Kanker is geen scheldwoord....

hoofdstuk 18

I maand later.

"Klaar?"
"Ja"
"Zeker?"
"Ja"
"Zin in?"
"Nee"
Els lachde.
"Dan gaan we maar."
Ze reed het bed met mij erop samen met andere doktoren mijn kamer uit. Door de gangen. Naar de ruimte die speciaal voor mij klaargemaakt was.
Voor een operatie.
Ze gingen proberen de tumor weg te halen. Hij werd te groot volgens dokter k. Mijn persoonlijke dokter. Maar ik noem hem liever dokter kneuter. Ik weet niet wat het is. Maar ik heb zo'n hekel aan die man.
"Niet bang zijn he" zei Els.
"Tuurlijk niet"
Ze keek me aan.
"Je bent dapper meis".
Ze kneep in mijn arm.
"De dokters zijn echt goed in hun vak".
"Dat geloof ik best"
Ik friemelde zenuwachtig aan mijn-soort van- papieren jurkje. Tuurlijk was ik bang. Alleen geef ik dat niet toe. Nog steeds niet. Ik ben geen spat veranderd.
De deuren van de operatie kamer werden opengehouden door 2 lange dokters en mijn bed werd netjes op zijn plaats gereden. Ze takelden me behendig over van het ene naar het andere bed en legden een papieren deken over mijn lichaam heen. Het andere bed werd weer weggebracht en de deuren werden gesloten.
De ruimte waarin ik me bevond was helemaal wit. Er stonden veerschillende aparaten in en er liepen verschillende mensen in witte jassen rond. Mannen en vrouwen.
"Robin, hallo, ik ben dokter Hempus. Ik ga je opereren met mijn 2 assistentes: Monique en Lynn".
De man die plots tegen me begon te praten stelde me aan de vrouwen voor. Ze zagen er erg aardig uit.
"Eerst gaan we een gat uit de deken en je jurkje knippen en dan gaan we bepalen waar we gaan snijden".
"Oke."
Hij pakte een grote schaar en ging zijn gang. Ik keek de andere kant op en gluurde door de glazen raampjes in de deur. Ze waren net lang genoeg om te zien dat er mensen rondliepen. Mensen met karretjes, mensen met kinderen, mensen met familie. Bij dat laatstte zuchtte ik even. Familie. Die is hier weer eventjes niet geweest. Vooral mijn vader niet. Echt een hele tijd niet. Mama zei dat hij het erg druk heeft, maar dat geloof ik niet zo erg. Ik weet heus wel dat ik er verschrikkenlijl uit zie. Ik weet heus wel dat ik niet meer de knapste ben, maar dat weerhoudt hem toch zeker niet om een goeie vader te zijn?
Plots kraste er iets ijzig kouds tegen mijn borst. Ik nam een hap lucht en keek ernaar. De schaar was op mijn huid beland.
"Nu gaan we bepalen waar we gaan snijden met behulp van stippels" zei de dokter.
Hij nam een soort marker en zette daar kleine streepjes mee op mijn borst. Nu ging hij alles schoonmaken en ontvetten. Ik draaide mijn hoofd weer en staarde door het raampje.
De laatste tijd was er veel gebeurt in het ziekenhuis. Ik heb vaak chemo gekregen, ben kaal aan het worden en bega nu een operatie. Ik begin er gelukkig al een beetje aan te wennen. Al die drukte, missenlijkheid, zakken aan mijn infuuspaal, in het ziekenhuis zijn. Het is niet meer zo gek voor me als eerst. Alleen is het nu wel erg officieel. Ik had Els al eens gevraagd hoelang ik hier nog moest blijven. Maar dat wist ze niet. Het lag eraan hoe goed ik het deed, hoe ik reageerde op de chemo en of de tumoren (ja, het zijn er meer geworden) zouden verkleinen. Tot nu toe werkt alles nog niet al te best. Er heeft een lichte uitzaaiing in mijn borst ondervonden waardoor het er meer zijn geworden. Mijn lichaam lijkt niet te reageren op de chemo, maar is het juist af aan het weren. Mijn moeder is daarom meerdere keren, zogenaamd 'onopgemerkt' in tranen uitgebarstten. Niet zo top als je je moeder ziet huilen. Al helemaal niet als het om jou gaat..
"We gaan je nu onder narcose brengen Robin. Je hoeft niet bang te zijn over wat er gaat gebeuren, wang je voelt er absoluut niks van"
"Kom maar op" zei ik hem.
Hij glimlachte.
"Dapper meisje"
Ik lachtte terug, maar van binnen ging ik dood uit angst.
Wat nou als de operatie zou mislukken? Ik wil mijn borst niet kwijt. Een brok in mijn keel vormde zich en direct daarna werd er een zuurstof masker voor me gehouden.
"Weltrusten" fluisterde een van de assistentes.
"Wa-"
De mondkap werd opgedaan en en werd een soort lucht doorheen geblazen. Ik ademde het in.
"5 keer adem je diep in en uit" zei Lynn.
"Tel maar mee."
"Oke, 1" ik ademde diep in.
"2" ik ademde diep uit.
"3" weer diep in.
"4" weer diep uit.
Ik begon een beetje duizelig te worden.
"Laatste keer" zei ze.
"5" ik ademde een grote teug lucht naar binnen, en al snel werd maar zicht wazig. Mijn oogleden voelden zwaar aan, en ik wou ze het liefst dicht laten zakken. Ik kon het niet meer volhouden mijn ogen open te houden en ze zakten helemaal dicht.
Wat er daarna allemaal gebeurde weet ik absoluut niet meer. Alleen maar dat ik over een grote roze eenhoorn met Kiara erbovenop droomde.

