Κεφάλαιο 15

7 2 2
                                    

Οι υπόλοιπες μέρες των γιορτών πέρασαν πολύ γρήγορα και ήρθε η στιγμή να αποχαιρετήσω πάλι τα αδέρφια μου. Ο Γιώργος γκρίνιαζε ότι τον έστελνα στη Κρήτη μισό και του είπα ότι η κοπέλα του θα τον φρόντιζε λίγο παραπάνω.
Ναι, είχε κοπέλα που ευτυχώς ήταν από Θεσσαλονίκη και σπούδαζε εκεί μαζί του. Ο Γιώργος ήταν ο ρομαντικός της οικογένειας, αν έβρισκε τη Μία ήταν ικανός να παντρευτεί μέσα σε μια βδομάδα και να μετακομίσει στην άλλη άκρη της γης αν χρειαζόταν.
Τρελός...

Ο Ανέστης ήταν χαλαρός, άλλωστε ήταν μισή ώρα δρόμος μέχρι τη Περαία και μου το τόνισε, σε περίπτωση που τον χρειαζόμουν. Ένα τηλέφωνο αρκούσε.

Επέστρεψα στο σχολείο σε ένα περίεργο κλίμα. Το ένστικτο μου έλεγε ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά και είχα αποδείξεις για αυτό.
Η Γωγώ πλέον δεν ήταν στην παρέα.
Που την έχανες, που την έβρισκες, ήταν αγκαλιά με τον Κώστα ο οποίος τουλάχιστον δεν έκανε καμία εξυπνάδα να με πλησιάσει, γιατί θα έτρωγε πολύ ξύλο.
Και οι δύο, όμως, με κοιτούσαν με κάτι κακιασμένα χαμόγελα κάθε φορά που βρισκόμασταν στον ίδιο χώρο, σαν να μου έλεγαν - σε έχω στο χέρι -.

Για να μην αναφέρω την περίεργη συμπεριφορά που όλο κάτι κοιτούσαν στο κινητό του μαζί με την υπόλοιπη παρέα και γελούσαν, ρίχνοντας μου συχνές ματιές.
Κάτι μου διέφευγε και είχα την αίσθηση ότι ήταν πολύ σημαντικό!
Όταν ρώτησα την Κωνσταντίνα δεν ήξερε τίποτα, δεν είχε ακούσει τίποτα και έκανε την ανήξερη. Η νευρικότητα της, όμως, την πρόδιδε και Τετάρτη, στην ώρα της γυμναστικής μου το έσκασε το παραμύθι.
"Ο Κώστας έχει φωτογραφίες σου." μου είπε χαμηλόφωνα, λες και μου φανέρωνε κάποιο μυστικό του κράτους.
"Ε και;" απόρησα.
Και εγώ είχα φωτογραφίες του και τι με αυτό;
"Έχει... Πρόστυχες φωτογραφίες σου." διευκρίνισε.
"Τι; Από που κι ως πού;!" αναφώνησα.
Μου είχε ζητήσει κατά καιρούς να με βγάλει με τα εσώρουχα αλλά φυσικά δεν το επέτρεψα!
"Δεν ξέρω ρε Έμι! Τις έχει και τις δείχνει παντού!"
"Εσύ τις είδες;" θέλησα να μάθω με την πίεση μου να χτυπάει κόκκινο.
"Μου τις έδειξε η Γωγώ." παραδέχτηκε ένοχα και σηκώθηκα.
"Και πότε περίμενες να μου το πεις;! Όταν το βγάζανε στα κανάλια;!" της φώναξα και μπήκα στο σχολειο για να βγω από την πίσω πόρτα στην πίσω αυλή.

Δύο τάξεις της τρίτης είχαν κενό γιατί έκαναν απεργία κάποιοι καθηγητές και ήξερα ότι ο Κώστας θα ήταν πίσω με το γνωστό παρεάκι.
Το ίδιο ήταν και ο Ανδρέας που καθόταν με τον Βαγγέλη όταν τους προσπέρασα με δολοφονικές διαθέσεις.
"Εμι;"
"Όχι τώρα." του είπα μέσα από τα δόντια μου, αλλά με ακολούθησε.
Ανάθεμα τον αδερφό μου και τις πρωτοβουλίες που έπαιρνε!

Το Τέλειο Κορίτσι Where stories live. Discover now