Kanker is geen scheldwoord....

Hoofdstuk 10

Zaterdag. Een dag waarbij je lekker kunt uitslapen en eventjes niet aan school hoeft te denken. Een dag waarbij je blij bent, omdat het de eerste dag van het weekend is. Een dag waarbij je vrolijk bent en de zon wel feller lijkt te schijnen. Een dag waarbij je er echt zin in hebt.

Meestal voel ik me ook zo op deze dag. Maar vandaag...vandaag was het anders. Voor de eerste keer in heel mijn leven zag ik op tegen deze dag. Weetje waarom? Dat kan ik je wel vertellen. Vandaag komt de uitslag van het ziekenhuis. Ik zou me er niet druk over hoeven te maken, maar toch doe ik dat. Gisteren hielden Kiara en mijn moeder iets verborgen voor mij. Ik weet niet wat, maar ik denk dat het niet iets goeds is. Kiara is echt heel slim. Alleen wilt mijn moeder dat maar niet inzien. Soms is ze echt zo onnozel dat ik haar...tja..bijna wel kan slaan! Ik snap niet waarom ze niet in haar eigen dochter wou geloven. Dat begrijp ik echt niet.

"Pfff, wat zal ik aan doen.." mompelde ik in mezelf. Ik stond twijfelend voor mijn kast alles een voor een te bekijken. Uiteindelijk trok ik er maar een basic grijs hempje met een zwarte broek eruit. Over mijn hempje deed ik een heel donker paars vestje met een kleine doodskop erop aan. Ik bekeek mezelf grondig in de spiegel.

Zou dit goed genoeg zijn?

Ik draaide mezelf om en staarde naar mijn achterlijf. Mijn kont is er niet mooier op geworden..
Ik gleed met mijn handen over mijn lichaam en stopte even bij mijn heup. Ik pakte een vet rol vast en kneep er even in.

Ben ik dik geworden?

Zuchtend liet ik mijn handen van mijn heupen afglijden en moedeloos langs mijn lichaam hangen. Ik borstelde nog even snel mijn donkere haren en liep daarna naar beneden. Mijn moeder stond in de keuken broodjes te smeren voor Kiara en merkte niet op dat ik binnen kwam lopen. "Hay mam" zei ik om ds stilte te verbreken. "Oh" hoorde ik haar zeggen. Ze draaide zich gehaast om en keek me aan. "Goedemorgen lieverd" zei ze. Ze draaide zich weer om naar de broodjes en stopte ze in Kiara's schooltas. "KIARAAA!" Riep ze, "KOM JE NOU NOG EENS NAAR BENEDEN?!". "IK KOM ERAAN" gilde Kiara terug. Ik hoorde stampende voeten heel snel naar beneden gelopen terwijl ze flink in zichzelf zat te praten. "Hoi Robin" zei ze. "Hee" zei ik terug. "Succes vandaag he" zei ze. "Dankje" zei ik. Ik gaf haar een kus op haar hoofd en ging op de bank zitten. "Hier is je brood, je drinken zit er ook in, en...uuh, doe voorzichtig" zei mijn moeder een beetje verward. Kiara knikte hevig en griste snel haar tas van de keukentafel af. Ze trok haar jas en schoenen aan en liep de deur uit. "Doeii" hoorde ik nog net voordat de deur met een harde knal dichtzwaaide. "Dag" zuchtte mijn moeder. "Kom schat" zei ze. Ze trok haar jas aan en pakte haar tas van de kapstok. "Ja" zei ik. Ik trok ook mijn schoenen en jas aan en liep naar haar toe. "Rustig maar. Het is waarschijnlijk niks ernstigs" zei mijn moeder. Ik knikte en volgde haar de deur uit. Ze draaide hem op slot en liep naar de auto toe. "Stap in" zei ze. Ik stapte in de auto en we reden weg. Op naar het ziekenhuis dan maar...zucht.

We parkeerden de auto vlak voor het ziekenhuis en liepen het parkeerterrein over. Mijn moeder sloeg een arm om mij heen en drukte mij tegen haar aan. "Hou je taai" zei ze. "Doe ik "zei ik. We liepen het zekenhuis binnen en gingen naar de balie toe. Mijn moeder meldde ons aan waarna we plaats namen in de wachtkamer.

