Kanker is geen scheldwoord....

Hoofdstuk 8

Ik werd wakker door mijn bonkende hoofdpijn die ik al de hele nacht had. Ik opende mijn ogen en voelde gelijk weer een steek van pijn door het licht. Snel sloot ik ze weer en probeerde nog wat te slapen. Het lukte maar niet dus hield ik mijn hand voor mijn ogen en kwam ik uit mijn bed. Het was vandaag vrijdag. Dus had ik gewoon school. Ik voelde me echt verschrikkelijk dus liep ik wankelend naar mijn ouders toe. Ze lagen nog in bed dus kwam ik ernaast zitten. "Mam?" Vroeg ik. "mhhh" pufte ze. "Mag ik thuis blijfen, ik heb ontzettende hoofdpijn, ik ben misselijk, en heb pijn op mijn borst" zei ik. "Ach lieverd toch" zei ze, "kom eens hier". Ik liep dichter naar haar toe en bukte een beetje zodat ze erbij kon. Ze legde haar hand op mijn voorhoofd en voelde eraan. "Volgensmij heb je koorts" zei ze, "blijf maar thuis". "Oke" zei ik. Ik liep weer terug naar mijn eigen kamer en ging in mijn bed liggen. Het lukte me om nog even mijn ogen dicht te doen en viel in slaap.

Even later werd ik weer wakker door mijn misselijkheid en snel bracht ik mijn hoofd naar een emmer die naast mijn bed stond. Ik gaf over, en flink ook. Ik hield mijn hoofd weer boven de emmer vandaan en veegde mijn gezicht af aan de handdoek die naast mijn bed lag. Ik nam nog een paar flinke slokken water en ging daarna weer goed liggen. Ik wist niet hoe laat het was dus keek ik maar even op mijn telefoon. Het was al 13:24 uur en het ging als maar slechter met me. Mijn moeder kwam mijn kamer binnengelopen en keek me met medeleven aan. "We gaan wel eventjes langs de dokter" zei ze. Ik knikte en kwam langzaam uit bed. Ik trok een grijze joggingsbroek aan met een zwart met witte sweater erboven. Ik deed mijn haar in een staart en liet mijn gezicht eventjes met rust.

Even geen make-up vandaag.

Ik trok een paar nike's van me aan en liep naar beneden toe. "Ben je klaar?" Vroeg mijn moeder. "Ja" zei ik. "Je bent toch niet bang he?" Vroeg ze, "dat is nergens voor nodig". Vroeger was ik altijd doodsbang voor de dokter, maar ook voor de tandarts en de ortho. Ze zagen er allemaal zo eng uit. Ik moet zeggen dat ik er niet naar uitkijk maar het moet wel. "Nee hoor" zei ik. "Mooi" zei ze.

Mijn moeder hielp mij samen met een emmer de auto in en reed naar de dokter. onderweg had ik al flink wat overgegeven dus was ik behoorlijk slap en moe.

Ik stapte uit de auto en keek naar het grote witte gebouw waar we voor stonden. Ik huiverde aan de gedachten van vroeger en eigenlijk wou ik niet naar binnen. Daat gebeuren altijd slechte dingen met mij.

