Kanker is geen scheldwoord....

hoofdstuk 13

We liepen lachend door het ziekenhuis heen en waren klaar met mijn rondleiding. Ze had op een grappige manier, alle fijne plekjes laten zien en nu liepen we terug naar onze kamer. "Robin?!" hoorde een bekende stem hysterisch zeggen. "Hoi mam" reageerde ik terug. "Wat doe jij hier?!" vroeg ze. "Mijn vriendin Alice, gaf mij een rondleiding" zei ik terug. "Je vriendin...Alice?" vroeg ze verbaasd. "Uhu, ik ben bevriend geraakt met mijn kamergenootje" zei ik trots terug. "Oh" zei mijn moeder enkel. "Ga maar snel weer terug naar jullie kamer" bemoeide mijn vader zich ermee. We knikten en liepen verder.

Mijn ouders kwamen binnengelopen en gingen op de rand van mijn bed zitten. "Robin, we moeten je even wat zeggen" zei mijn vader. Ik knikte. "Je moet een lange tijd hier in het ziekenhuis blijfen, maar als het goed met je gaat en als je vooruitgang boekt, mag je ook een paar dagen in de week naar school" zei mijn moeder. Een glimlach verscheen op mijn gezicht en ik kon ze wel doodknuffelen. "Bedankt!" riep ik enthousiast en trok ze in een knuffel. "Graag gedaan" zei mijn vader. "Maar dat was nog niet alles!" zei mijn moeder die zich uit de omhelzing trok. Ik keek haar vragend aan. "Ze gaan je vanaf vandaag vele medicijnen toedienen, om de kanker te bestrijden" zei ze. "Oke, alleen medicijnen?" vroeg ik. "Als je geen vooruitgang boekt, en de pillen niet zo goed meer helpen, moet je aan de chemo. Dat betekend dat je heel moe, ziek en misselijk gaat worden en dus niet naar school kan" vervolgde mijn moeder haar verhaal. "Oke" zuchtte ik. Ik zag dat Alice meeluisterde, en haar blik stond medelevend. Volgensmij gaat dit allemaal veel erger worden dan ik dacht. En Alice was daar het levende bewijs van.

"Doeg schat!" riep mijn moeder. Ik zwaaide nog een keer naar ze en kroop toen mijn bed in. "Gaat het?" vroeg Alice. Ik knikte van ja maar mijn hoofd zei nee. Ik was moe, voelde me ziek, en wou op zo'n moment het liefst dood. Waarom universum? Straffen jullie mij, omdat ik zoveel schold? Omdat ik kinderen pestte? Of omdat ik zoveel loog? Waarom? Ik weet dat ik veel slechts heb gedaan, maar waarom moet ik dan zò zwaar gestraft worden? "Ik weet wat je doormaakt" zei ze. "Ik weet dat het eigenlijk helemaal niet goed met je gaat". Ik knikte en keek haar aan. "Dankje" zei ik. "Ik weet dat het zwaar is Robin, maar besef je dat het nog vele malen erger word" zei ze. Ik voelde mijn ogen waterig worden en sloeg de dekens over mijn hoofd heen. Ik wou niet dat ze me alweer zou zien huilen. Dat is een teken van zwakte. En ik ben niet zwak. "Robin?" vroeg ze. Ik antwoordde niet en trok de deken nog strakker om me heen. Ik hoorde haar opstaan en naar me toe lopen. "Ik ben er voor je" zei ze. Ze legde haar hand op mijn zij, maar trok hem snel daarna weer terug. Toen ze nog steeds niks van me hoorde, ging ze weer weg en ging liggen in haar eigen bed. "Trusten" zei ze. Het gordijn tussen ons in werd dichtgeschoven en langzaam stak ik mijn hoofd erbovenuit. Ik voelde me gelijk schuldig dat ik zo tegen haar deed. Ik wou het gordijn opentrekken en sorry zeggen, maar ik deed het niet. Ik was er te laf voor.

Een ritselend geluid gevolgd door velle zonnestralen op mijn oogleden deden mij ontwaken. Vermoeid opende ik mijn ogen en knipperde een paar keer tegen het velle zonlicht in. Ik keek om me heen en zag dat get gordijntje tussen Alice en mij opengeschoven was, maar er geen Alice in haar bed zat. Ik zocht de kamer rond en zag een zuster bij het raam staan. "Goeiemorgen" zei ze liefjes. "Hai" zei ik schor. "Alice is weg, omdat ze nu een chemo krijgt, maar dat is zo weer afgelopen hoor" zei ze. "Oh" zei ik terug. "Sinds wanneer is ze weg?". "Ongeveer een uur geleden" zei de vrouw. "Oh". Ik keek een beetje verbaasd voor me uit, maar liet het verder zitten. Ik zette de tv aan en keek naar mtv. "Wat voor ontbijt wil je?" vroeg de vrouw. "Maakt niet uit" zei ik. "Oke" zei ze. Ze liep de gang op en nog een lange tijd hoorde ik haar hakken na galmen door de lange gangen. Weer voelde ik een schuldgevoel opkomen en wou ik graag sorry tegen Alice zeggen. Jammer genoeg was ze er nu niet. De zuster kwam plots weer door de deur gelopen met een groot dienblad in haar handen. Er stond een grote bak met cornflakes op en een glas met wat sap. "Bedankt" zei ik zacht. Ze knikte vriendelijk naar me, zette het dienblad op mijn nachtkastje, en liep de deur weer uit. Ik at het gulsig op en dronk in een paar teugen mijn glas leeg. Ik ging onder mijn dekens vandaan en klom van het bed af. Ik stonk en zag er niet erg verzorgd uit. Ik stapte naar de badkamer en draaide de deur op slot. Even opfrissen. Ik draaide me om naar de spiegel en schrok van mezelf. Grote wallen. Een bleek gezicht. Vet, klittig haar. Ik leek wel een zwerver! Snel trok ik mijn kleding uit en stapte onder de douche. De warme waterstralen gleden in grote hoeveelheden over mijn lichaam en lieten me rillen van genot. Ik keek naar mijn borst en zag dat die er nog steeds verschrikkenlijk uitzag. Ik deed even mijn ogen dicht en ontspande mezelf. Adem in, adem uit. Adem in, adem uit. Ik opende mijn ogen weer en was al een stuk kalmer. Gelukkig maar. Snel begon ik shampoo in mijn haren te doen, en wreef het er even goed in.