Na eventjes gewacht te hebben ging er een deur open met een zuster in de deur opening. "Uuhm, Robin Keessen?" Riep ze. "Ja, hier!" Zei mijn moeder. We stonden op en volgden de zuster naar een kamer op de 2e verdieping. "Gaat u maar naar binnen" zei ze. We bedankten haar en gingen naar binnen toe. We namen plaats aan een groot bureau en wachtten op de dokter. Direct na wij gingen zitten liep de dokter de kamer binnen. "Goedemiddag" zei hij, "Ik wil me eventjes voorstellen. Ik ben dokter schmidt" hij schudde onze handen en vouwde zijn handen in elkaar. "Hallo dokter. Ik ben Amber, de moeder van Robin en dit in Robin" Zei ze terwijl ze een hand op mijn schouder legde. "Hallo meneer" zei ik. "Hallo Robin" zei de dokter. "Wij gaan jou je test uitslagen vandaag geven" Zei hij. "mmhh" mompelde ik. "Volgensmij hoef jij al mijn praatjes helemaal niet te horen he?" Zei de dokter, "Ik begrijp je en daarom zal ik er geen doekjes om binden". Ik knikte en beet zenuwachtig op het stompje nagel dat nog op mijn vinger zat en keek hem aandachtig aan. "Lieve Robin Keessen. Jij hebt.." hij zuchtte even en keek me toen met meelevende ogen aan. "Jij hebt Borst Kanker..." Zei de dokter. Eventjes wist ik niet meer wat ik moest doen. Ik begreep er niks meer van. Hoe kon dit gebeuren? Waarom ik? Wat heb ik fout gedaan? Ik staarde levenloos voor me uit en knipperde voorzichtig een traan uit mijn ooghoek. Hij rolde over mijn wang, naar mijn neus, en gleed over mijn lip naar beneden. Dit kon niet. Dit kon gewoon niet echt zijn! "HA. HA. HAHA, dit is gewoon een flauwe grap he! Ja! HAHAHA ik was er bijna ingestonken he! HAHA!" Riep ik. Ik lachte zo hard dat het gewoon eng was om te zien. "Het spijt me Robin, maar dit is absoluut geen grap" zei de dokter. Mijn grijns verdween weer als sneeuw voor de zon van mijn lippen en ik liet mijn hoofd langzaam zakken. Ik staarde maar wat naar beneden terwijl mijn moeder al schreeuwend en gillend naast mij zat te huilen. Ze pakte me telkens maar vast en schudde me heen en weer. Ze riep dingen als 'het zou toch goed komen?!' En 'hou je sterk' Maar nee, het kwam niet goed en ik kon me niet sterk houden. En ik had zo het vermoeden dat dit ook nooit meer goed zal gaan komen en dat ik nooit meer de oude zal worden. "Dit is heel bijzonder voor een meisje van jou leeftijd Robin" begon de dokter weer, "Jij bent de enige van jou leeftijd, met deze vorm van kanker, die wij ooit behandeld hebben in dit ziekenhuis". "Dus ik ga dood?!" Vroeg ik terwijl ik hopenloos mijn hoofd ophaalde en hem met grote ogen aankeek. "We gaan alles doen om dat te voorkomen" zei de dokter. "Maar u weet helemaal niet hoe u mij moet behandeldn toch?! U weet niks af van een meisje van 17 met borstkanker! Hoe gaat u dit dan doen?!" Riep ik. "We schakelen hulp in uit andere ziekenhuizen en halen er als het moet specialisten bij.We doen er serieus, alles aan om jou beter te maken. Dat beloof ik" zei de dokter. Ik slaakte een diepe zucht en liet mijn hoofd weer naar beneden hangen. Ondertussen was er al hulp geroepen voor mijn moeder. Ik zweer het je, het leek wel alsof ze gek aan het worden was. Ze huilde heel hard en tegelijkertijd riep ze ook vanalles. De dokter kon haar niet in zijn eentje in bedwang houden, dus hield hij er wat zusters bij. Ze gaven haar een bekertje water, maar dat gooide ze om. Ze probeerden haar te troosten, maar ze duwde ze weg. Ze probeerden haar rustig te maken, maar ze werd alleen maar gekker. "HOE LOOPT DIT NU AF DOKTER?! VERTEL HET ME! HOE?!" Schreeuwde ze in zijn gezicht. "Heb jij jouw vader zijn nummer?" Vroeg de dokter aan me. "Ja" zei ik zacht. Ik pakte mijn telefoon uit mijn broekzak en zocht