Ik liep samen met mijn moeder naar het gebouw en ging naar binnen. Mijn moeder meldde ons aan bij de balie en ik ging in de wachtkamer zitten. Ik was best zenuwachtig, maar dat werd vervaagd door al mijn kwaaltjes. Mijn moeder kwam naast me zitten en legde haar hand op mijn been. "Het komt in een deuropening."het komt goed" fluisterde ze. Ik knikte, maar ik wist dat het niet waar was. "Juffrouw Keessen?" Vroeg een vrouw in een deur opening. "Ja?" Vroeg ik zenuwachtig. "U kunt binnenkomen" zei ze. We stonden op en liepen de vrouw achterna. Wr liepen door de deur en kwamen in een lange gang. We liepen naar het einde van de gang en gingen een deur binnen. "Gaat u maar even zitten" zei de vrouw, "wilt u wat drinken?". "Nee bedankt" zei mijn moeder. We namen plaats aan een groot bureau en wachtten op de dokter. Na een paar minuutjes kwam er een vriendelijk uitziende wat oudere vrouw naar binnen gelopen. Ze liep naar ons toe en gaf ons een hand. "Ik ben dokter appel" zei ze. "Ik ben Amber Keessen en dit is mijn dochter Robin keessen" zei mijn moeder. "Hallo" zei de de dokter vriendelijk. Ze nam plaats aan de andere kant van het bureau en vouwde haar handen in elkaar. "Zo, wat is er aan de hand?" Vroeg ze. "Mijn dochter is erg ziek en ik wil graag weten wat er met haar aan de hand is" zei mijn moeder. "Oke, en wat heb je dan allemaal meisje?" Vroeg ze aan me. "Ik heb heel erge buikpijn, hoofdpijn en mijn borst doet heel erg veel pijn" zei ik. "Je borst?" Vroeg ze. "Ja, het is geirriteerd en rood en soms komt er een soort vies rood drabje uit" zei ik. "Dat is vreemd" zei ze, "Mag ik het misschien even bekijken?". Ik knikte en volge haar naar een ander gedeelte van de kamer waar een grote stoel stond. "Ga maar even liggen" zei ze. Ik deed wat ze zei en ging liggen. Ze deukte met haar voet op een soort pedaaltje waardoor het bovenste gedeelte van de stoel omhoog ging. "Oke, kom er nu maar eventjes vanaf en kleed je maar achter dat gordijntje om" zei ze wijzend naar een lichtblauw gordijn dat in het hoekje van de kamer hing. "Oke" zei ik. Ik stond op en liep naar het gordijn toe. Ik ging erachter staan en trok langzaam mijn sweater uit. Het zag er nog steeds verschrikkelijk uit en mijn moeder wist dit niet eens! Er hing een zelfde kleur blauw schort aan de muur en dat deed ik om. Ik kwam weer achter het gordijntje vandaan en ging weer zitten op de stoel. Ze deed hem nog iets naar achteren en opende toen langzaam het schort dat ik aan had. Ik zag haar mond openvallen en verschrikt keek ze naar mijn borst. "Dit heb ik nog nooit mee gemaakt" zei ze. Ik werd er nu wel een beetje bang van en kreeg een koude rilling over mijn lijf. "Mag ik er voorzichtig aan zitten?" Vroeg ze. "ja" zei ik. Ze bracht haar hand met handschoen er omheen naar mijn borst en voelde er voorzichtig aan. Het deed ontzettend verl pijn en even kneep ik mijn ogen dicht. "Gaat het?" Vroeg ze bezorgd. Ik knikte maar eigenlijk ging het helemaal niet. Mijn moeder was er eventjes niet bij maar ik zag dat de dokter zich zorgen maakte en ze riep mijn moeder erbij. "Mevrouw Keessen?" Vroeg ze. Ik hoorde mijn moeder opstaan en haar voetstappen naar mij toe komen. Ze kwam achter een muurtje vandaan dn verbaasd bleef ze staan. "Wist u dit?" Veoeg ze. Mijn moeder schudde bevroren en stijf haar hoofd en liep snel naar me toe. "Wat is dit?!" Riep ze in paniek. "Ik weet het niet zeker maar het is iets heel ernstigs. Ik moet u doorsturen naar het AMC" zei ze. "Wat?!" Riep ik. "Waarom heb je dit niet gezegd?!" Schreeuwde ze in paniek. "Ik dacht dat het niet zo ernstig was!" Schreeuwde ik terug. Ik zag mijn moeder in huilen uitbarsten terwijl ze haar hoofd verborg in haar handen. "Doet u eens rustig mevrouw" zei de dokter. Ze bracht mijn moeder weer naar haar bureau en zette een glaasje water naast haar neer. "Doet u eens even kalm. U maakt uw kind bang!" Zei ze. Ik hoorde mijn moeder wat mompelen door haaf snikken hedn en snel daarna kwam de dokter terug naar mij gelopen. "Gaat het schat?" Vroeg de dokter. Ik knikte en snoof mijn neus."Trek je kleren maar weer aan, dan ga je zometeen zo snel mogenlijk naar het ziekenhuis om daar verder onderzocht te worden" zei ze. "oke" zei ik. Ik knoopte mijn schort weer dicht en liep naar het gordijn. Ik trok mijn kleren weer aan en ging achter het gordijn vandaan. Ik trof mij. Moeder in shock aan bij het bureau van de dokter maar nu was ze wel al een beetje gekalmeerd. "Ik heb het AMC net gebeld en jullie kunnen onmiddelijk onderweg" zei de dokter. "Dankuwel" zei mijn moeder. We pakten onze jassen en liepen de kamer uit. We gingen weer terug naar het einde van de gang en liepen de wachtkamer weer binnen. We groette de sokters nog en gingen toen snel naar de auto. We stapten in en reden met een rotsnelheid naar het ziekenhuis.