Kendimi kaybettim bu şehirde.
Gündüzlerinde umutlarımı, gecelerinde hayallerimi..
Gözyaşlarımı yağmur diye yağdırdım. Az biraz sevinçlerimle de güneş açtırdım.
Bahar gelince cemre niyetine düştüm yeryüzüne. Ama gönlüm baharı hiç yaşamadı. Hep ayazlardaydı.
Çok önceleri, döküldü acemi bedenim şehrin sokaklarına. Bahçelerdeki yeni açan gelincikleri topladım. Her birine anlamlar yüklemiştim. Kaybolmasınlar diye, eski kapaklı defterlerimin arasına sıkıştırdım. Korudum onları..
Aslında dünyayı sevebileceğimi düşünmüştüm ilk başta. İnsanlara huzuru getirebileceğime inanmıştım.
Kağıttan gemiler yapıp denize attım. Geri döneceğini sanmıştım o gemilerin. Alabora olacağını nerden bilebilirdim ki? Gönlüm istemişti bir kere mavilikleri. Söz geçiremezdim.
Her şeyin bittiğini sanmıştım o an. Kaldırım taşlarına takılıp düşmüş, dizlerim paramparça olmuştu sanki. Yüreğim bu acıyı hissediyordu.
Yaşadığım hayal kırıklığına rağmen dayanmayı seçtim ama ben.
Her geçen gün kalabalıkların içine sokuldum. Gökteki yıldızları indirdim insanlara. Kalplerindeki karanlığı aydınlatabilmek için.
Ama görmediler hiçbir şeyi yahut kör olmuşlardı.
Beni çekmeye çalıştılar kendilerine. Çektikçe parçalandım. Parçalandıkça kendimi kaybettim. Ama yılmadım, korkmadım. İlk değildi bu zaten. Önceden alışmıştım bu duyguya. Kırıklarımı toplamaya devam ettim.
Sordukça sordum kendime. Lakin, yanıtsız bıraktım mutsuzluklarımı.
Kalbimin çölünde, kazdığım o derin çukuru daha da derinleştirdim her geçen gün.
Fakat çöldü işte. Ne kadar kazsam da çıkmazdı bir mutluluk..
Kaçtım oradan hemen.Geldiğim yere döndüm, gökyüzüne.. Öylece bıraktım kendimi bulutlara. İçimdeki kaybolmuşluğun yarattığı boşlukta uçmaya çalıştım.
Belki de en çaresiz kişiydim o an. Ama ne insanlar ne de kötülükler vardı orada.
Asıl yerim burası dedim kendime. Burası.. Gökyüzü....
Not: Yoğun bir çalışma dönemine giriyorum. Dolayısıyla bölüm paylaşamına 1-2 hafta ara vereceğim.
Ama Yazı yazmayı bırakmıyorum merak etmeyin. Neredeyse 6 senedir yazıyorum.
Zaten ben, Yaşadıklarımla bağlantısı olan yazılar yazabildiğim için her dakika ilham perilerini yakalayamıyorum. Bu yüzden bu 1-2 hafta bana iyi gelecek. En azından kendimi dinleyebilmem için. Sonrasında zaten yine içimdekileri aktaracağım buraya.
Şimdilik Hoşçakalın :)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Parmak İzim
General Fiction"Uzun zaman oldu.." Mektuplara, karşılaşmalara, buluşmalara sığdırılmış bu cümleyi şimdi beni bana anlattığını düşündüğüm "Parmak İzim"e söylüyorum. Sanki dün başlamış ve bugün bile aslında dünmüş gibi hissediyorum. Doğru olan da bu değil mi? Yaşadı...
