Το Τέλειο Κορίτσι

Κεφάλαιο 4

Τρίτη, είμαστε στο δεύτερο μεγάλο διάλειμμα στην πίσω αυλή και ακόμα προσπαθώ να συνέλθω. Είχα συνιθίσει να έχω την άνεση μου στο θρανίο και τώρα με - εκείνη - δίπλα θέλω να τραβήξω τα μαλλιά μου!
"Σκέφτομαι να κάνω κοπάνα." μουρμούρισα. Είχα έναν απίστευτο πονοκέφαλο.
"Δεν υπερβάλεις λίγο;" σχολίασε η Γωγώ χαζεύοντας τα νύχια της. Τα Πάντα καλοφτιαγμένα νύχια της!
"Δεν υπερβάλω καθόλου!" την άρπαξα και η Νίκη δίπλα την σκούντηξε προϊδοποιητικά.
Ξεφύσηξα εκνευρισμένη και γύρισα από την άλλη, ψάχνοντας να βρω τον Κώστα. Δε θα αρνούνταν ποτέ κοπάνα. Ειδικά αν ήταν μαζί μου.

Όχι, δεν έκανα πολλές κοπάνες! Για την ακρίβεια, δεν έκανα καθόλου. Πρώτων, γιατί μου άρεσε αυτή η φάση του σχολείου. Ήμουν από τα δημοφιλή παιδιά και είχα την προσοχή που ήθελα.
Δεύτερων, γιατί αν είχα απουσίες χωρίς λόγο η μάνα μου θα με έσκιζε και ο μπαμπάς θα μου έκοβε το χαρτζιλίκι, μαζί με όλες τις ελευθερίες που είχα.

Ο Κώστας δεν φαινόταν πουθενά και εγώ είχα ήδη αλλάξει γνώμη για την κοπάνα όταν το βλέμμα μου έπεσε σε έναν μαθητή που έβλεπα πρώτη φορά. Στεκόταν στα κάγκελα, πέντε μέτρα απέναντι μου και μιλούσε με τον Βαγγέλη, έναν μαθητή της τρίτης.
Ήταν ψηλός, σίγουρα με περνούσε ένα κεφάλι και είχε ροκ στυλ. Δεν εννοώ τους ροκάδες με τα σκουλαρίκια, και τις πολυφορεμένες ξεθωριασμένες μπλούζες που είχαν τύπωμα επάνω το αγαπημένο τους συγκρότημα. Καμία σχεση.
Αυτός φορούσε ένα μαύρο τζιν, αρβύλες και ένα δερμάτινο. Έμοιαζε κοκκαλιάρης, αλλά κάτι μου έλεγε ότι δεν ήταν.

Τα μαλλιά του είχαν ένα ζεστό καστανό χρώμα. γωνίες στο πιγούνι αλλά όχι πολύ έντονες. Τα χείλη του ούτε φουσκωτά σαν του Βαγγέλη, ούτε πολύ λεπτά σαν του Κώστα.
Σα να με κατάλαβε ότι τον παρατηρούσα, γύρισε το κεφάλι προς το μέρος μου και τα βλέμματα μας συναντήθηκαν. Ένιωσα την ανάσα μου να κόβετε για μια στιγμη, αντικρίζοντας τα πιο όμορφα μελί ματιά που είχα δει ποτέ μου!
Με την οικογένεια μου να έχουν όλοι ματάρες, δεν περίμενα ποτέ ότι το χρώμα μέλι θα με καθήλωνε τόσο. Ή μήπως ήταν ο τρόπος που με κοιτούσε; νόμιζα ότι είχα πάρει φωτιά ξαφνικά.

Δεν ξέρω πόση ώρα μείναμε να κοιταζόμαστε, αλλά αποφάσισα ότι τον θέλω στη λίστα μου και συνήλθα γρήγορα. Του χάρισα ένα πονηρό χαμόγελο και μετά του έκλεισα το μάτι. Εκείνος το μόνο που έκανε ήταν να σηκώσει το φρύδι του και να μου ρίξει ένα ερωτηματικό βλέμμα.
Ενδιαφέρων...

Στράφηκα πάλι στα κορίτσια μου που ήταν στον κόσμο τους και ρώτησα την Κωνσταντίνα
"Αυτός που μιλάει με τον Βαγγέλη πίσω μου ποιός είναι;"
Εκείνη κοίταξε διακριτικά.
"Ο καινούριος καλέ! Ο αδερφός της διπλανής σου!" μου είπε χαμηλόφωνα και μου ήρθε κόλπος!
"Πλάκα μου κάνεις..."
"Όχι ρε! Με τα κορίτσια της τρίτης έγινε χαμός, όλες για αυτόν μιλάνε. "
" Καλά γιατί δεν μου είπες τίποτα το πρωί;!" αγανάκτησα.
"Γιατί είχες τα χάλια σου, ούτε ημερίσια αναφορά δεν ζήτησες. " δικαιολογήθηκε και αναστέναξα.