Το Τέλειο Κορίτσι

Κεφάλαιο 16

Καθώς επέστρεφα στο σπίτι το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς, βγάζοντας τα εξής συμπεράσματα:
Η Γωγώ τον βοήθησε. Πιθανότατα εκείνη τράβηξε και τις φωτογραφίες με κάποιον τρόπο. Το είχαν κανονίσει μεταξύ τους περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή.
Το ερώτημα ήταν - γιατί; -
Ο Κώστας ποτέ δεν με πίεσε μέχρι τώρα. Μπορεί τα υπονοούμενα για το σεξ να ήταν συχνά, αλλά δεν επέμενε όταν έτρωγε πόρτα από εμένα, γιατί μπορούσε να πάει με οποία ήθελε!

Η απάντηση ήταν μπροστά στα μάτια μου αλλά είχα επιλέξει να αγνοήσω τα σημάδια.
Ο Ανδρέας.

Από τη στιγμή που ήρθε στο σχολείο ο Κώστας άλλαξε συμπεριφορά. Ένιωθε να απειλείται και μόλις είδε ότι έδειξα ενδιαφέρον, ο εγωισμός του δεν το άντεξε. Δεν μπορούσε να με χάσει, πουλούσε μούρη μαζί μου, όπως έκανα και εγώ άλλωστε. Αλλά ο Ανδρέας ήταν καλύτερος του και το ήξερε. Όλοι το ξέραμε...
Άρα ήθελε να με "παρατήσει" πριν το κάνω εγώ, φροντίζοντας να με ξεφτιλίσει δημοσίως ώστε να μην θέλει κανείς μετά να πλησιάσει το κορίτσι που "πηδιέται στα πάρτυ".
Έσβησε τον ανταγωνισμό, εκθέτοντας με χωρίς να τον νοιάζει τι αντίκτυπο θα είχε αυτό στη δική μου ψυχολογία και στη ζωή μου γενικότερα.
Τσογλάνι.

Προσπάθησα να μην πανικοβληθώ, εστιάζοντας αυτή τη στιγμή στο να μιλήσω με τα αδέρφια μου και να βρω μια λύση.
Το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος.

Φτάνοντας σπίτι είδα και τον Σπύρο να παρκάρει και με πλησίασε, ψύχραιμος.
"Τι έγινε;"
"Θα τα πούμε. Ας έρθει και ο Ανέστης." του είπα μπαίνοντας στο σπίτι.
"Το γεγονός ότι φώναξες το βαρύ πυροβολικό με ανησυχεί." σχολίασε καθώς καθόμασταν στη κουζίνα. Βλέποντας ότι δεν απαντάω, σοβάρεψε και περίμενε σιωπηλός μαζί μου.
Ο Ανέστης θα γινόταν Τούρκος...

"Θα τον σκοτώσω." δήλωσε μόλις τους εξήγησα την κατάσταση και είδα τον Σπύρο να κουνάει το κεφάλι συμφωνώντας, προς μεγάλη μου έκπληξη. Συνήθως σκεφτόταν λογικά!
"Εγώ μαζί σου, αλλά με τις φωτογραφίες τι θα γίνει;" ρώτησα.
"Θα του σπάσω το κεφάλι." αποφάσισε.
" Ακόμα δεν μου έχεις λύσει το πρόβλημα!" σάρκασα.
Ας βγάζαμε μια άκρη με τις φωτογραφίες και μετά ήμουν παραπάνω από πρόθυμη να κάνουμε μαζί σχέδια για το πως θα τον θάψουμε χωρίς να αφήσουμε ίχνη.

Το κουδούνι μας έκανε να κοιταχτούμε.
" Περιμένουμε κανέναν;" απόρησα ενώ ο Σπύρος πήγε να ανοίξει.
"Γειά σου, Ανδρέα. Πως κι από δω;" τον άκουσα να ρωτάει ξαφνιασμένος και παραλίγο να πέσω από την καρέκλα μου.
Ο Ανέστης μου χαμογέλασε ειρωνικά και ξεφύσηξα.
"Ήρθα να σας πω νέα." αποκρίθηκε και μου κόπηκε το αίμα.
Η ώρα ήταν ακόμα μία το μεσημέρι, το σχολείο δεν είχε τελειώσει, αλλά αυτός ήταν εδώ! Πιθανότατα θα είχε κενό με τις απεργίες. Μη παίρνουν και τα μυαλά μου αέρα...