist ik bibberig uit te brengen. De persoon stopte met snikken en werd stil. "Ha-llo?" hoorde ik terug. Het was een gebroken meisjes stem die net zo erg trilde als die van mij. "Gaat het?" vroeg ik zacht. "Niet echt" zuchtte ze. "Wat dan?". "Mijn beste vriendin is ziek en ik weet niet wat ik moet doen" zei ze terug. "Hoezo ziek?" vroeg ik gespannen. "Ze heeft kanker, maar ik weet niet hoe ik erop moet reageren. Ik heb haar in de steek gelaten en zij heb mij in de steek gelaten. Moet ik haar aan haar lot overlaten? Moet ik gewoon met mijn vriendengroeje optrekken alsof er niks aan de hand is? Ik weet het echt niet meer.." bibberde ze. Mijn adem stokte, en mijn hersenen begonnen te werken. "L-layla?" stotterde ik. "Hoe weet jij mijn naam?" vroeg ze. Ik opende het wc-hokje en kwam naar buiten. Ze deed precies hetzelfde en liep ook naar buiten. "Robin?" vroeg ze ongelovig. "Hey". Ik lachte zwakjes naar haar. "Hoezo ben jij hier?" vroeg ze verbaasd. "Het ging goed met me, dus daarom mocht ik weer naar school". Ze keek beschaamd naar beneden en wist zich duidenlijk geen houding te geven. "Sorry..van...ja..dat ik in het ziekenhuis zomaar wegliep" zei ze. "Het geeft niet, ik snap het" zei ik glimlachend. Ik maakte aanstalten om haar een knuffel te geven..maar ze..ze hield me tegen? "Wat is er?" vroeg ik. "Dat ik sorry heb gezegd over het ziekenhuis, betekent niet dat wij weer vrienden zijn". Onbegrijpenlijk keek ik haar aan. "Ge-gebruikte je me alleen maar?" vroeg ik ademloos. Ze knikte. "Sorry dat je er dan op zo'n moment achter moet komen, maar nu heb ik je niet meer nodig" zei ze schouderophalend. "M-maar-", "nee Robin. Wij, zijn officieel klaar". Ze draaide zich om en liep de wc's uit. Wat? Ze sloeg de deur achter zich dicht en liet me alleen achter. Wat moet ik nu?