-

Gehijg in mijn nek liet me huiverig wakker worden. Ik opende 1 oog een heel klein stukje en keek wie er boven me hing. Een jong meisje met bruine krullende lokken staarde me aan.
"Ze is wakker!" gilde Kiara.
"Auw" mompelde ik.
Onhandig friemelde ik aan mijn oren.
"Ik ben niet doof"
Kiara glimlachde haar tanden bloot.
"O, Robin."
Ze plantte een dikke zoen op mijn voorhoofd en sloeg haar armen om me heen.
"Ik dacht dat je niet meer wakker zou worden" piepte ze.
"Ik zal je toch nooit in de steek laten."
Ze lachtte.
"Inderdaad"
Ze liet me los en zette een stapje naar achteren zodat mijn ouders ook bij me konden komen.
"Gaat het liefje?" vroeg mijn moeder teder.
"Ja, ik voel er niets van"
"Vast door de medicijnen" zei mijn vader die zich in het gesprek had gemengd. Ik lachtte naar hem.
Het was fijn dat hij er nu eindelijk ook eens bij was.
Ik kroop overreind en wreef met mijn vingers het slaapzand uit mijn ogen. Moeilijk probeerde ik comfortabel te gaan zitten. Wat niet erg goed lukte door alle draadjes waar ik aan vast zat. Mijn gedachten gingen naar mijn borst en ik wierp er een blik naar. Er was niet zo veel bij zonders aan te zien. Maar dat kwam omdat ik mijn shirt nog aan had. Ik trok hem wat naar beneden en zag een groot soort stikker zitten. Voorzichtig drukte ik erop maar dat deed behoorlijk veel pijn dus trok ik mijn handen weer terug.
"Is de operatie geslaagd?" vroeg ik.
Els keek me aan.
"Ja, het ging prima".
Ik zuchtte van opluchting en liet me weer achterover zakken. Met mijn handen woelde ik door mijn haren terwijl ik met gesloten ogen een liedje neuriede. Plots schrokken mijn ogen open. Trillend hield ik mijn handen uit mijn haren. Geschokt keek ik ernaar. Overal haar. Ontzettend grote plukken haakten aan mijn vingers en lagen op mijn kussen. Ik sloeg een hand voor mijn mond. Mijn grote zwarte plukken haar vielen van mijn hoofd af. Ik-ik werd kaal..
"Els!" gilde ik.
Ze kwam naast me staan.
"Ja?"
"Kijk nou!"
Ik pakte de plukken haar vast en liet ze aan haar zien.
"Ach meisje" suste ze.
"Dit zat er al aan te komen"
Ik trillde.
"Is dit het enige haar dat weggaat? Van mijn hoofd?"
"Nee"
Oh god.
"Wat nog meer dan?"
"Alles"
Wat?!
"Nee, nee dat kan niet! Deze wenkbrouwen zijn mijn leven! Ze maken mijn gezicht compleet! Ik heb er zo veel geld en moeite in gestoken om ze er zo uit te laten zien!"
Els begon te lachen.
"Wat? Dit is niet leuk!" riep ik.
"Je bent zo een drama queen Robin"
Grijzend keek ze me aan.
"Ik weet dat het niet leuk is maar alles komt gewoon weer terug hoor"
"Dat hoop ik dan maar voor je"
Protesterend keek ik een andere kant op. Ik weet dat ze alleen maar het beste voor me bedoelt. Maar ze begrijpt niet wat ik meemaak. Dat kan ze gewoon niet begrijpen.

