Kanker is geen scheldwoord....

hoofdstuk 14

Geklop op de deur liet me wakker schrikken. Ik opende slaperig mijn ogen en voelde dat mijn wimpers van de tranen aan elkaar plakten. De herinneringen kwamen in een flits terug en een koude rilling liep over mijn rug. Ik haalde mijn hoofd onder de deken vandaan en ging puffend en steunend overeind zitten. stomme klasgenootjes. Stomme school. De deur werdt geopend en mijn moeder liep binnen. "Hallo, lieve-" onderbrak ze zichzelf. Haar adem stokte en ze haasste zich maar me toe. "Meisje toch" zei ze troostend. "Gaat het wel?". Ik schudde trillend mijn hoofd en voordat ik het wist stroomden de tranen alweer over mijn wangen. Mijn moeder nam me in haar armen en drukte me stevig tegen haar aan. Ik snikte en ademde onregelmatig hard. Mijn hoofd kon het allemaal niet meer aan. Ik was week geworden. Gebroken geraakt. Gevoeliger geworden. Ik wist niet wat me overkwam. Allemaal emotie's overspoelden me, en ik huilde het shirt van mijn moeder zeik nat. Toen ik eindelijk uitgehuild was, kwam ik uit mijn moeders armen. Ik veegde de tranen met mijn mouw van mijn wangen af, en liet mijn schouders naar beneden zakken. Een trillerige zucht verliet mijn mond en ik snakte voor een moment naar adem. "Wat is er gebeurd?" vroeg ze kalm. "Ik- mijn vrienden- allemaal- hier naartoe- uitgemaakt- weggegaan.." hakkelde ik schokkend. "Waren je vrienden hier?" vroeg mijn moeder. Ik knikte. "Ook Layla?". Alweer knikte ik. "En.. Wie heeft het uitgemaakt, en met wie dan?" vroeg ze."D-dave...m-met mij.." zuchtte ik. Hopeloos keek in naar beneden. Eindelijk waren mijn tranen op, en kwam er niks meer uit mijn ogen. "Ach, schat" zei ze troostend. "Het spijt me zo". "En nu zijn ze allemaal tegen me...zelfs Layla.." zei ik. "Het komt goed schat. Hoe kunnen ze zo gemeen tegen je doen" zei ze hoofdschuddend. Ze vormde haar ogen tot spleetjes, keek even boos voor zich uit, en streek met haar duimen de tranen van mijn wangen af. "Jij bent veel, veel beter dan zij" zei ze. Niet echt. Waarschijnlijk was ik gewoon precies hetzelfde...zucht. Ze drukte een zachte kus op mijn voorhoofd en kwam van mijn bed af. "Ik kwam hier eigenlijk om je wat huiswerk te brengen...zodat je wat afleiding hebt" zei ze met een medelevende blik in haar ogen. Een kleine glimlach vormde zich rond mijn lippen en dankbaar Keek ik haar aan. Ze wist hoe leuk in huiswerk maken eigenlijk vondt. Ze opende haar tas en zocht er met haar handen in naar de papieren. Ze haalde ze eruit en legde ze op mijn bureautje. "Vroegen de leraren nog iets over mij?" vroeg ik zenuwachtig. Ik keek naar mijn shirt en pulkte aan de stof. "Nee, ze denken dat je nogsteeds gewoon ziek bent...maar dat zal nu denk ik niet meer lang duren" zuchtte ze. Ik knikte begrijpenlijk. Mijn vrienden. Nouja, het waren mijn vrienden. Ik zuchtte inwendig en keek naar de papieren op mijn bureau. Ik pakte ze ervan af en legde ze op mijn schoot. Ik herinnerde me de les van mevrou bakker nog, mijn bio docente. Toen werd ik eruit gestuurd omdat ik het beter wist dan zij Ik frunnikte een pen uit mijn nachtkastje en schreef mijn naam erop. Bio, mijn lievelingsvak. "Ik ga denk ik maar weer" zei mijn moeder plots. Ik knikte en plantte een kus op haar wang. "Hou je taai" grapte ze. Een flauwe glimlach verscheen op mijn lippen, terwijl ik toekeek hoe ze al zwaaiend de deur verliet. Ik zwaaide nog eventjes terug en focuste me toen op mijn huiswerk.

Biiiijjjna. Biijjna, was ik klaar met de laatste vraag. Ik fronsde mijn voorhoofd en liet het puntje van mijn tong uit mijn mond hangen. Plots ging de deur zonder te kloppen open en werd er een groot bed binnen gereden. Een bleek meisje met gesloten ogen en een kaal hoofd lag erop. Ze werd verder naar binnengereden met een infuus aan een paaltje met wieltjes eronder reed met haar mee. Toen zette het bed naast dat van...Alice.
Oh

My

Lord.

Alice

Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en keek versteend naar het hele gebeuren. Ze tilden haar voorzichtig over en legde haar op haar eigen bed. Ik kreeg een klein hoofdknikje van een van de dokters toegeslingerd en ze liepen de deur uit. Ik twijfelde geen noment en stapte gouw van mijn bed af. Zo stil als een ninja liep ik door de kamer, en maakte nouwelijks geluid. Dat deed me denken aan de keek dat ik samen met Dave, Layla en Bruce ging laten schrikken. Dat was leuk.. Ik liep naar Alice toe en schoof mezelf op haar bedrand. Ik keek naar haar, en ze zag er vresenlijk uit. Overal zaten draadjes en buisjes vastgeplakt. Ook zag ze lijkbleek. Bleker dan sneeuw. Trillend pakte ik haar hand vast en vlocht mijn vingers in die van haar. Haar hand voelde ijzig koud, was wit, en haar vingers zo dun dat het net kleine takjes waren. Toch paste die van mij precies in die van haar. Allebij gebroken, ziek, en verlaten. "Alice, toch" fluisterde ik. "Het spijt me zo". Tranen prikten in mijn ogen maar ik liet ze niet gaan. Niet bij Alice. Ik trok mijn benen op het bed en ging liggen. Met nog steeds mijn hand in die van Alice viel ik in een onrustige, droomloze slaap.