Helemaal klaar en fris, kwam ik de badkamer uit. Mijn haar rook naar tropische vruchten, en de rest van mijn lichaam naar rode rozen. Ik had mijn haar ingevlochten en had nu een klein vlechtje aan de zijkant van mijn hoofd bungelen (ik had niet zulk lang haar). Mijn zwarte joggings broek strak, maar confortabel aan mijn benen, en mijn grijs met rode sweater lekker losjes om mijn bovenlichaam. Met mijn warme zachte sokken schoof ik over de vloer naar mijn bed en ging erop zitten. Ik pakte een boek van mijn nachtkastje af en begon te lezen. Hoofdstuk 1..

"Robin!" riep de zuster van vannochtend. "Er zijn hier wat mensen voor je". "Oke" zei ik terug. Waarom moet mijn moeder nou ieder moment van de dag even langskomen? Kan ze me niet gewoon eventjes met rust laten? Ughh. Voetstappen op de gang werden luider en de stemmen kwamen telkens dichterbij. Toen ze binnen kwamen gelopen, stokte mijn adem en viel mijn mond open van verbazing. Mijn hart stond even stil en ik had moeite niet om te vallen. "Robin??" riepen ze verbaasd. "H-hey" stotterde ik. "What the fuck?" riep een stem uit het groepje. Ze kwam naar voren en ik bevroor. "Wat doe jij nou hier!?" vroeg Layla. "U-uh-uhm" mompelde ik zenuwachtig. Ik keek achter haar en daar stonden al onze vrienden...inclusief Dave..
Ze keken me allemaal vragend aan, maar vooral layla leek het niet te begrijpen. "Ik...ik ben ziek Layla.." zuchtte ik. Ik sloeg mijn ogen neer en voelde me zwak. "W-wat bedoel je?" vroeg Layla niet begrijpend. "Ik heb kanker" fluisterde ik. "Wat?" vroeg ze. "Ik heb kanker oke!" riep ik naar ze. Ze schrokken allemaal ontzettend en iedereen begon te smoezelen. "Kanker?" fluisterde Layla met tranen in haar ogen. "Ja" zuchtte ik. "Maar...Robin?" mompelde ze. Ze schudde wild haar hoofd en verliet de kamer. "Wacht Layla!" riep ik, maar ze luisterde al niet meer. "Serieus?" vroeg Dave plotseling. Al die tijd zei hij niks. En nu plots wel. Ik knikte. "Waar slaat dit op?!" riep hij plots boos. "Wat?" vroeg ik zachtjes. Ik schrok van de manier waarop hij naar me schreeuwde. "Weetje Robin, ik vond al dat je je anders gedroeg, en nu weet ik waarom" zei hij. "Ik was al van plan om het uit te gaan maken, en nu weet ik dat zeker". "Wat bedoel je?.." vroeg ik met tranen in mijn ogen. "Begrijp je dat dan niet?! Kijk hoe je er bij zit! Met je grote mond en stoere praatjes! Daar is helemaal niks meer van te zien nu he! Je bent zwak, en uitgeput!" schreeuwde hij naar me. "N-nee..nee" stotterde ik. "Ja Robin, en je weet dat ik gelijk heb. Het is uit" zei hij, en met die woorden liep hij weg. Zomaar. Met al de andere achter zich aan. Na een tijdje besefte ik pas wat er net echt was gebeurd. Het was uit. Dat betekende, dat ik voorgoed niet meer bij hun hoorde. Ik was alleen. Voor al tijd, alleen..

---------------------------------------------------------------------

Celloow peepss,
het spijt me dat ik zo lang niet geupdate heb (alweer!) maar ik had het druk en gewoon echt geen zin om te schrijven.

Maaar ik wil jullie cht super erg bedanken ...

VOOR DE 1K!!!!!!  WOEHOEEWWW!!!!

super bedankt allemaal. Ik had nooit verwacht dat er bij maar 13 hoofdstukken al 1000 readers zouden zijn. Echt ontzettend bedankt!

Doeeegg xxxxx Boo