Güneşi gizleyen sis perdesi ortadan kalkmaya başladı..
Güneş yine doğdu ve aydınlattı bütün gerçekleri..
Şimdi gayet iyi hatırlıyorum her şeyi.. "Ellerimin arasından kayıp gidenleri ve engel olamadığım yaşananları.."
Acıyı hissetmem gerekirken ben,
taşlaşmış bir kalbe, kalp masajları yapmaya devam ediyorum.
Huzurum çoktan gitmiş yanımdan.
Onun yerine insanlar fırlatılmış dört bir yanıma.
Beynim sevmeyi hiç beceremiyor.
Yanlışlar yapıyor bana.
Kötü insanları gösteriyor rüyalarımda.
Yanlış insanlara dokunuyor; Dokunmakla kalmıyor, incitiyorum.
Galiba kalbimi artık geri alma vakti geldi.
Kalbimi çıkarıp onun avuçlarına koymuşum.
Umarsızca arıyorum onu sokaklarda.
Ama yok.
Olsa da verir mi kalbimi geri?
Vermez.
Canımı alırda vermez işte.
Korkularımı yastığımın altına saklamaya çalışırken umutlarımı bırakmışım gökyüzüne.
Kontrol edemediğim irademle,
Şimdi,
Elimdeki tüm bardaklar yere düştü. Kırılan cam parçalarına basmayı deniyorum. Ayaklarım her bir parçada daha çok yanıyor.
Ancak o zaman yaşıyorum acıyı.
En derinden..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Parmak İzim
General Fiction"Uzun zaman oldu.." Mektuplara, karşılaşmalara, buluşmalara sığdırılmış bu cümleyi şimdi beni bana anlattığını düşündüğüm "Parmak İzim"e söylüyorum. Sanki dün başlamış ve bugün bile aslında dünmüş gibi hissediyorum. Doğru olan da bu değil mi? Yaşadı...