-

Alice lag te slapen en alle zusters zaten in de koffie kamer.
De kamer was ontzettend stil en zelfs op de gang hoorde ik geen geluiden. Alleen maar zachtjes gepraat van de doktoren en een paar zusters.
Het was middag en ik mocht helemaal niks doen. Niet lezen, niet iets op mijn telefoon, niet tv kijken, niet uit mijn bed komen, niet rechtop zitten. Het enige dat ik kon was slapen en door het raam staren dat voor mijn bed zat.
Verveeld keek ik om me heen. Ik wou wel slapen, maar ik was echt niet moe. Plots had ik een idee. Ik leunde wat uit mijn bed om te kijken of er iemand op de gang was.
Niks.
Gelukkig maar.
Ik ging half rechtop zitten, zodat ik bij mijn nachtkastje kwam. Ik trok onhandig en met veel geluid een laatje open en vistte er mijn oortjes uit. Ook mijn telefoon verscheen uit het laatje en snel plugde ik mijn oortjes erin. Heel even op mijn telefoon kon geen kwaad. Ik zette de muziek aan en stopte mijn telefoon onder mijn deken. Ik deed de oortjes in mijn oren en zakte weer naar achteren. Relaxend kon ik mijn ogen sluiten. Het ziekenhuis was op dit soort dagen best saai. Het is stil, leeg en omdat het zondag is ook nog eens ontzettend saai omdat er dan nooit activiteiten worden gepland. Daarmee bedoel ik tafelvoetbal toernooi, helpen op de kinderafdeling, versiering maken voor feestdagen of gebeurtenissen om de kinderafdeling mee op te leuken. Bijvoorbeeld met pasen dat er nu aan zit te komen. Eergister waren we met raamverf paasfiguren aan het tekenen op de ramen. Dat was erg leuk. Ik deed het samen met Alice en toen we klaar waren zaten we echt helemaal onder de verf. We kregen op ons kop vanwege 'verfverspilling'. Pff, belachenlijk. We moesten als straf alles na afloop opruimen. Wat ook niet zo soepel ging als je begrijpt wat ik bedoel... Gelukkig kwam Els langs en hielp ons waardoor derest er niks van wist. Lachend dacht ik eraan terug. Het ziekenhuis is inderdaad deprimerend. Alleen heeft het -bijna- wonen in het ziekenhuis ook zijn voordelen en leuke kanten. Als je maar niet kijkt naar het feit dat je hier bent omdat je erg ziek bent, is het ziekenhuis wel oké.