"Güzeldi seni düşünebilmek
Geceler bu kadar uzunken sabahları iple çekmek
Rüyalarıma seni katmak, doğan güneşe gülücüklerimi sermek
Üzerime sinen kokunla iç çekmek
Gözlerini sevebilmek için yollara düşmek.."
Şimdilerde bilmez oldum bu duyguları.
Artık gün içinde sayacak saatlerim , kovalayacak hafta sonu tatillerim yok.
Takadim kalmadı yeni doğan güneşe ve sevemiyorum artık baş ucuma bırakılan çiçekleri..
Kimsesizleştim iyice ve duvarlarla yaşamayı öğrendim.
Bitmek desem değil bu, imkansız olmak desem hiç değil
En azından ben yakıştıramıyorum o sözcükleri sevdama.
Hep kendime yüklüyorum onca şeyi.
Sonra ne mi oluyor dersiniz?
Gitmezsin diye kurduğum hayallerim bir bir gemilere binip gidiyorlar. Kendimi okyanusun ortasında yapayalnız bırakıp, varamayacağım kıyılara yüzmeye çalışıyorum.
Her kulaç attığımda hayaller beni daha çok içine çekiyor.
Bir de bakıyorum, umutlarım beni terk edilmiş sahillere bırakmış.
Yaşamayı bilmediğim bir şehrin sahilinde, onlarca duygunun arasında kalmışım.
Çaresiz, yapayalnız..
Daha da hissizleşiyorum böyle.
Çünkü artık duygularım da bir hayli yakışmıyor sensizliğe.
Kime anlatsam saçmalık, kime yakınsam delilik.
Kaybettiğim aşkımın düşmanı, vazgeçemediğim tutkumun kölesi olmuşum.
Bu yüzden midir bilmiyorum artık cümlelerimi tamamlayacak bağlaçlar da seçemiyorum kendime.
Ne yazsam diye düşünüp duruyorum.
Konuyu sensizlikten açıp, hissizlikle yarım bırakıyorum.
Üzgünüm, sevgili.
Ben sende olmayı,
Sensiz yaşamayı,
Beceremiyorum.
Beceriksizim ben.
O yüzden katamıyorum kendimi yeni sevdalara.
Katacak kadar istemiyorum.
Ya da bir o kadar yorgunum.
Bilemiyorum.
Tek bildiğim artık sensiz bir hayatım olduğunu kabul etmek..
Yapamayacağımı bile bile bu dünyada yaşamaya çalışmak..
___*___
"Saklayacağım bizi sevgili.
Ama olurda kalbim yorgun düşerse bir gün.
O zaman sakın karşıma çıkma.
Çünkü seni sana anlatamam artık.
Yüzüm gülmüyorsa, bilki bitmiştir.
Bilki, şarkının son nakaratıdır.
Bilki, seni hissedemeyecek kadar sensizleşmişimdir."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Parmak İzim
Ficción General"Uzun zaman oldu.." Mektuplara, karşılaşmalara, buluşmalara sığdırılmış bu cümleyi şimdi beni bana anlattığını düşündüğüm "Parmak İzim"e söylüyorum. Sanki dün başlamış ve bugün bile aslında dünmüş gibi hissediyorum. Doğru olan da bu değil mi? Yaşadı...
