Kanker is geen scheldwoord....

Hoofdstuk 9

We kwamen aan bij het ziekenhuis en parkeerde onze auto. We stapten de auto uit en liepen naar binnen. We gingen naar een grote balie midden in de hal en meldde ons daar aan. We werden door een van de dokters naar een speciale afdeling gebracht en in een van de wachtkamers neer gezet. Na een tijdje kwam er een man in een witte jas naar ons toe gelopen en begeleidde ons naar binnen."ik ben dokter pels, en ik ga jullie vandaag helpen" zei de man. "We moeten eerst een Röntgefoto maken voordat we jullie een diagnose kunnen geven". We knikten en volgden hem nog steeds door de gangen. Opeens stopten we voor een grote deur. De man haalde een pasje uit zijn jaszak en opende de deur door het pasje tegen een schermpje te houden en een code in te vullen.

Wat gebeurt er toch?

Je hoorde een piepje en direct daarna ging de deur open. Het was een röntgekamer. Mijn moeder werd naar een hokje in de kamer begeleid en moest een loodjas aan doen. Dat is tegen de straling. Ds dokter deed ook zo'n jas aan en gaf me instructies over wat ik allemaal moest doen. "Oke, je moet gewoon op de stoel gaan liggen en jezelf ontspannen. Het duurt maar heel even en daarna is het alweer voorbij. We moeten maar een paar fototje's maken" zei de dokter. Ik knikte en ging op de stoel liggen. De dokter liep ook naar het kamertje toe en zette alles aan. Alle apparaturen sprongen in een keer aan en het röntgeapparaat begon over mijn lichaam heen te bewegen. Hij stopte bij mijn pijnlijke borst dn maakte een raar geluidje.

Oke, adem in adem uit adem in adem uit. Je moet relaxen.

Volgensmij werkte het want alles ging razendsnel voorbij en ik vond het helemaal niet zo eng meer. "Oke, je bent klaar" zei de dokter opeens. Zijn stem liet me opschrikken wn ik had niet eens gemerkt dat hij al uit het hokje was gekomen. Mijn moeder kwam achter hem aan en hielp me van de stoel af. "Je moet eventjes sterk zijn moppie" zei ze. Ik weet dat ze gelijk heeft en haar moedgevende woorden deden me goed. "Je hebt het prima gedaan Robin" zei de dokter. Ik knikte en liep achter de dokter aan de kamer weer uit. "Nu moeten we alleen nog een bloedtest doen en daarna kan je gaan" zei de dokter. "Moet dat echt?" Vroeg ik. "Als je wilt weten wat er met je aan de hand is wel ja" zei de dokter. "Nou eigenlijk wil ik dat niet eens weten" zei ik. "Toch moet je" zei hij. Ik mompelde wat onverstaanbaars en ging zitten op een stoel aan het bureau van de dokter. Hij haalde wat handschoentjes, spuit en wat vloeistof uit een kastje en kwam weer naar me toe gelopen. "Ik moet het bloed uit je borst halen dus kun je even je shirt wat omlaag doen?" Vroeg hij. "Pfff" zuchtte ik. Ik trok mijn shirt wat omlaag zodat je net niet mijn hele borst zag en hield het even zo vast. Hij ontsmette de plek waar hij wou gaan prikken en bracht de naald er voorzichtig naartoe. "Hier komt ie" zei hij. OKe" zei ik. Ik voelde hoe hij de naald in mijn borst zette en het deed ontzettend veel pijn. Het leek wel alsof dat ding er uren in zat! Uiteindelijk hield hij de naald uit mijn borst en leegde hem in een buisje. "Dit gaat naar het labaratorium" zei hij. Hij veegde het bloed dat op mijn borst zat weg en plakte er een pleister op. "Nu kunt u naar huis en dan sturen wij alles vandaag nog op. Als het goed is krijgt u morgen dan de test resultaten te horen" zei hij. "Dankuwel" zei mijn moeder. Ze gaf hem een hand en stond op. "We gaan" zei ze tegen mij. "ja" zei ik. Plotseling kreeg ik weer ontzettende hoofdpijn en draaide mijn maag zich weer helemaal om.

Oh nee...

Ik rende naar een wastafel in het kantoortje toe en leegde mijn maag inhoud. "Oh lieverdje toch" riep mijn moeder. Ze kwam naar me toe gelopen en veegde mijn haar uit mijn gezicht. "Heeft u een doekje voor haar?" Vroeg ze. "Natuurlijk" zei de dokter. Hij haalde een doekje uit een laatje van zijn bureau en gaf die aan mijn moeder. Ze veegde mijn gezicht af met het doekje en legde het naast de wastafel neer. Ze pakte een plastic bekertje uit een van de kastjes en vulde die met water. Ze gaf het aan me en zei dat ik het moest opdrinken. "Je hebt veel vocht verloren schat" zei ze, "daarom moet je veel drinken". Ik gaf haar geen atwoord en keek alleen maar een beetje duf voor me uit. "Gaat het weer een beetje?" Vroeg de dokter. "Ja, het gaat wel weer" zei ik."Ga jij maar snel weer naar huis toe meid" zei de dokter. "Ik knikte en pakte mijn jas van mijn moeder aan. "Kom" zei mijn moeder. Ze liep de kamer uit met mij erachter aan. "Tot ziens" zei ze nog. "Dag" zei de dokter. We gingen het kamertje uit en liepen door de gangen van het ziekenhuis. We kwamen bij de binnenkomst hal aan en gingen door de grote draaideuren weer naar buiten. "Gaat het een beetje?" Vroeg mijn moeder. Ik knikte maar eigenlijk ging het helemaal niet goed met me.