ពេលញុំាអីរួចជុងហ្គុកក៏បានអោយលីយ៉ុនបើកឡានទៅកន្លែងលុបសាក់ព្រោះគេមិនចង់អោយអ្នកដទៃឃើញស្នាមសាក់នៃនាមត្រកូលថោបទាបនេះលើរាងកាយថេយ៉ុងទេ កំឡុងពេលលុបសាក់ជុងហ្គុកអង្គុយក្បែរថេយ៉ុងប្រអប់ដៃមាំលើកក្តោបដៃថេយ៉ុងជាប់រហូត គេមិនដឹងទេថាគ្រប់ទង្វើរបស់គេធ្វើអោយថេយ៉ុងធ្លាក់ជ្រៅទៅក្នុងភាពសម្បុរសរបស់គេរឹតតែខ្លាំង។ លុបសាក់រួចរាល់ជុងហ្គុកក៏បញ្ជាអោយលីយ៉ុនជូនពួកគេត្រឡប់ទៅវីឡាវិញ។
"មិនអីទេមែនទេ?"គេងាកមកមើលមុខនាយកម្លោះតូចដែលអង្គុយស្ងៀមនៅក្បែរគេ ទឹកមុខស្លេកស្លាំងនេះធ្វើអោយគេព្រួយបារម្ភរកថាមិនត្រូវ។
"ខ្ញុំមិនអីទេ"
"ឯងមិនចាំបាច់ធ្វើការទេប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយនេះគួរតែសម្រាកអោយបានច្រើនរហូតដល់កន្លែងលុបនេះជាសះស្បើយ"
"ខ្ញុំអាចធ្វើការបាន.."
"ឯងចង់ប្រឆាំងបញ្ជាយើងមែនទេ?"ជុងហ្គុកតម្លើងសម្លេងដែលកាយវិកាបែបនេះបង្ហាញថាគេចាប់ផ្តើមក្តៅស្លឹកត្រចៀកទៀតហើយ ថេយ៉ុងតែងតែប្រកែកជាមួយគេពីរឿងការងារឥតប្រយោជន៍ទាំងនេះទាំងដែលគោលបំណងពិតប្រាកដរបស់គេនោះគឺអោយថេយ៉ុងនៅស្ងៀមៗកុំធ្វើអីទាំងអស់តែមើលក្មេងនេះចុះបែរជាព្យាយាមជម្នះអោយខានតែបានរហូតដល់គេយកអំណាចជាចាហ្វាយនាយមកគៀបសង្កត់ទើបស្ងាត់មាត់។
"អត់នោះទេចាហ្វាយ"
"បើអ៊ីចឹងកុំព្យាយាមជំទាស់សម្តីយើងទៀត"
"បាទ!"ថេយ៉ុងងើយទៅប្រសព្វភ្នែកជាមួយកែវភ្នែកថ្លាយ៉ង់ដូចកញ្ចក់របស់ជុងហ្គុកយ៉ាងភ្លេចខ្លួនដូចជាត្រូវថ្នាំសណ្តំយ៉ាងអ៊ីចឹងរហូតដល់មួយសន្ទុះក្រោយមកទើបគេបែរមុខចេញមើលទៅសងខាងផ្លូវដែលមានចរាចរណ៍ស្អេកស្កះនោះវិញ។
"លីយ៉ុនថ្មីៗនេះមានអតិថិជនសំខាន់ទេ?"ជុងហ្គុកផ្អែកខ្លួននិងកៅអីយកដៃអង្អែលសក់ថេយ៉ុងថ្នមៗសួរមនុស្សជំនិតដែលកំពុងតែផ្តោតទៅលើការបើកឡាននោះ។
"មាននៅBusanចាហ្វាយ ពួកគេចង់ទិញរីសតដើម្បីអោយប្រធានាធិបតីសម្រាកក្នុងដំណើរកម្សាន្ត"