zijn nummer op. Ik liet het zien aan de dokter en zag dat hij het overschreef op een papiertje. "Ik ga hem eventjes bellen" zei de dokter tegen mij. Ik knikte en zag hem weglopen met het briefje in zijn handen. "MAM, HOU NOU EENS OP!" Schreeuwde ik opeens in haar oor. Ik zag dat ze schrok en eventjes stopte ze met huilen. Ze draaide zich naar me om en keek me met betraande ogen aan. "Wat?" Fluisterde ze. "Je moet ophouden met dit gezeur! Ik ben hier toch ziek en niet jij! Jij zou me moeten steunen en helpen, maar het enige wat je doet is janken! Daar schiet helemaal niemand ook maar iets mee op!" Zei ik tegen haar. Ze keek me met verbaasde ogen aan en sloeg uiteindelijk haar ogen neer. Ik zag een traan uit haar ooghoek naar beneden vallen en eventjes had ik medelijden met haar. "Sorry" zei ze uiteindelijk. "Voor wat" snauwde ik haar af. "Voor mijn gedrag. Je hebt gelijk..." zei ze. Even was ik erg verbaasd om haar reactie. Ik wist niet dat ze zich opeens zo kon inhouden. "Oke" zei ik, "het is goed. Maar help me liever dan dat je je als een baby gedraagd!". Ze sloeg haar armen om me heen en gaf me een warme knuffel. Ookal had ik dit niet verwacht, toch knuffelde ik haar terug. Ze kwam uit mijn greep en keek me met een warme lach aan. "Gaat het een beetje?" Vroeg ze. "Ja, het gaat" zei ik. Ze lachte en legde haar hand op mijn been. Plotseling ging de deur open en kwam de dokter, met mijn vader achter hem aan, de kamer binnengelopen. "Schat" zei mijn vader en hij liep naar me toe. Hij gaf me een knuffel en een kus op mijn hoofd. "Wat verschrikkelijk" zei hij. "Ja.." zei ik terug. "Gaat het wel goed met je?" Vroeg hij aan me. Ik knikte en opeens voelde ik me niet zo goed. Ik legde mijn hand op mijn buik en voelde hem al rommelen. "oh, nee" zei ik en alles kwam eruit. Ik gaf vol over op het bureau van de dokter en al mijn maag inhoud kwam eruit. "Lieverd toch!" Riep mijn moeder. Ze pakte mijn haren vast en hield ze naar achteren terwijl ik overgaf. Ik kwam weer wat meer omhoog en veegde met de rug van mijn hand wat restjes weg. "Ach nee toch" zei mijn vader terwijl hij sussend over mijn rug wreef. "Ik haal de schoonmaaksters wel" zei de dokter terwijl hij de kamer alweer uitliep. "Ben je oke?" Vroeg mijn moeder. Ik schudde mijn hoofd en legde mijn hoofd op haar schouder. Ik zag mijn zicht al wat waziger worden door de opkomende tranen die daarna sierlijk over mijn wangen vloeiden. Ik voelde de koude hand van mijn moeder over mijn wang gaan en mijn tranen weg vegen. "Ssst. Het komt goed" suste mijn moeder. "Ja, ik hoop het" zei ik schor. De dokter kwam weer binnengelopen met 2 schoonmaaksters die zijn bureau grondig schoonpoetsten. "Dank u" zei de dokter toen de schoonmaaksters klaar waren en de kamer verlieten. "Goed dat u weer een beetje bent gekalmeerd" zei de dokter tegen mijn moeder. Ze knikte een beetje vaag naar de dokter en keek daarna weer naar mij. "Hee pap" zei ik opeens. "Hay schat" zei hij terug. "Dankje dat je gekomen bent" zei ik. "Ik zal de hele weteld laten vallen voor jou schat. Dat weet je toch" zei hij. "Ja" zei ik. Hij glimlachte en legde zijn arm om me heen. "Meneer en mevrouw Keessen, kunnen wij even over haar behandeling praten?" Vroeg de dokter aan mijn ouders. "Natuurlijk" zei mijn vader. Hij ging bij mijn moeder vandaan en pakte er ook een stoel bij. "Uw dochter zal veel chemo behandelingen krijgen, en ze zal een tijdje heel ziek zijn door de ziekte zelf en de bijwerkingen van de chemo" zei de dokter. Ik zag mijn moeder teleurgesteld naar mijn vader kijken en zenuwachtig gaf ze een kneepje in zijn hand. Ik lachte, omdat ze volwassenen zijn maar zich soms echt niet zo gedragen.